บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 63

“คุณหนู ตื่นแล้วหรือ? บ่าวทำอาหารเช้าให้นะเจ้าคะ ท่านอย่าเพิ่งออกไปเลย เมื่อคืนมีคนตาย ตายได้น่ากลัวมาก เดี๋ยวทำให้ตาท่านสกปรก”

เย่จายซิงเปิดประตู ก็เห็นไป๋จู๋วยืนเฝ้าอยู่นอกประตู

“คนตาย? ใครตาย? เสี่ยวยู่ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”

นางขมวดคิ้วเอ่ยถาม

มีเหยียนเฟิงอยู่ด้วย น้องชายน่าจะไม่เป็นอะไร

ไป๋จู๋วกล่าว

“คนที่ตายเป็นลูกน้องของแคว้นทะเลหยกจวิ้นอ๋อง เมื่อคืนคุณชายพาเขาและองค์หญิงฉายเวยมาที่โรงเตี๊ยม ไม่รู้ว่าลูกน้องของเขาไปล่วงเกินใคร ถึงได้ตายอย่างน่าสังเวชเช่นนั้น”

“มาถึงเร็วขนาดนั้นเลยหรือ?”

เย่จายซิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และคิดในใจว่าคนที่ตายนั่นอาจเป็นฝีมือของเหยียนเฟิง

แต่นางไม่มีเวลาไปถามเหยียนเฟิงตอนนี้ นางต้องการไปหาเสี่ยวยู่

“คุณชายอยู่ที่ไหน?”

“คุณชายยังไม่ออกมาจากห้องขอรับ”

นางพยักหน้า และเดินไปเคาะประตูห้องเย่ยู่หยาง

“เสี่ยวยู่ ข้าเอง”

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูก็เปิดออกจากด้านใน ปรากฏใบหน้าหล่อเหลาที่ซีดเผือด ใต้ดวงตาเขามีรอยคล้ำแฝงอยู่ ราวกับว่าเขาไม่ได้นอนมาทั้งคืน

เย่จายซิงรู้ว่าเขาไม่ได้สนใจหน้าตาเท่าไหร่ เขาที่เคยเป็นเหมือนมังกรในร่างคน แต่วันนี้เขาไม่สามารถฝึกตนได้ และคนที่ทำให้เขากลายเป็นเช่นนี้ก็มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว แต่เขาไม่มีความสามารถในการแก้แค้น ดังนั้นเขาจึงกินไม่ได้นอนไม่หลับ

แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เพราะนางมียานิพพาน

เย่จายซิงเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มจางๆ แล้วพูด

“เสี่ยวยู่ ได้ยินว่าองค์หญิงฉายเวยมาจาหเฉินตูเพื่อพบเจ้า วันนี้เจ้าต้องไปเล่นเป็นเพื่อนองค์หญิงหรือไม่ คนที่มาจากแดนไกลยากนักจะได้พบ”

เย่ยู่หยางก้มศีรษะลงและมองไปที่เท้าของเขา เขาไม่อยากไป แต่เมื่อวานนี้ เขาพูดแล้วว่าจะพานางไป เขาจึงเบี้ยวนัดไม่ได้

“ข้าจะไปท่านพี่”

ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ อยากจะลูบหัวน้องชายจริงๆ แม้ว่าใบหน้าจะโทรม จิตใจจะหดหู่ แต่ถึงแม้ว่าท่าทางจะหดหู่เช่นนี้แต่ก็ดูน่ารักมาก

ไม่น่าแปลกใจที่องค์หญิงฉายเวยจะไม่ลืมน้องชายของตน ในบรรดาเพื่อนๆ ของเขารูปร่างหน้าตาของเขาสามารถพูดได้ว่าหล่อมาก เรียกได้ว่าไม่มีใครสามารถเทียบได้ ชายหนุ่มที่หล่อเหลาคนนี้เป็นที่นิยมในหมู่แม่นางน้อย

“เสี่ยวยู่ เจ้าชอบองค์หญิงฉายเวยหรือไม่?”

จู่ๆ นางก็เริ่มซุบซิบ

เย่ยู่หยาง มองนางพร้อมส่ายหัว “ข้าไม่เคยชอบใคร และข้าก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย อีกอย่าง ข้าเป็นอย่างนี้แล้ว ข้าไม่คู่ควรกับใคร ยิ่งกับองค์หญิงฉายเวย”

“เจ้าเป็นอย่างไร เสี่ยวยู่ ตอนนี้เจ้าแค่ขาลงชั่วขณะ ต่อไปในอนาคตเจ้าต้องเปล่งประกายอย่างแน่นอน จนไม่ว่าใครก็ไม่คู่ควรกับเจ้า ข้าไม่ได้ล้อเจ้าเล่นนะ พี่สาวคนนี้มีบางอยากมอบให้เจ้า”

นางเหยียดมือออก และแบมือ และแบมือ มียาเม็ดเล็กๆ วางอยู่กลางฝ่ามือ

“พี่สาว ท่านอย่ามาสิ้นเปลืองยากับร่างกายของข้าเลย แม้แต่ยาประสูตินั่นก็ไม่มีประโยชน์สำหรับข้า อย่าว่าแต่ยาอื่นเลย”

เย่ยู่หยางถอนหายใจ เขารู้ร่างกายของตัวเองดี ที่ยาประสูติหายไปเมื่อคืนนี้เขาก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจแต่อย่างไร แค่รู้สึกว่าความพยายามขององค์หญิงฉายเวยสูญเปล่าเท่านั้น

“เจ้าลองกินดูก่อนเถอะ ถึงอย่างไรพี่สาวของเจ้าก็ไม่วางยาพิษเจ้าหรอก”

ขณะที่พูด เย่จายซิงเอายาออกมา ทั้งยังไม่รอให้เขามองยาเม็ดนั้นให้ชัดเจน ยาเม็ดนั้นก็ลอยเข้าไปในปากของเขาแล้ว เพื่อไม่ให้เขาปฏิเสธ

“อืม สีฟ้า...นี่มันคือยาขั้นหก”

เย่ยู่หยางเห็นแค่ว่ามันเป็นสีฟ้า หลังจากยัดเข้าไปในปากมันก็ลื่นลงไปในคอแล้ว

ยาขั้นหกมันแพงมาก พี่สาวให้เขากินได้อย่างไร แต่ร่างกายเช่นนี้ของเขา กินแล้วก็ไร้ค่า แบบนี้ก็สิ้นเปลืองยากันเปล่าๆ

นางอธิบาย สายตาของนางก็หลบไม่กล้ามองหน้าเย่จายซิง

เย่จายซิงไม่สนใจ ในสายตาของนาง องค์หญิงฉายเวยก็เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ อายุไม่เท่านาง แม้ว่าอายร่างกายของนางจะมากกว่าพวกเขาสองปี

“เขากินยาไปแล้ว อีกเดี๋ยวคงพาเจ้าออกไปได้ เขากำลังจะไปอาบน้ำแล้ว ข้าขอแนะนำให้เจ้าลงไปรอเขาที่ห้องโถงดีกว่า”

“อ่าก็ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

เมื่อนางได้ยินเย่ยู่หยากำลังอาบน้ำอยู่ องค์หญิงฉายเวยก็หน้าแดงและวิ่งหนีไป

เด็กสมัยโบราณ ช่างไร้เดียงสาจริงๆ

เย่จายซิงคิดอย่างนั้น

นางอาบน้ำสักครู่ และไปที่ชั้นหนึ่ง กินข้าวเช้า

“คิดไม่ถึงว่าพี่สาวของเย่ยู่หยางจะมีใบหน้าเช่นนี้”

ถัดจากองค์หญิงฉายเวยมีชายหนุ่มที่หนีบผมและทาหน้าปะแป้งสนหยาดเยิ้มนั่งอยู่ อายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปดปี ใบหน้าของเขานับว่าตรงและสมส่วน แต่ดวงตาของเขามืดมนเกินไป

เขาน่าจะเป็นเหยียนฮั๋วกวงที่ทำให้น้องชายตนกลายเป็นคนพิการเช่นนั้น!

เย่จายซิงหรี่ตาและสูดอากาศเย็นเข้าไป

“เหยียนฮั๋วกวงใช่หรือไม่ เจ้าเองก็หน้าตาไม่ได้หล่อเหล่าเท่าไหร่ ขันทีในวังยังเป็นผู้ชายมากกว่าเจ้าอีก เจ้าไม่ได้บกพร่องอะไรตรงไหนใช่หรือไม่ เหตุเจ้าถึงมีใบหน้าเหมือนสตรีเช่นนี้?”

“เจ้า...”

เหยียนหัวกวงแยกเขี้ยวยิงฟัน

“เจ้าอะไร บอกแค่ว่าหน้าเหมือนสตรีถือว่าไว้หน้าเจ้าแล้ว ไม่แน่เจ้าอาจจะมีเจ้านั่นเท่าเห็ดเข็มทองก็ได้”

เย่จายซิงไม่ให้โอกาสเขาได้โต้แย้งเลยด้วยซ้ำ ถ้าจะด่า นางก็สามารถด่าได้เป็นร้อยประโยค