บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 154

พระชายาจี้เป็นวัณโรคจริงๆ

หลังจากหมอหลวงตรวจแล้ว อ๋องจี้จ่ายเงินอย่างหนัก เพื่อให้หมอหลวงเก็บไว้เป็นความลับ

แต่ก่อนหน้านี้เคยมีหมอตรวจอาการ ข่าวนี้จึงปิดบังไว้ไม่ได้

หลังจากจวนอ๋องหวยถูกหยวนชิงหลิงเปิดโปงสองวัน พระชายาจี้ก็เริ่มไอ

นึกว่าแค่เป็นหวัด จึงให้หมอเขียนใบสั่งยาให้ กลับคิดไม่ถึงว่ายิ่งดื่มยาแล้วก็ยิ่งไอหนักขึ้น

อาการป่วยนี้เป็นขึ้นอย่างกะทันหัน และอันตรายอย่างมาก

เมื่อป่วยจนถึงวันที่ห้า ก็จะเริ่มมีไข้สูง ไอไม่หยุด จึงได้ตามหมอหลวงมาดูอาการทั้งคืน

ป่วยเป็นวัณโรค เท่ากับบนหัวเขียนไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าจะต้องตาย

แต่นางก็ไม่ได้หมดหวัง เพราะในเมื่อหยวนชิงหลิงสามารถรักษาอ๋องหวยให้หายได้ ก็จะต้องมีหมอที่สามารถรักษานางให้หายได้

จะบอกว่าฝีมือการรักษาของหยวนชิงหลิงเป็นหนึ่งเดียวในโลก ก็เป็นไปไม่ได้

แต่ที่นางไม่รู้ก็คือ ไม่ใช่เพราะหยวนชิงหลิงมีฝีมือทางการแพทย์ที่ดี แต่เป็นเพราะนางมียาที่สามารถรักษาได้แค่นั้นเอง

วัณโรคบางอย่างสามารถอยู่ได้หลายปี แต่หากเกิดอาการป่วยอย่างกะทันหัน ก็จะมีความรุนแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว

พระชายาจี้ เข้าข่ายที่เกิดอาการป่วยอย่างรวดเร็วกะทันหัน

ยาที่หมอหลวงให้ไว้ สามารถระงับไว้ได้ชั่วขณะ แต่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้

ถึงอ๋องจี้จะต้องเป็นกังวลเรื่องพระชายาป่วย แต่อารมณ์ก็ยังดูไม่เลว

วันนี้ก็เป็นวันที่หกแล้ว

วันกำหนดจบคดีเหลืออีกเพียงแค่สองวันแล้ว

พระชายาจี้ยังป่วยอยู่ แต่ก็ยังคงทำหน้าที่เสียนเฟย ช่วยคิดแผนการให้กับอ๋องจี้

หงซิ่วประคองพระชายาลุกขึ้น อ๋องจี้เดินมาจับมือของนางไว้พร้อมพูดว่า “ เจ้านอนพักเถอะ”

“ไม่เป็นไร” รอบดวงตาพระชายาจี้หมองคล้ำ บนใบหน้ายังสวมผ้าปิดปากไว้ สั่งให้สาวใช้เป็นคนทำ ทำจากผ้าไหมอย่างหนา เมื่อนางสวมไว้แล้ว อ๋องจี้จึงไม่ต้องสวม

สั่งให้ทุกคนออกไป พระชายาจี้มองดูอ๋องจี้พร้อมพูดว่า “ ตอนนี้คดีได้มาถึงช่วงเวลาสุดท้ายแล้ว รอให้อ๋องฉู่ถูกลงโทษให้พ้นจากตำแหน่ง ท่านอ๋องก็จะสามารถเสนอตนเอง ภายในสามวัน สรุปปิดคดีนี้ ถึงตอนนั้นเสด็จพ่อก็จะเห็นความสำคัญของท่านอ๋อง ค่าปลอบขวัญหม่อมฉันได้ให้อย่างเพียงพอแล้ว เขาจะให้ความร่วมมือกับท่านอ๋องเอง”

อ๋องจี้มองดูนางพร้อมพูดขึ้นอย่างปลอบโยนว่า “ข้ามีเสียนเฟยอย่างเจ้า ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องใดๆแล้วจริงๆ

พระชายาจี้ยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ นี่เป็นสิ่งที่หม่อมฉันควรทำ เพียงแต่หม่อมฉันป่วยเช่นนี้ จึงไม่สามารถช่วยอะไรท่านอ๋องได้มากกว่านี้ ท่านอ๋องไว้ใจหงซิ่วได้ เด็กคนนี้หม่อมฉันสั่งสอนมาเองกับมือ ไว้ใจได้เพคะ”

อ๋องจี้พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “อาการป่วยของเจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลมาก ข้ากำลังประกาศตามหาหมอที่มีชื่อเสียง จะต้องรักษาเจ้าให้หายได้แน่”

พระชายาจี้ค่อยๆซบแนบอกอ๋องจี้ พร้อมพูดว่า “หม่อมฉันเชื่อ”

อ๋องจี้ใช้มือค่อยๆลูบหลังให้กับนาง พูดปลอบโยนด้วยเสียงอ่อนโยนอีกว่า “เมื่อข้าได้เลื่อนตำแหน่ง จะไม่ทอดทิ้งเจ้า”

พระชายาจี้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน แววตาเยือกเย็น

“เอาล่ะ เจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าก็ต้องกลับค่ายทหารแล้ว”อ๋องจี้ปล่อยนางพร้อมพูดขึ้น

พระชายาจี้ลุกขึ้นมาถวายความเคารพ “น้อมส่งท่านอ๋อง”

อ๋องจี้หันหน้าเดินออกไป แล้วก็รีบเดินไปยังห้องของตนเอง ถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมดพร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “เอาเสื้อผ้าไปเผาทั้งหมด”

“ขอรับ”ข้ารับใช้รีบเข้ามาเอาออกไป

อ๋องจี้นั่งลง ลูบหมุนแหวนหยกตรงนิ้วมือ

ตอนนี้เรื่องทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น กำลังเป็นไปในทิศทางที่เขาวางแผนไว้ คนที่ไม่มีความจำเป็นสามารถตายได้แล้ว

หากไม่ใช่เป็นเพราะเพื่อสถานการณ์ส่วนรวม ข้าจะต้องทนผู้หญิงเช่นนี้นานขนาดนี้หรือ?

ส่วนกระบอกใส่เข็มอาบพิษ ก่อนนำมาให้ด้วย

หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าทั้งหมดนี้ได้มาง่ายใดเกิน ง่ายดายจนเหมือนหลังจากโจวจือฆ่าคน แล้วก็ตั้งใจมามอบตัว โดยเฉพาะสีหน้าท่าทีที่เรียบเฉยของเขานั้น ไม่ตกใจไม่หวาดกลัว ยิ่งทำให้น่าสงสัย

แต่ทั้งหมดนี้ ล้วนบ่งชี้ไปที่โจวจือ เขาเองก็ยอมรับ ความจริงแล้วคดีนี้ก็ไม่มีอะไรน่าสืบอีกต่อไป

หยู่เหวินเห้าจึงยื่นสำนวนคดีให้กับกรมอาญา จากนั้นก็เข้าวังไปกราบทูลฮ่องเต้หมิงหยวนด้วยตนเอง

พอดี อ๋องจี้ก็กำลังปรนนิบัติอยู่ที่ห้องทรงพระอักษร

อ๋องจี้เห็นหยู่เหวินเห้ามา คิดว่ายังไงวันนี้ก็เป็นวันครบกำหนดแล้ว นับว่าฉลาด ที่รู้จักมาขออภัยโทษก่อน

“เจ้าไม่รีบสรุปคดี เข้าวังมาทำไม?” ฮ่องเต้หมิงหยวนกำลังฝึกเขียนพู่กันจีน มีลูกชายมากมายขนาดนี้ มีเพียงคนโตที่เขียนอักษรได้งดงามที่สุด ดังนั้นเมื่อไหร่ที่ฝึกเขียนอักษรก็จะชอบให้คนโตอยู่เป็นเพื่อน

หยู่เหวินเห้า คุกเข่าพร้อมพูดขึ้นว่า “กราบทูลเสด็จพ่อ คดีนี้ได้สรุปความแล้ว จับตัวคนร้ายได้แล้ว จากการสอบสวน คนร้ายก็ให้การยอมรับสารภาพแล้วทั้งหมด”

อ๋องจี้ตกตะลึง รีบเงยหน้าขึ้นมา พร้อมหลุดปากพูดขึ้นว่า “เป็นไปไม่ได้”

หยู่เหวินเห้ามองดูอ๋องจี้ พร้อมพูดว่า “พี่ใหญ่พูดว่าเป็นไปไม่ได้หมายความว่าอย่างไรหรือ?”

อ๋องจี้รู้ตัวว่าได้พูดผิดไป จึงรีบพูดขึ้นว่า “ไม่ ข้าหมายความว่าน้องห้าสามารถประสบความสำเร็จในงานที่ไม่น่าเป็นไปได้ ทำให้ข้าตกตะลึง”

หยู่เหวินเห้าอมยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ใหญ่คิดว่างานนี้เป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากหรือ? แต่พี่ใหญ่เองไม่ใช่หรือที่จำกัดเวลาข้าต่อหน้าเราขุนนาง?”

สีหน้าอ๋องจี้เปลี่ยนไป และพูดขึ้นว่า “ตอนนั้นข้าไม่รู้ว่าคดีนี้ซับซ้อนขนาดนี้”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูอ๋องจี้แวบหนึ่ง จากนั้นก็มองดูหยู่เหวินเห้าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ดี คดีนี้กำหนดตัดสินโทษแล้วหรือยัง?”

“ทูลเสด็จพ่อ ได้ส่งมอบให้กับกรมอาญาทบทวนแล้ว”

กรมการพระนครสามารถจัดการคดีใหญ่ได้ด้วยตนเอง ไม่จำเป็นต้องส่งต่อให้กับกรมอาญา แต่เพราะแต่ละฝ่ายต่างก็ให้ความสำคัญ และกำหนดจำกัดเวลาในการให้กรมการพระนครทำคดี ดังนั้นหยู่เหวินเห้ายกคดีส่งต่อให้กับกรมอาญา ให้กรมอาญาตัดสินคดี กรมอาญาดำเนินการ เพื่อแสดงความเป็นธรรม

ฮ่องเต้หมิงหยวนแปลกใจ จึงพูดขึ้นด้วยดวงตาค่อนข้างอ่อนโยนว่า “อืม เจ้าทำได้อย่างรอบคอบ ข้าภูมิใจมาก”