บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1650

หยู่เหวินเห้ามองจิ่งเทียน

วิเคราะห์ตั้งแต่หัวจรดเท้า

เจ้าเด็กคนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับมีแต่กลิ่นอายแห่งความโง่แผ่กระจายออกมาทั้งตัว

การพบหน้ากันเมื่อครู่ กำลังจะคำนับตามธรรมเนียมพิธี เจ้าเด็กคนนี้ก็ก้มตัวให้เขาและเรียกเขาว่าท่านลุง เรียกยายหยวนว่าท่านป้า

ช่างกะทันหันจริงๆ

เดิมทีเป็นการพบกันของฮ่องเต้ทั้งสองแคว้น ได้กลายเป็นการพบกันระหว่างท่านลุงท่านป้ากับหลานไปเสียแล้ว นี่ไม่เหมาะสมเลยสักนิด

เจ้าห้าเดิมทีได้เตรียมคำพูดต้อนรับเอาไว้ อย่างน้อยก็เป็นฮ่องเต้ของทั้งสองแคว้น เรื่องบุญคุณความแค้นส่วนตัวก็วางไว้ก่อน เขาคิดเอาไว้เช่นนี้

แต่เจ้าเด็กคนนี้ ไม่ได้ทำตามธรรมเนียมทั่วไป

มองดูจิ่งเทียน แล้วมองไปทางยายหยวน ส่งสายตาให้นาง เจ้าเป็นคนเริ่มต้นดีกว่า

เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เดิมทีในใจก็ไม่ชื่นชอบจิ่งเทียนเลยสักนิด ถ้าหากไม่รับรู้ว่าเขาถูกคำสาป ใกล้ตายแล้ว บางทีอาจจะประชดประชันทางคำพูดได้บ้าง ก็ไม่นับว่าเสียมารยาท

แต่เจ้าเด็กที่ดวงซวยคนนี้ ชีวิตใกล้จะถึงฆาตแล้ว และไม่รู้ว่าจะสามารถช่วยเหลือได้หรือไม่ จึงรู้สึกทำใจที่จะพูดอะไรรุนแรงกับเขาไม่ได้

หยวนชิงหลิงก็รู้สึกมึนงงอยู่บ้าง เดิมคิดว่าการพบหน้ากันของฮ่องเต้ทั้งสองแคว้น อย่างไรเสียก็ต้องสรรเสริญยกย่องซึ่งกันและกันแน่ ใครจะรู้ว่าหลังจากได้ยินคำว่าท่านลุงท่านป้าแล้ว ก็ทำเอาคนฟังพูดไม่ออกเลยทีเดียว

จากนั้นนางคิดว่าอย่างน้อยจะให้เจ้าห้าเป็นคนพูดก่อนสักหน่อย แสดงให้เห็นความเป็นเจ้าบ้านที่ดี

แต่ว่า เจ้าห้ากับเสี่ยวอู่ต่างก็จ้องมองกันไปมา ไม่มีใครยอมเอ่ยปากพูดจาเลย บรรยากาศก็ค่อนข้างอึดอัด

หยวนชิงหลิงจึงได้แต่ทำหน้าที่ในฐานะของท่านป้า เอ่ยถามอย่างอ่อนโยนว่า“เดินทางมาเหน็ดเหนื่อยมากสินะ ลำบากเจ้าแล้ว ”

จิ่งเทียนระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง “ไม่ลำบากเลย ทิวทัศน์ของเป่ยถังงดงามมาก ข้ากับเจ๋อหลานเที่ยวเล่นกันระหว่างเดินทางเข้าเมืองหลวง”

ประโยคนี้พูดออกไป สีหน้าของหยู่เหวินเห้าก็ดูไม่ได้เลย ถึงว่านานขนาดนี้แล้วยังมาไม่ถึงเสียที ถามกวาเอ๋อ กวาเอ๋อยังบอกว่าเกรงว่าร่างกายของจิ่งเทียนจะรับไม่ไหว ฉะนั้นจึงกลับเมืองหลวงช้าๆ

ลูกสาวตัวน้อยโกหกเขา เพื่อเจ้าเด็กเมื่อวานซืนคนนี้

จิ่งเทียนแอบเหลือบมองหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง เห็นสีหน้าเขาขรึมลงทันใด ก็รู้ว่าตัวเองพูดผิดไป แต่ในสมองกลับว่างเปล่าไม่สามารถสร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อเป็นเหตุผลให้กลบเกลื่อนไปได้

ฮ่องเต้จิ่งชูช่างน่าเกรงขามเสียจริง และดูอ่อนเยาว์มากด้วย

หยวนชิงหลิงยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าบรรยากาศตึงเครียดแล้ว ควรให้กวาเอ๋ออยู่ที่นี่ด้วยจริงๆ ดูใบหน้าของเจ้าห้าที่ทำเอาเด็กตกใจจนไม่รู้จะทำตัวอย่างไรแล้ว

“มาถึงเป่ยถัง มีอะไรไม่คุ้นชินหรือไม่ รู้สึกไม่ถูกกับดินฟ้าอากาศที่นี่หรือไม่”หยวนชิงหลิงรีบถามขึ้นทันที

จิ่งเทียนส่ายหน้า ครั้งนี้จึงตอบอย่างระมัดระวังว่า “ดีหมดทุกอย่าง เป่ยถังดีมาก มีหลายทัศนียภาพที่แคว้นจินไม่มี”

หยวนชิงหลิงเข้าใจ แคว้นจินก็เปรียบเหมือนกับประเทศมองโกเลียในยุคปัจจุบันของพวกนาง พายุทรายรุนแรง ภูเขาค่อนข้างมาก แต่พืชคลุมดินน้อย แหล่งน้ำก็มีไม่เพียงพอ ย่อมต้องไม่ได้สวยงามเท่ากับเป่ยถังเช่นนี้

แคว้นจินได้เปรียบตรงที่มีเหมืองแร่ที่อุดมสมบูรณ์

การเลี้ยงสัตว์ก็เจริญมากไม่น้อย

หยวนชิงหลิงพูดยิ้มๆว่า “ทิวทัศน์แห่งแคว้นจินของพวกเจ้า ข้าอยากจะไปชื่นชมสักครั้ง วันหน้าหากข้ากับเจ้าห้ามีเวลาว่างแล้ว จะต้องไปเป็นแขกที่แคว้นจินของเจ้าแน่”

จิ่งเทียนได้ยินเสียงอันอ่อนโยนของหยวนชิงหลิง และให้คำว่าเจ้าห้าแทนคำว่าฮ่องเต้จิ่งชู หัวใจก็ผ่อนคลายลงมาทันที “ได้ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกท่านจะสามารถไปเยือนได้ ”

เดิมทีหยวนชิงหลิงคิดว่าจะคุยเรื่องการรักษากับเขาในวันนี้ แต่เห็นเขาระมัดระวังตัวเช่นนี้ ให้กวาเอ๋อเป็นคนพูดกับเขาเป็นการส่วนตัวจะดีกว่า

วันนี้ก็ให้ถือเสียว่าเป็นการพบหน้ากันเป็นการส่วนตัวระหว่างฮ่องเต้ทั้งสองแคว้นแล้วกัน

หยู่เหวินเห้าใบหน้ายิ้มแย้มยืนมองอยู่ข้างๆ รอให้ลูกสาวเข้ามากอดเขาสักหน่อย

“ท่านพ่อ ข้าก็คิดถึงท่าน”เจ๋อหลานอ้าแขนสองข้างออก กอดหยู่เหวินเห้าเอาไว้ เงยหน้าขึ้นในอ้อมกอดของเขา แววตาวิบวับ

“คิดถึงพ่อจริงๆหรือ”เจ้าห้าหยอกล้อ

“แน่นอน เป็นเรื่องจริงที่สุด”เจ๋อหลานจูงมือของพวกเขาเข้าไปนั่งลง เอียงศีรษะไปถามท่านแม่ว่า“เขาไปแล้วหรือ ”

หยวนชิงหลิงพูดอย่างอ่อนโยนว่า“อืม ให้อาสวีของเจ้าไปส่งแล้ว”

เจ๋อหลานแลบลิ้นออกมา ยิ้มอย่างซุกซน“ยังให้อาสวีไปส่งอีกหรือ โตขนาดนี้แล้ว ยังต้องให้คนคอยติดตามรับใช้อีก ”

“เขาเป็นแขก”หยวนชิงหลิงยื่นนิ้วมือออกไปแตะที่ปลายจมูกของเจ๋อหลาน จากนั้นสองมือก็กุมใบหน้าของนางเอาไว้“ให้แม่ดูสิ ผอมลงนะ ดำขึ้นด้วย ”

หยู่เหวินเห้ารีบเขยิบเข้าไปถามว่า “ลำบากมากใช่หรือไม่”

เจ๋อหลานรีบพูดว่า“ไม่ลำบาก ไม่ลำบากเลยสักนิด แต่ก่อนเปิดเหมือง มีงานค่อนข้างมาก ข้าก็ชอบที่จะลงมือทำด้วยตัวเอง ที่สำคัญคือข้ารู้สึกว่าแปลกใหม่ อยากจะเรียนรู้เอาไว้บ้าง ที่จริงแม่นางโจวกับพี่หูต่างก็สามารถทำได้ พวกเขามีความสามารถมาก ”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะขึ้นมา พูดกับหยวนชิงหลิงว่า “เจ้าฟังซิ ลูกสาวเราอายุแค่นี้เอง พูดจาได้ครอบคลุมจริงๆ คำหนึ่งก็ชื่นชอบถึงความขยันเรียนรู้ของตนเอง แล้วยังยกยอหูหมิงกับแม่นางโจวอีกด้วย ทำไม อยากจะขอความเมตตาให้เขาทั้งสองคนหรืออย่างไร”

เจ๋อหลานผ่อนลมหายใจเฮือกหนึ่ง พูดยิ้มๆว่า “ท่านพ่อมองออกด้วยหรือ”

“คนที่อยู่ข้างกายเจ้า พ่อล้วนให้ความสำคัญ อีกทั้งยังช่วยเจ้าดูแลเมืองโร่ตูเฉิงให้ดี เจ้าที่เป็นถึงเจ้าเมือง อยากจะให้รางวัลก็อะไรก็ให้ไปซิ ยังต้องผ่านพ่ออีกหรือ”

เจ๋อหลานเข้าไปกอดแขนของหยู่เหวินเห้าเอาไว้ “ท่านพ่อ มีเรื่องหนึ่ง อย่างไรเสียก็ต้องให้ท่านเป็นสั่งราชโองการ”

“เอ๋ เรื่องอะไร ร้ายแรงถึงขั้นต้องมีราชโองการเชียว”หยู่เหวินเห้ารู้สึกประหลาดใจขึ้นมาทันที

เจ๋อหลานพูดว่า“ท่านดูพี่หูก็อายุไม่น้อยแล้ว แม่นางโจวก็เช่นกัน ที่จริงทั้งสองคนต่างก็รู้สึกดีต่อกัน แต่พี่หูคิดว่าตัวเองนั้นพิการทางขา ไม่กล้าจะเผยความรู้สึกต่อแม่นางโจว แม่นางโจวเห็นนางไม่พูด นางก็ไม่เอ่ย ทั้งสองเสียเวลากันอย่างนี้มานานแล้ว ข้าที่เป็นคนนอกเห็นแล้วก็ร้อนใจแทน”