บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1830

พวกเขาตามแม่ทัพหลี่เข้าไปในห้องเฝ้ารักษาการณ์ เห็นกองเอกสารต้องนำจับเป็นกองโต

กองใหญ่ขนาดไหน? เท่ากับคนวาด สูงเท่าคนคนหนึ่ง

“ต้องนำจับมากขนาดนี้เลยหรือ?” สำหรับเจ้าห้า ถือเป็นการโจมตีไม่เบา

แม่ทัพหลี่พูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า “นี่เป็นเอกสารนำจับที่ส่งมาจากทั่วทุกที่ มีรูปภาพวาด ยังมีทั้งของแคว้นต้าโจวกับแคว้นต้าซิง ที่พวกเขาส่งมาล้วนเป็นโจรฆ่าคนเหมือนอย่างมด หน้าที่ของพวกเจ้าในวันนี้ก็คือจดจำใบหน้านักโทษพวกนี้ให้ดี เมื่อจดจำดีแล้วจะได้ไม่ปล่อยผ่าน หากปล่อยให้โจรเข้าไปในเมืองหลวง ทำร้ายฮ่องเต้ของข้า ข้าจะฆ่าพวกเจ้า"

สวีอีมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ทัพหลี่ ฮ่องเต้เป็นของทุกคน ไม่ใช่ของเจ้า”

แม่ทัพหลี่หัวเราะเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเมื่อเป็นของทุกคน งั้นก็เป็นของข้า”

“ของทุกคน” สวีอีไม่ค่อยชอบประโยคนี้ ต่อให้ฮ่องเต้เป็นของเขา ก็จะต้องไม่ใช่ของแม่ทัพหลี่

“ไอ่ เจ้าแก่คนนี้ รูปร่างหน้าตากำยำ ทำไมถึงมีปากเป็นแบบนี้? มีปากแต่ดันปากเบี้ยว ไม่ว่ายังไง วันนี้ดูพวกนี้ให้หมด”

แล้วเขาก็หันไปมองหวงหวู่หลางแวบหนึ่ง หวงหวู่หลางได้เอาเอกสารนำจับขึ้นมาดูแล้ว อืม เขาพอใจท่าทีแบบนี้ นี่ถือเป็นการทำงานอย่างจริงจัง

หยู่เหวินเห้าตกตะลึงกับเอกสารนำจับพวกนี้ เยอะมากมายขนาดนี้

เห็นที ยังไม่เพียงพอสำหรับความมั่นคงของประเทศ

สวีอีเห็นฮ่องเต้กำลังดูอยู่ เขาก็ตามมา

เอกสารนำจับทุกฉบับ นอกจากภาพวาดแล้วยังระบุความผิด ฆ่าคน กระทำรุนแรง ปล้นชิง ลักลอบนำเข้าเกลือ ค้ามนุษย์ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่หยู่เหวินเห้าเกลียดชังที่สุด

แต่ละฉบับที่ดู เขาดูจนโกรธเคืองอย่างมาก โกรธจัดที่สุด อยากที่จะจับพวกเขามาด้วยมือตนเอง แล้วก็ประหารพวกเขาด้วยตนเอง

ทั้งวันวันนี้ กระทั่งเที่ยงคืนเมื่อตอนถึงเวลาเปลี่ยนเวร หยู่เหวินเห้ากับสวีอีก็ยังดูไม่หมด

แม่ทัพหลี่มาไล่พวกเขากลับไป หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้นมา สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นอันน่าสะพรึงกลัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ดูไม่หมด ข้า...ไม่กลับ”

แม่ทัพหลี่ก้าวเท้ายาวเดินเข้ามา พร้อมพูดขึ้นว่า “ยังมีเวลาอีกมาก พวกเจ้าไม่ได้จะเข้าเวรแค่วันสองวัน ต่อไปมาดูก่อนเวลาทุกวัน ดูทีเดียวมากมายขนาดนี้ก็จำไม่ได้”

หยู่เหวินเห้าเต็มไปด้วยความชื่นชมยินดี ต้องถามขึ้นว่า “ดี เจ้าชื่ออะไร?”

“หลี่โส่วเหมิน”

สวีอีหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “พ่อของเจ้าตั้งชื่อให้กับเจ้าได้เหมาะสมจริงๆ เจ้าก็คือคนเฝ้าประตูคนหนึ่ง”

แม่ทัพหลี่มองตาขวาง คนคนนี้ทำไมถึงมีปากเช่นนี้?

“เจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่หลาย 10 ปีแล้วหรือ? ทำไมถึงไม่ได้เลื่อนตำแหน่งมาตลอด” สวีอีรีบหุบยิ้ม พร้อมถามขึ้นอย่างจริงจัง

“เลื่อนตำแหน่งอะไร? ทั้งตระกูลของข้าล้วนเฝ้าประตูเมือง การเฝ้าประตูเมืองเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพวกเรา” ถึงแม้แม่ทัพหลี่จะไม่ค่อยชอบหน้าสวีต้าหลางคนนี้ แต่การไม่ตอบคนอื่นถือเป็นการเสียมารยาท

“พูดอีกอย่างก็คือ เจ้ามีโอกาสเลื่อนตำแหน่ง แต่ไม่ยอมเลื่อนตำแหน่ง?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้นอย่างตกตะลึง

“การเป็นหัวหน้าผู้เฝ้าประตูเมืองเป็นความฝันสูงสุดของข้า ไม่คาดหวังอย่างอื่น” เขาดื่มน้ำลงคอไปอึกใหญ่ เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก พร้อมพูดขึ้นอย่างน่าเกรงขามว่า “ข้าบอกแล้ว ว่าจะเฝ้าประตูนี้ให้กับฮ่องเต้ เฝ้าประตูนี้ให้ดี”