บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1889

เขาปิดปาก ร้องไห้ไร้เสียง สุดท้ายถามออกมาหนึ่งคำ “เจ้าก็รังเกียจปมด้อยของข้า ใช่หรือไม่?”

แม่นางหยิงหยิงอยากบอกเป็นอย่างมากว่ารังเกียจ แต่นึกถึงหมัดของผู้เฒ่าคนนั้น ทำได้เพียงอดกลั้นความรังเกียจไว้ “นี่ไม่ได้มีอะไรให้รังเกียจ แต่ทุกคนล้วนมีความตั้งใจ ข้าอยากเสพสุขที่จวนอ๋องเว่ย ท่านให้ข้าไม่ได้ เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องพัวพันกันอีก ท่านเก็บของให้ดีแล้วออกไปเถอะ หอชุนฮวาไม่สามารถเลี้ยงดูท่านได้”

แม้ว่าชุยฟู่เจิ่นจะเสียใจมาก แต่ว่า อย่างน้อยความหยิ่งในศักดิ์ศรีก็ไม่ได้ถูกทำลายอย่างรุนแรง ปมด้อยเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจที่สุดในใจของเขามาตลอด

เขาออกจากหอชุนฮวาด้วยจิตใจที่เลื่อนลอย ในมือมีเพียงเสื้อผ้าที่ซักเปลี่ยนสองชุด แม้แต่เงินก็ไม่มี กลับจวนก็ไม่ได้แล้ว ท่านแม่ไม่ต้องการเขาแล้ว เขาไม่มีที่ไปแล้ว

นึกถึงความดีที่ท่านแม่ปฏิบัติต่อตัวเองในอดีต เวลานี้ความเจ็บปวดเป็นที่สุดดั่งหัวใจถูกทิ่มแทงค่อยๆแผ่ซ่านขึ้นมา เขารู้ว่าตัวเองผิดอย่างไร้เหตุผลเพียงใด เขาทำร้ายท่านแม่ลึกล้ำเพียงใด

เขาเดินลังเลอยู่บนถนนเกือบสองชั่วโมง หิวเป็นอย่างมาก อยากไปหาเพื่อนร่วมชั้นเรียนในอดีต แต่ทุกคนล้วนรังเกียจที่เขาละทิ้งครอบครัวเพื่อผู้หญิงที่หอนางโลม ไม่เต็มใจพบเขา

เขารู้สึกว่าถูกทุกคนทอดทิ้งแล้ว จิตใจรู้สึกสิ้นหวัง ความคิดอยากจะตายก็เกิดขึ้นมาแล้วจริงๆ

หยวนชิงหลิงมองดูเขาอยู่บนตึกสูง บอกให้แม่นมข้างกายผู้หนึ่งไปเรียกเขาขึ้นมา ให้เขากินบะหมี่ถ้วยหนึ่งที่ชั้นสองก่อน

ชุยฟู่เจิ่นกำลังหิวจนทรมานพอดี กินอย่างมูมมามมื้อหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวขอบคุณต่อแม่นมเป็นพันหมื่นครั้งด้วยน้ำตาคลอเบ้า

หยวนชิงหลิงเข้ามาจากประตู เมื่อม่านยกขึ้น กล่าวด้วยเสียงเบาๆ “นางให้เจ้ากินบะหมี่ชามหนึ่ง เจ้ายังรู้จักขอบคุณ ท่านแม่ของเจ้าทำงานอย่างลำบากเลี้ยงดูเจ้ามากว่าสิบปี เจ้าปฏิบัติต่อนางอย่างไร?”

ชุยฟู่เจิ่นเงยหน้าขึ้นทันที ได้เห็นใบหน้าที่ดุดันขุ่นเคืองของฮองเฮานั่น เข่าสองข้างอ่อนลงอย่างอดไม่ได้ จึงคุกเข่าลง แล้วถกเถียงคำพูดของนางอย่างถี่ถ้วน รู้สึกเพียงความเจ็บปวดใจอย่างที่สุด ทำสิ่งที่น่าละอายใจต่อท่านแม่ ไม่สมกับการอบรมสั่งสอนและความรักใคร่ดูแลที่ทุกคนมีต่อเขา

ชั่วขณะหนึ่ง ความเศร้าโศกพรั่งพรู สะอึกสะอื้น ร้องไห้แล้วกล่าวด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง “ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้ว......”

หยวนชิงหลิงลากเก้าอี้มานั่งด้านหน้าของเขา มองดูเขา “ผิดตรงไหนล่ะ?”

ดวงตาของชุยฟู่เจิ่นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด กล่าวอย่างสะอึกสะอื้น “ข้าทำผิดต่อท่านแม่ แต่ข้าไม่สามารถแสดงความกตัญญูต่อหน้านางได้อีกต่อไปแล้ว”

หยวนชิงหลิงตบมือของเขา “เด็กโง่ คนเป็นแม่ไม่สามารถไล่ลูกตัวเองออกไปได้จริงๆ ลงไปเถอะ รถม้าของที่บ้านรอเจ้าอยู่ข้างล่าง”

ชุยฟู่เจิ่นงงงัน ไม่ทันได้สนใจว่าจะเสียมารยาท รีบพุ่งลงไปด้านล่างทันที พอได้เห็นรถม้าที่รออยู่ชั้นล่างจริงๆ ม่านถูกเปิดอย่างช้าๆ เป็นใบหน้าที่ยังคงอ่อนโยนของท่านแม่ กล่าวเสียงอันนุ่มนวลเหมือนที่ผ่านมา “กลับบ้านเถอะ”

ชุยฟู่เจิ่นร้องไห้และคุกเข่า ร้องไห้เสียงหลงอย่างขมขื่น “ท่านแม่ ลูกผิดไปแล้ว!”

จิ้งเหอลงจากรถม้า ประคองเขาขึ้น เช็ดน้ำตาให้เขาด้วยนิ้วมือผอมเรียวเย็นเฉียบ จับมือของเขาและกล่าว “ความผิดบางอย่างในเมื่อรู้ว่าผิดแล้ว ก็สามารถกลับเนื้อกลับตัวได้ ต่อจากนี้ไม่ทำผิดอีกก็พอ”

ชุยฟู่เจิ่นจับมือของท่านแม่ แววตาค่อยๆเกิดความเด็ดเดี่ยวขึ้น “หลังจากนี้ลูกจะไม่ทำความผิดอีกเด็ดขาด และจะไม่ทำให้ท่านแม่เสียใจอีกเด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ”