บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1939

เมื่อก่อนหยวนชิงหลิงยังยอมช่วยบ้าง แต่ครั้งนี้ทำเกินไปแล้วจริงๆ ไหเหล้าในลานพวกนั้นเมื่อนำมากองรวมกัน ก็จะสูงเหมือนอย่างภูเขาเล็ก ช่างปล่อยตัวกันเสียจริงๆ

นางมองไปรอบๆ ไม่เห็นพวกแม่นมสี่ จึงถามขึ้นว่า “แม่นมสี่ล่ะ?”

โสวฝู่ฉู่พูดขึ้นว่า “พาท่านน้ากับจักจั่นเข้าวัง ไปเยี่ยมอะซี่”

“ถึงว่าถึงได้กล้าทำกันขนาดนี้ เป็นเพราะพวกผู้หญิงล้วนออกไปกันหมดแล้ว” ท่านย่าหยวนหัวเราะเย้ย

หยวนชิงหลิงส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นอย่างถอดถอนใจว่า “ข้าไปต้มน้ำแกงบำรุงตับ”

น้ำแกงบำรุงตับช่วยสร่างเมาหม้อใหญ่ หลังจากยกออกมาแล้ว ทุกคนดื่มลงไปยังโซซัดโซเซ แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็อ้วกออกมา อ้วกเสร็จแล้วก็นอนลง ราวกับหมูขาดลมหายใจ

ท่านย่าหยวนโกรธโมโหอย่างมาก พูดก้นด่าว่า “ข้ากินอิ่มแล้วอยู่ไม่เป็นสุขจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่ฟังโน้นอย่างสุขสบาย จะกลับให้ทุกข์ทรมานทำไม”

ด่าก็ด่าไปด้วย แต่กระเป๋าเข็มก็หยิบเอาออกมา อาศัยอยู่ที่นี่ตั้งนานขนาดนั้น ที่ผ่านมาพวกเขาดื่มจนเมาก็เคยเห็นอยู่บ้าง แต่ก็เมาจนอ้วกนั้นมีน้อยครั้ง ครั้งนี้เป็นการดื่มด้วยชีวิตจริงๆ

หยวนชิงหลิงก็ไม่อยู่เฉย เลือกหลายคนที่เมาอย่างรุนแรง เอามาให้น้ำเกลือ

อู๋ซ่างหวงไปนับไหเหล้า กองไหเหล้าอย่างกับภูเขานั่น เขาตะลึง คนหนึ่งหากไม่ดื่มสักสิบไห ตีให้ตายเขาก็ไม่เชื่อ

วุ่นวายกันอยู่อย่างนี้จนฟ้าสว่าง ท่านย่าเหนื่อยจนปวดเอว หยวนชิงหลิงมองดูอย่างเอ็นดู แต่กลับโชคดีที่นางกลับมาแล้ว ไม่เช่นนั้นหากปล่อยเช่นนี้ต่อไป คงจะต้องสูญเสียชีวิตไปหลายคนแน่

หยวนชิงหลิงให้ท่านย่ากลับไปพักก่อน แต่ท่านย่าไม่วางใจ จะอยู่ดูแลด้วยตนเอง ดูแลไปด้วยแล้วก็ด่าไปด้วย ชายชราเงาดำก็คงเมาได้ที่แล้ว พูดอยู่ตลอดว่าจะให้ใครๆ โดนฝังเข็ม ดูท่าทีแล้วน่าจะเมาอย่างมาก

อู๋ซ่างหวงก็โมโห เอื้อมมือไปตบเขาหนึ่งที ใครใช้ให้เจ้าเมามายขนาดนี้

ทั่วทั้งจวนอ๋องซู่ ไม่มีใครมีสติ เดือดร้อนกันมาจนถึงเที่ยง ค่อยสามารถทำให้พวกคนแก่พวกนี้ฟื้นขึ้นมา

แต่ละคนก้มหน้าก้มตา ถึงแม้จะฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ความทรมานหลังจากเมา ทำให้รู้สึกค่อนข้างทรมาน

แล้วในเวลานี้ ท่านย่าหยวนเป็นลมไป อู๋ซ่างหวงตกใจรีบอุ้มนางกลับไปที่ห้อง หยวนชิงหลิงตามเข้าไป กลุ่มชายชราขี้เมาที่อยู่ข้างหลังตกใจจนใจสั่น แล้วก็วิ่งตามไป

พวกเขาเฝ้ารอคอยให้พี่จูตี้กลับมา กลับคิดไม่ถึงว่าจะทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ เศร้าโศกเสียใจอย่างที่สุด

ตอนที่ท่านย่าหยวนนอนลงบนเตียง ก็ได้กะพริบตาให้กับอู๋ซ่างหวงกับหยวนชิงหลิง นางตั้งใจที่จะเป็นลมไปเอง

หากไม่เป็นลมแบบนี้ พวกเขาก็จะไม่รู้ว่าหลังจากดื่มจนเมาแล้วผลที่จะตามมาหนักหนาขนาดไหน

“ไม่ ผู้ชายอกสามศอก บอกว่าครึ่งกิโลก็คือครึ่งกิโล” ชายชราเงาดำพูดขึ้นอย่างมุ่งมั่น

ทุกคนก็ต่างพูดขึ้นพร้อมกันว่า “ใช่ ครึ่งกิโล ต่อไปรับรองว่าจะไม่เกินครึ่งกิโล”

พวกเขารู้สึกผิดอย่างมาก ครั้งนี้ที่ปล่อยตัวกันขนาดนั้น เพราะขาดของมานานมากแล้ว จึงไม่สามารถควบคุมได้ ทำให้พี่จูตี้ที่กำลังรักษาตัวอยู่เหนื่อยจนเป็นลมไป บาปหนาจริงๆ

มือของเซียวเหยากงวางบนไหล่อู๋ซ่างหวง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าหก เราสามคนก็เลิกเหล้ากันเถอะ ยังไงเรื่องที่จะเลิกเหล้าก็พูดกันมาหลายปีแล้ว ไม่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดมาตลอด ครั้งนี้เจ้าด่าพวกเราได้ถูกต้อง เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราสามคนเลิกเหล้า คนอื่นหากยินยอมเหมือนกัน งั้นก็ทำตาม”

คำพูดดีหากฉู่เสี่ยวอู่เป็นคนพูด อู๋ซ่างหวงก็จะไม่รู้สึกอะไร แต่น้องสิบแปดที่เห็นเหล้าสำคัญยิ่งกว่าชีวิต พูดออกมาว่าจะเลิกเหล้า จึงรู้ว่าเรื่องใหญ่โตแล้ว

แต่เมื่อกี้ด่าพวกเขาได้อย่างสะใจขนาดนั้น จะให้กลับมาปีหน้าตนเองก็ไม่ดีมั้ง? ถึงทำได้เพียงพูดขึ้นว่า “ได้ เลิกเหล้า เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้เลิกดื่มเหล้า”

วันนี้ยังสามารถดื่มได้อยู่

“ไม่ เริ่มตั้งแต่ตอนนี้” เซียวเหยากงพูดขึ้นอย่างจริงจัง

เลิกเหล้า พวกชายชราชุดดำไม่กล้าตอบ แต่ใช้สายตามองพวกเขาทั้งสามอย่างนับถือ อู๋ซ่างหวงทำได้เพียงพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ดี เริ่มตั้งแต่ตอนนี้”