บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1952

หยู่เหวินเห้าออกไปเดินเล่น รอหลังจากเจ๋อหลานกลับไปแล้ว เขาค่อยกลับตำหนักมาหาเจ้าหยวนอย่างถอดถอนใจ ไม่รู้ว่าเพราะอายุเยอะหรือเปล่า ถึงได้ชอบถอดถอนใจมาก

หลังจากถอดถอนใจแล้ว เขาพูดกับเจ้าหยวนว่า “ตอนที่นางเพิ่งเริ่มออกไป เจ้าคอยดูบ้างนะ ข้าคาดว่าอย่างน้อยสักปีสองปีถึงจะวางใจได้”

“ข้ารู้ ข้าจะคอยดู” หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขากลัวเกิดปัญหา ที่จริงถึงแม้รู้ว่าลูกสาวมีความสามารถ แต่เขาก็ไม่อาจวางใจ สำหรับเขา ลูกของเขาก็เหมือนกับลูกคนอื่นๆ ล้วนต้องการให้พ่อแม่คอยปกป้อง

ยังไงต่อให้ลูกมีความสามารถแค่ไหน แต่ก็เป็นเพียงแค่เด็กไม่ใช่หรือ?

เป่ยถังเริ่มเตรียมการต้อนรับการมาเยือนของคณะทัวร์ฮ่องเต้แคว้นจิน

การมาเยือนในครั้งนี้เป็นการมาด้วยเรื่องราชการ จึงมีขุนนางตามมาด้วยไม่น้อย ส่วนใหญ่คือศาสหงหรูกับผู้รับผิดชอบด้านเศรษฐกิจและการค้า

เจ๋อหลานรู้มาว่า หนิงหงเจาคู่หมั้นหมายของอานจือก็ติดตามมาด้วย

ไม่เพียงเท่านี้ ตอนที่คณะแคว้นจินเดินทางผ่านจวนเจียงเป่ย มีท่านลุงสามกับท่านลุงสี่มาส่ง ดังนั้นพี่อานจือก็จะมาด้วย

ปีที่แล้วพี่อานจือกับคุณชายหนิงหมั้นหมายกัน รอหลังสามปีก็จะแต่งงานกัน เดิมคิดว่านางจะเป็นคนที่ได้แต่งงานไวที่สุด กลับคิดไม่ถึงว่าพี่กั่วเอ๋อจะได้แต่งก่อนนาง

ท่านลุงสวีจะต้องหวังอยากให้พี่กั่วเอ๋อรออีกสองปี แต่งานแต่งงานกำหนดไว้ในเดือนแปด ได้ยินมาว่าอู๋ซ่างหวงกำหนดให้แต่งให้ได้ภายในเดือนแปด ตอนนั้นหลังจากที่นางได้ยิน คิดว่าอู๋ซ่างหวงเป็นห่วงพี่กั่วเอ๋อจริงๆ

แต่ต่อมานางรู้มาจากแม่นมสี่ ว่าทำไมอู๋ซ่างหวงถึงต้องเร่งให้จัดภายในเดือนแปด นั่นเป็นเพราะพวกเขาทั้งสามคนเลิกดื่มเหล้า จะดื่มได้ก็ต่อเมื่อมีงานเทศกาลงานมงคล

ส่วนภายในจวนอ๋องซู่ ตอนนี้ก็ได้ข่าวกำหนดการของฮ่องเต้แคว้นจินแล้ว ซึ่งอู๋ซ่างหวงเป็นคนไปสืบรู้มา

เขาบอกกับทุกคนว่า หลังจากฮ่องเต้แคว้นจินมาถึง จะต้องมีงานเลี้ยงต้อนรับอย่างเป็นทางการ ถึงตอนนั้นเขาจะกลับไปร่วมด้วย ไปในฐานะอู๋ซ่างหวงแสดงถึงความเป็นมิตรไมตรีของเป่ยถัง

ทุกคนต่างรู้ความในใจที่แท้จริงของเขา แต่ไม่มีใครพูด นอกจากผู้อาวุโสทั้งสามที่เลิกเหล้า ส่วนคนอื่นดื่มมื้อละสามจอก ถึงแม้เหล้าจะถึงท้อง แต่แค่สามจอก เหมือนกันกับไม่ได้ดื่มเลย

แต่เพราะเคยรับปากพี่จูตี้ พวกเขาจึงจำต้องอดทนอดกลั้นไว้ จนค่อยๆ เคยชินแล้ว

ท่านฉู่กับท่านเซียวเหยากงยังไม่เคยชิน แต่ก็จะรักษาสัญญา

จึงมีเพียงอู๋ซ่างหวงคนเดียว ที่ยังไงในใจก็รู้สึกไม่พอใจ เพราะเขาไม่ได้อยู่ร่วมดื่มเหล้าในครั้งนั้น มักรู้สึกว่าตนเองได้รับความเสียหายที่ไม่มีเค้ามาก่อน หากไม่ได้ดื่มคืนมาสักครั้ง ในใจยากที่จะรับได้

“ข้าเป็นหมอ ข้ารู้ ดื่มนิดหน่อยไม่เป็นไร ข้าอยากดื่มมาก”

อู๋ซ่างหวงรู้สึกแปลกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “จู่ๆ ทำไมถึงอยากดื่มเหล้า? เจ้าตั้งใจที่จะใช้วิธีแบบนี้มาห้ามไม่ให้ข้าดื่มเหล้าใช่ไหม?”

ท่านย่าหยวนปลดมือของเขาออก แล้วก็เดินไปรินเหล้า พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นไปได้ยังไง? เจ้าอยากดื่ม ก็ดื่มบ้างเป็นบางครั้งข้าก็ไม่จำเป็นต้องห้ามเจ้า ข้าอยากดื่มจริงๆ และก็ไม่รู้ว่าทำไม ความอยากดื่มเกาหัวใจ ทรมานมาก”

กลิ่นหอมของเหล้าโชยมาแตะจมูก ความอยากดื่มในใจอู๋ซ่างหวงกระโดดโลดเต้น ทรมานอย่างที่สุด

แต่เมื่อตอนที่เขาเห็นพี่จูตี้ยกแก้วเหล้ามาถึงปาก เขารีบวิ่งไปแย่งจอกเหล้าแล้วโยนทิ้ง สำหรับเขาในตอนนี้ เหล้าเป็นเหมือนอย่างน้ำหวานฉ่ำ แต่โยนทิ้งไปแบบนี้ได้อย่างไม่เสียดาย พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่สนว่าเจ้าอยากดื่มจริงๆ หรือเพื่อห้ามข้า ข้ายอมถูกหลอก ไม่ดื่ม ไม่ดื่มแม้เพียงนิด ได้ไหม?”

“ไม่ใช่เพื่อห้ามปรามเจ้า ข้าอยากดื่มจริงๆ” ท่านย่าหยวนพูดขึ้นอย่างร้อนใจ ท่าทีราวกับอยากดื่มมากจริงๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าให้ข้าดื่มหนึ่งแก้ว แค่แก้วเดียว”

อู๋ซ่างหวงดึงนางออกไปข้างนอก พร้อมพูดขึ้นว่า “อย่าว่าหนึ่งแก้ว แค่หยดเดียวก็ไม่ได้”

ดูท่าทีเหมือนติดเหล้าขึ้นมาจริงๆ อยู่ดีๆ ติดเหล้าได้ยังไง? นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่ ต้องรีบแจ้งฮองเฮาโดยด่วน