บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1964

เจ้าตาทับทิมเตรียมกับข้าวไว้ก่อนแล้ว จากนั้นก็นั่งรอเขาอยู่ที่บันไดหินในศาลา

นางสวมชุดสีแดง ผ้าคลุมไหล่พันรอบลำตัวและชุดเดรสผ้าซาตินลายเมฆนุ่มๆ คลุมบันไดหินด้านล่างปกคลุมรองเท้าผ้าซาตินประดับมุก

มือทั้งคู่ของนางเท้าคาง ใบหน้าขาวผ่องดั่งหยกเต็มไปด้วยความรอคอย

อาหารที่นางทำในวันนี้ค่อนข้างง่าย แต่รสชาติดีมาก ความชอบของนางในตอนนี้ไม่แตกต่างจากคนแล้ว คงจะถูกดูดกลืนแล้ว

นางชอบดูเวลาพี่ซาลาเปาทานอาหาร และก็ชอบเวลาที่หมาป่าซาลาเปากินเนื้ออย่างตะกละตะกลาม เอร็ดอร่อยอย่างมาก

ตอนนี้นางสามารถคิดได้ยาวไกลที่สุดก็คือแต่งงานกับพี่ซาลาเปา จากนั้นก็ทำกับข้าวให้เขาทุกวัน

คิดๆ ดูแล้วก็มีความสุขมาก

ดาวยามค่ำคืนมืดครึ้ม เงาจันทร์เลื่อนลอย ในที่สุดก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังขึ้น นางรีบเงยหน้าขึ้น ราวกับดวงดาวประกายอยู่ในดวงตาของนางอย่างรวดเร็ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ซาลาเปา หมาป่าซาลาเปา พวกเจ้ากลับมาแล้วหรือ?”

นางลุกขึ้นยืน สยายผ้าคลุมแล้ววิ่งไปหาพวกเขา กระโจนกอดหมาป่าซาลาเปาไว้ หมาป่าซาลาเปานอนอยู่บนพื้น เผยให้เห็นท้องสีขาว เบื่อมาทั้งวันแล้ว ความรู้สึกที่มีคนสนใจบ้างนั่นดีมาก

แต่เจ้าตาทับทิมสนใจมันได้ไม่นาน แล้วก็รีบลุกไปยืนตรงหน้าพี่ซาลาเปา ตาคิ้วเป็นประกาย พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้ข้าทำเนื้อปลาผัดน้ำเต้า ผัดเนื้อ ยังมีน้ำแกงผักกุ้ง รีบเข้ามาชิม”

“ได้ เหนื่อยไหม?” ตาคิ้วองค์ชายรัชทายาทยิ้มแย้ม จูงมือของนางอย่างเคยชินแล้วเดินไปข้างหน้า

“ไม่เหนื่อย สนุกมากเลย” เจ้าตาทับทิมเอนซบไหล่ของเขา เดินเหินก็มั่นคงขึ้นมาก ไม่กระโดดโลดเต้น พร้อมพูดขึ้นว่า “พรุ่งนี้ข้ายังตั้งใจจะทำน้ำแกงตุ๋น น้ำแกงแปดรส อร่อย”

“น้ำแกงแปดรส? แปดรสไหน?”

“ยังไม่รู้ แม่นมสี่บอกว่าจะสอน” เจ้าตาทับทิมโบกมือ แววตาเต็มไปด้วยความรอคอย พร้อมพูดขึ้นว่า “คืนพรุ่งนี้เจ้ากลับมาก็ได้ชิมแล้ว”

“อ๋า? เรียนพรุ่งนี้ ข้าก็จะได้ดื่มเลย?” เขายิ้มมองดูนางแวบหนึ่ง ที่ผ่านมาต้องเรียนสองสามวันก่อนถึงจะทำให้เขากิน

“ตอนนี้ข้ามีพื้นฐานแล้ว จึงง่ายมาก” เจ้าตาทับทิมพูดอย่างมั่นใจ

องค์ชายรัชทายาทอมยิ้ม คิ้วตายังคงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

หลังจากเจ้าตาทับทิมยุ่งกับการดูแลพี่องค์ชายรัชทายาท ก็ดูแลหมาป่าซาลาเปาด้วย

อาหารพวกนี้อร่อยมากจริงๆ องค์ชายรัชทายาทรู้สึกว่าฝีมือการทำอะไรของเขาพัฒนาขึ้นรวดเร็วมากจริงๆ

“ฝีมือของเจ้า สามารถเปิดร้านอาหารได้แล้ว” องค์ชายรัชทายาทยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้น

“แต่ข้าชอบทำกับข้าว ข้าไม่เบื่อ ข้ายังสามารถเรียนทำขนม เรียนทำน้ำแกง เรียนชงชา เรียนอะไรก็ได้ เจ้าคิดว่าตนเองจะเบื่ออาหารของข้าหรือ?”

ได้ยินน้ำเสียงของนางค่อนข้างร้อนใจ องค์ชายรัชทายาทพูดปลอบอย่างอ่อนโยน ให้นางอารมณ์อ่อนลงว่า “ไม่ ข้าไม่มีวันเบื่อ แต่เจ้ามีความชอบเช่นนี้ มีฝีมือขนาดนี้ ทำให้ข้าทานคนเดียว ไม่เป็นการเสียดายฝีมือของเจ้าหรือ?”

“เสียดายฝีมือของข้า?” เจ้าตาทับทิมอึ้ง ไม่เคยคิดถึงคำถามนี้

“เจ้าไม่อยากให้ผู้คนมากมายได้ทานขนม ทานอาหารที่เจ้าทำหรือ?”

“ก็คาดหวังอยู่ แต่ข้าจะทำให้คนอื่นไปเรื่อยไม่ได้ เพราะข้าฝึกมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะเลยนะ”

องค์ชายรัชทายาท เห็นความสงสัยค่อยๆ ผุดขึ้นในดวงตาอันบริสุทธิ์ของนาง จึงพูดต่ออย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าตาทับทิม มีหลักการหนึ่งเจ้าต้องรู้ เจ้ามาอยู่บนโลก มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ เจ้าจะมีชีวิตเพื่อข้าอย่างเดียวไม่ได้ เจ้าต้องมีชีวิตเพื่อตัวเจ้าเอง ชีวิตของเจ้าจะอยู่เพื่อเพียงคนคนเดียวไปตลอดไม่ได้”

เจ้าตาทับทิมมองดูเขาอย่างเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่สิ่งที่เข้าใจอยู่บ้างกลับทำให้นางโศกเศร้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ามีชีวิตอยู่เพื่อเจ้า หมุนรอบตัวเจ้าเท่านั้น ไม่ดีหรือ? เจ้าไม่อยากให้ข้าเป็นแบบนี้?”

มองเห็นดวงตาของนางปกคลุมไปด้วยความมืดมน องค์ชายรัชทายาทถอนหายใจเบา ช่างเถอะ นางยังเด็ก ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป

“ข้าไปเดินเล่นเป็นเพื่อนเจ้า” องค์ชายรัชทายาทจูงมือของนางเดินออกไป ถึงแม้หลายวันมานี้จะเหนื่อย แต่นางอยู่ในวังนั้นน่าเบื่อมาก รอเขากลับมาพูดคุยเป็นเพื่อนนาง กลายเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในหนึ่งวันของนาง

เขาจะต้องอยู่เป็นเพื่อนนางให้ดีๆ