บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1977

แม่สามีของตระกูลลู่ นั่นก็คือลู่ฮูหยินเฒ่าที่มีอุปนิสัยเข้มงวดคนนั้น ตอนนั้นนางเป็นหม้ายเลี้ยงดูลูกชายคนหนึ่งลูกสาวคนหนึ่งจนโต แน่นอนว่าครอบครัวสามีก็ยากจน ส่วนนางเองเข้าไปเป็นมามาดูแลจัดการงานในจวนให้กับขุนนางระดับสี่ เป็นคนไว้ใจของฮูหยินในจวน มอบหมายให้นางรับผิดชอบดูแลคนใช้ ดูแลจัดการเรื่องงานมงคลเรื่องงานศพ ล้วนเป็นนางดูแลจัดการ

ด้วยเหตุนี้ ภายในเรือนจวนนั้น นางถือเป็นคนที่มีอำนาจคนหนึ่ง พวกคนดูแลจัดการเรือนในตระกูลผู้ดีมากมายก็มีความสัมพันธ์กันบ้าง ถือได้ว่าเป็นคนรอบรู้

ต่อมาอายุค่อนข้างมากแล้ว เจ้านายให้เงินนางมาหนึ่งก้อน พร้อมกับลูกสาวใช้ให้สองคน แล้วให้นางกลับมาใช้ชีวิตเกษียณอยู่ที่บ้าน

อาจจะเป็นเพราะว่ามีอำนาจอยู่ในจวนจนเคยชินแล้ว เมื่อกลับมาถึงบ้านก็ใช้กฎเกณฑ์ของคนในตระกูลใหญ่มาจัดการดูแลครอบครัว ลูกสะใภ้กับหลานจะต้องกตัญญูต่อนางไม่พอ ยังไงเป่ยถังก็เป็นประเทศที่มีนโยบายให้กตัญญู หากขัดคำสั่งก็จะถือว่าอกตัญญู เพื่อนบ้านใกล้เคียงก็ด่าไปกระดูก

และตอนนี้นางอยู่ในสถานะฮูหยินเฒ่า โดยเฉพาะไม่พอใจลูกสะใภ้ มักจะคิดว่านางเปิดเผยใบหน้าอยู่ข้างนอกถือเป็นการกระทำให้เสื่อมเสียตระกูลของตน

คุณหนูฮูหยินในตระกูลผู้ดี ไม่มีใครออกไปเปิดเผยหน้าตาเหมือนอย่างนาง ลูกชายก็เติบโตกันหมดแล้ว ล้วนต่างก็มีอาชีพเลี้ยงตน นางก็ควรที่จะปิดโรงงาน สิ่งนั้นสามารถทำเงินได้มากแค่ไหนเชียว? การเปิดเผยหน้าตาแบบนี้ หากภายหลังมีใครมาสู่ขอ ก็จะหาตระกูลที่ดีไม่ได้แล้ว

พี่ใหญ่ลู่มีคู่หมั้นตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพราะครอบครัวฝ่ายหญิงมีงานศพ หลังจากไว้อาลัยครบสามปีแล้วถึงจะสามารถแต่งงานได้ กลับคิดไม่ถึงว่าแม่ฝ่ายผู้หญิงก็เสียชีวิตอีก ต้องไว้อาลัยอีกสามปี นี่ช่วงไว้อาลัยก็จะครบกำหนดแล้ว งานแต่งงานกำลังจะเกิดขึ้น ลู่ฮูหยินเฒ่าก็กำลังเตรียมงาน แต่ลูกสะใภ้มักจะมีความคิดเห็นอย่างมากมาย อันนี้ก็ไม่ต้องอันนั้นก็ไม่ได้ จนทำให้นางโกรธโมโหอย่างมาก

แต่งงานจัดงานมงคล ใครจะไปชำนาญกว่านาง? ช่างไม่รู้จักสงบเสงี่ยม ไม่รู้จักกาลเทศะ

และในตอนนี้ ไม่รู้ว่านางไปที่ไหน กลางคืนดึกดื่นไม่กลับบ้านไม่อยู่โรงงาน และได้ยินว่าถูกจับตัวไป ไม่นานลูกชายก็จะแต่งงานแล้ว กับมีเรื่องในเวลาแบบนี้ แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ ถือเป็นความโชคร้ายของตระกูลลู่จริงๆ

ดังนั้น ช่างสวีพาลูกๆ กลับบ้าน แล้วก็เห็นฮูหยินเฒ่านั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้อง สาวใช้ทั้งสองคนทุบไหล่ให้นางอยู่ สีหน้าของนางดำเหมือนดั่งก้นหม้อในครัว มองเห็นพายุกำลังจะมา พี่ใหญ่ลู่จึงรีบพูดขึ้นว่า “ท่านย่า แม่บาดเจ็บเล็กน้อย หลานขอส่งแม่กลับไปที่ห้องก่อน”

ฮูหยินเฒ่าตบโต๊ะ พร้อมพูดขึ้นด้วยสายตาดุดันว่า “คุกเข่าลง”

ฮูหยินเฒ่าฟังแล้ว ก็โกรธโมโหอย่างมาก ตะคอกก่นด่าว่า “เจ้าไปเรียนแบบคนอื่นรับลูกศิษย์หรือ? เจ้าถือว่ามีฝีมืออะไรกัน? ไม่เห็นว่าเจ้าจะหาเงินมาได้ ขุนนางแซ่เปา ข้าทำงานอยู่ในจวนขุนนางมานานหลายปี ไม่เคยได้ยินว่ามีขุนนางคนไหนแซ่เปา เจ้าไม่อยู่ในธรรมเนียมก็ช่างเถอะ ตอนนี้กลับไปมีเรื่องกับขุนนาง ล่วงเกินคนในราชสำนัก หากเรื่องนี้เป็นที่ร่ำลือออกไป ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? ชื่อเสียงของข้าที่สร้างมานานขนาดนี้ ล้วนถูกทำลายหมดสิ้นแล้ว เจ้าบีบบังคับให้ข้าฮูหยินเฒ่าขับไล่เจ้าออกไปจริงๆ”

นางยิ่งด่าก็ยิ่งโมโห นางมีชื่อเสียงที่ดีในการดูแลคนในจวนอย่างเข้มงวด ตอนนี้ในบ้านเกิดเรื่องเช่นนี้ จะให้นางเอาหน้าที่ไหนไปหาพวกพี่น้องเพื่อนพ้อง แม้แต่ฮูหยินที่เป็นเจ้านายก็คงไม่สนใจนางอีกแล้ว

น้ำตาแห่งความน้อยใจของช่างสวีไหลลงมา ปกติก็ช่างเถอะ ครั้งนี้ไปเจอกับความน้อยใจตกใจกลับมา ไม่พูดจาห่วงใยไม่เป็นไร ยังจะชี้หน้าก่นด่าขนาดนี้ ด่าอย่างหยาบคายขนาดนั้น นางก็อดทนไม่ไหวแล้ว ปล่อยเสียงร้องไห้ออกมา

พี่ใหญ่ลู่เห็นแล้ว จึงรีบประคองแม่ลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ เรากลับไปเก็บของแล้วก็ย้ายออกไป ยังไงท่านก็เตรียมบ้านไว้ให้กับพวกเราแล้ว เราไม่อยู่ที่นี่แล้ว”

หลายปีมานี้ช่างสวีเก็บเงินได้ไม่น้อย ซื้อบ้านให้กับลูกชายทั้งสี่คน รอหลังจากที่พวกเขาแต่งงานแล้วก็จะย้ายออกไปอยู่เอง จะให้ลูกสะใภ้ในอนาคตมาทนรับอารมณ์ของฮูหยินเฒ่าคงไม่ได้