บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1994

สองวันต่อมา สามีภรรยาอ๋องชินเฟิงอันมาพร้อมกับหมาป่าหิมะกับหมาที่มีหูแหลมตัวหนึ่ง แวะมาเยี่ยมเยียนเสือขนทอง พวกเขากำลังจะออกเดินทางกันแล้ว เพื่อไปค้นหาวิญญาณของเสือขนทองที่กระจัดกระจายออกไป

ตอนนี้เจ้าเสือขนทองถูกจัดให้พักที่ตำหนักข้างตำหนักฮุ่ยหนิง เวลานี้ตำหนักฮุ่ยหนิงเปลี่ยนชื่อมาเป็นตำหนักเสือขนทอง หลังจากที่หมาป่าหิมะกับหมาหูแหลมเข้าไป ก็นอนหมอบนิ่งไม่ไหวติงอยู่ข้าง ๆ เสือขนทอง ดูแววตาแล้วเต็มไปด้วยความโศกเศร้า แต่ในความโศกเศร้ายังมีความมั่นคงหนักแน่น พวกมันต้องตามหาสิ่งที่กระจัดกระจายไปของเพื่อนเก่ากลับมาให้จงได้

กรงเล็บของหมาป่าหิมะตะปบเบา ๆ ที่แผ่นหลังของเสือขนทอง ส่งเสียงครางเครือในลำคอครู่หนึ่ง น้ำตาก็ไหลออกมา เช่นเดียวกับเจ้าหมาหูแหลม

รอจนการกล่าวลาสิ้นสุดลง อ๋องชินเฟิงอันสามีภรรยาก็ไปบอกลาหยู่เหวินเห้าสามีภรรยา เอ่ยย้ำซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าต้องป้อนยาเม็ดสมุนไพรเดือนละครั้ง และทุก ๆ วันที่สิบห้าในแต่ละเดือน ต้องย้ายมันออกไปนอนอาบแดดอย่าได้ขาด

สุดท้าย แม้จะอาลัยอาวรณ์แค่ไหน ทั้งคู่ก็พาหมาป่าหิมะหนึ่งกับหมาอีกหนึ่งจากไป แสงอาทิตย์ยามอัสดงสาดส่องลงบนแผ่นหลังของพวกเขา ทั้งหมดเดินไปได้สามก้าว ก็หันหลังกลับมามองหนึ่งครั้ง นับตั้งแต่ได้รู้จักกันมาพวกเขาไม่เคยห่างกันเลย ทนผ่านความยากจนมาด้วยกัน กินเนื้อย่างด้วยกัน สู้ศึกในสนามรบเคียงข้างกัน เดินทางเหยียบย่างไปทั่วหล้าด้วยกัน เส้นทางมากมายไม่ว่าใกล้ไกล แต่ตอนนี้กลับต้องทิ้งมันไว้ที่นี่แล้ว

หยวนชิงหลิงเห็นแบบนั้น ในใจก็รู้สึกทรมานมาก แอบเช็ดน้ำตาเงียบ ๆ หวังเหลือเกินว่าเสือขนทองจะอาการดีขึ้นในเร็ววัน จากนั้นก็ออกเดินทางไปจนสุดหล้าฟ้าเขียวด้วยกันกับพวกเขาต่อ

หลังจากที่พวกเขาจากไป คนจากจวนอ๋องซู่ก็เข้าวังมา กลุ่มชายชราชุดดำทั้งหมดมากันครบ พวกเขาตั้งใจว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนเสือขนทอง ต่างหุบปากเงียบสนิทไม่ส่งเสียง

อู๋ซ่างหวงอยู่เป็นเพื่อนครู่หนึ่ง จากนั้นจึงออกไปคุยกับพวกหยวนชิงหลิง

อู๋ซ่างหวงถอนหายใจอย่างหนักหน่วง “เสือขนทองจะตื่นขึ้นมาได้ เพียงแต่ทุกคนคิดว่า บางทีในชีวิตนี้ของพวกเรา อาจรอไม่ได้จนถึงวันนั้น”

ประโยคนี้ ทำให้หยวนชิงหลิงถูกทำลายเกราะป้องกันทางจิตใจลงทันที

ถูกต้อง พวกเขารู้ว่าตัวเองแก่แล้ว อาจมีหลายคนที่สามารถรอจนถึงวันที่เจ้าเสือขนทองตื่นขึ้นมา แต่สำหรับพวกเขาแล้ว แน่ใจไม่ได้ว่าจะทำได้หรือไม่

บนโลกใบนี้มีคนมากมายตั้งเท่าไร มากมายเกินกว่าจะนับได้ แต่พวกเขาล้วนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับเจ้าเสือ อาจไม่สนใจว่าเจ้าเสือจะตื่นขึ้นมาหรือไม่

พวกเขาสนใจ แต่มันไม่แน่ว่าพวกเขาจะรอจนถึงวันนั้นได้

หยวนชิงหลิงเดินจากไป ทนดูฉากนี้ต่อไปไม่ไหว

หยู่เหวินเห้ายืนอยู่ข้างนอก มองดูทั้งคนและสัตว์ในห้องโถงอย่างเงียบ ๆ นอกจากกลุ่มชายชราชุดดำ โค้กกับเซเว่นอัพรวมถึงเจ้าเสือต่างก็มากันหมด เดินวนเวียนอยู่ข้างกายเสือขนทอง

มันคู่ควรกับฉายาแม่ทัพสัตว์เทพอย่างไร้ข้อกังขา

ท่านชายสี่ก็มาเยี่ยมเสือขนทองด้วย เนื่องจากท่านชายสี่เป็นคนที่พระชายาชินเฟิงอันเลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่ แม้ว่าเสือขนทองจะแย่งเนื้อของเขาไปไม่น้อย แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นสัตว์ที่อยู่เคียงข้างเขามาแทบจะตลอดช่วงวัยเยาว์ก็ว่าได้

หยู่เหวินเห้าเคยบอกว่าท่านชายสี่ไม่เคยหลั่งน้ำตาเลย นอกจากเมื่อตอนที่เขาจำแม่ของตัวเองได้ แต่วันนั้นท่านชายสี่กอดเจ้าเสือขนทองที่นอนแน่นิ่งอยู่ในตำหนัก แล้วร้องไห้อย่างโศกเศร้า

หลังจากเยี่ยมเสือขนทองแล้วออกมา ท่านชายสี่กับหยู่เหวินเห้าก็นั่งลงดื่มเหล้ากันที่ระเบียง โสวฝู่กับสวีอีก็เข้ามานั่งกับพวกเขาด้วย

แสงอาทิตย์ยามอัสดง ค่อย ๆ สูญเสียความร้อนแรงลงไปทุกขณะ เงาสะท้อนบนใบหน้าของท่านชายสี่มืดสลัว เขาพูดว่า “มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ข้าโกรธมันมาก เพราะความที่เข้มงวดเกินไป ช่วงเวลาที่ท่านอาจารย์อยู่กับข้ามีไม่มากนัก แต่เมื่อไหร่ที่กลับมาก็มักจะส่งเจ้าเสือมาคอยจับตาดูข้าฝึกวรยุทธ์ ตอนนั้นเสือขนทองเหมือนกับพญายมก็ไม่ปาน ไม่ว่าเหนื่อยแค่ไหนก็ไม่ยอมให้พัก ถ้าเริ่มหย่อนการฝึกก็จะพุ่งชนข้า ข้าเคยโดนมันพุ่งชนจนขาหักด้วย ตอนนั้นทุกวันในสมองคิดอยู่เรื่องเดียวเลยคือ เนื้อเสือย่างถ่านมันจะอร่อยหรือไม่นะ? "

หยู่เหวินเห้าได้ยินดังนั้นก็รู้สึกเศร้าใจมาก พูดอุบอิบเบา ๆ ว่า “จริงด้วย ไม่รู้ว่าเนื้อเสือย่างถ่านจะอร่อยหรือไม่นะ?”

ท่านชายสี่ผุดลุกขึ้นทำท่าจะซัดเขาสักหมัด โสวฝู่กับสวีอีที่อยู่ข้าง ๆ คนหนึ่งลุกขึ้นรั้งตัวไว้ อีกคนพูดเกลี้ยกล่อม พูดจาส่งเดชแบบขอไปทีว่า "ช่างเถอะ ๆ เขาหิวแล้ว เขาหิวมากแล้วจริง ๆ ถึงเวลากินข้าวแล้วไม่ได้กิน สมองเลยขาดน้ำเท่านั้นเอง"