บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2014

เหลิ่งหมิงหยู่พยักหน้าน้อย ๆ แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ข้าจะแสดงความเคารพต่อพวกเขาแทนท่านอย่างแน่นอนขอรับ"

“เจ้าฟังน้ำเสียงที่ข้าสื่อความหมายออกด้วยรึ?”

เหลิ่งหมิงหยู่ตอบว่า "ฟังออกขอรับ ท่านแม่ทัพใหญ่คงจะรู้สึกชื่นชมพวกเขาจริง ๆ แต่ว่ากันตามความจริง ชาวเป่ยถังก็เคารพและชื่นชมพวกเขามากเช่นกัน"

แม่ทัพใหญ่หัวเราะชอบใจ มองดูใบหน้าคมคายหล่อเหลาของเขา “เจ้าหนู ข้าช่วยแนะนำภรรยาให้เจ้าสักคน ดีหรือไม่?”

เหลิ่งหมิงหยู่ส่ายหน้า "ไม่ ข้ามีคนในดวงใจแล้ว"

แม่ทัพใหญ่ประหลาดใจ “โอ๋? อายุเพิ่งเท่าไหร่เองก็มีคนในดวงใจแล้ว? ใครรึ?”

ชั่วขณะนั้น แววตาของเหลิ่งหมิงหยู่พลันอ่อนโยนอย่างยิ่ง เอื้อมมือไปลูบขนนกฟีนิกซ์ตัวเล็ก ๆ ที่เกาะอยู่บนไหล่ของเขา "ยังบอกท่านไม่ได้ พวกเรายังไม่ได้วางแผนว่าจะเปิดเผยให้ทุกคนรู้"

แม่ทัพใหญ่มองเขาด้วยสายตาที่แฝงความหมายลึกซึ้ง เป่ยถังกำเนิดหนุ่มน้อยดี ๆ ออกมาอีกคนแล้ว

อนาคตของประเทศหนึ่งจะออกมาเป็นเช่นไร สามารถดูได้จากเหล่าเยาวชนคนหนุ่มสาวของประเทศนั้นว่าประพฤติปฏิบัติตนเช่นไร

แม่ทัพใหญ่จิ้งถิงก็ไม่ใช้วิชาตัวเบาเหินบินแล้ว ร่อนกายลงมาเดินบนพื้น แล้วคุยกับหนุ่มน้อยแทน

หนุ่มน้อยคนนี้นิสัยเคร่งขรึมจริงจัง ถามเขาไปหนึ่งประโยค เขาก็จะตอบกลับเพียงหนึ่งประโยค ไม่มีการถามอะไรในหัวข้ออื่น สองมือกอดกระบี่เอาไว้ตลอดเวลา ส่วนนกฟีนิกซ์ที่อยู่เกาะบนไหล่ของเขาก็ไม่ขยับตัววุ่นวาย ดูเรียบร้อยเชื่อฟังอย่างมาก

การรวมกลุ่มของคู่นี้ เป็นการผสมผสานที่แปลกจนสุดจะพรรณนา แต่ก็เข้ากันได้ดีอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน

เจ้าห้าเพิ่งกลับจากห้องทรงพระอักษรมาถึงตำหนัก เจ้าหยวนยกน้ำแกงมาให้ชามหนึ่ง หลังจากดื่มเข้าไปสองคำ เขาก็วางลง "ไม่รู้ว่าทำไม ข้าถึงรู้สึกว่าคืนนี้ควรจะดื่มเหล้า ไม่ใช่ดื่มน้ำแกง"

“ข้ารู้ว่าคืนนี้เจ้าจะต้องดื่มเหล้า ถึงได้ทำน้ำแกงมาให้เจ้าล่วงหน้า นี่คือน้ำแกงบำรุงตับที่คุณย่าเป็นคนคิดค้นขึ้น”

“เจ้ารู้ว่าคืนนี้ข้าจะดื่มเหล้ารึ? ทำไมล่ะ?” หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้นมองภรรยาด้วยความสงสัย

“เพราะว่า เจ้าอยากดื่มน่ะสิ” หยวนชิงหลิงยกยิ้มอย่างซุกซน “ รีบดื่มเร็วเข้า”

หยู่เหวินเห้าดื่มเข้าไปอีกสองคำ “แล้วจะให้ดื่มกับใครล่ะ? สวีอีรึ ? ข้าไม่อยากดื่มกับสวีอี ช่วงนี้เขาบ้า ๆ บอ ๆ ไปหน่อย แต่ดื่มกับสวีอีก็ยังดีกว่าดื่มกับมู่หรูเยอะเลย"

มู่หรูกงกงก้มหน้าลง “ฝ่าบาท ท่านหมายความว่าอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ระดับการดื่มของเจ้ามันแย่ลงเรื่อย ๆ เลย ดื่มไปได้แค่สองแก้วก็เริ่มบ่นจู้จี้บ่นนั่นบ่นนี่ไม่หยุด ไม่รู้ตัวเองเลยรึ?”

มู่หรูกงกงพูดว่า “ที่จู้จี้ก็ก็เพื่อประโยชน์ของพระองค์ไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ยังไม่ทันดื่มก็เริ่มจู้จี้แล้ว ” หยู่เหวินเห้าเหลือบมองภรรยา เห็นว่านางกำลังจัดข้าวจัดของอยู่ ก็ถามว่า “เจ้าจัดข้าวของทำไมรึ? จะไปไหน?”

“พวกนี้ล้วนเป็นของขวัญทั้งหมด พรุ่งนี้ข้าจะออกจากวัง ไปพักที่จวนของหรงเยว่สักสองวัน”

"ทำไมล่ะ?"

“กลุ่มเพื่อนสาวก็ย่อมต้องนัดรวมตัวกันเป็นธรรมดาสิ” หยวนชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม

เขาแอบใช้ความสามารถพิเศษอีกแล้ว บอกแล้วไม่ใช่รึว่าไม่ควรใช้แบบพร่ำเพรื่อ

หยวนชิงหลิงพูดด้วยความขบขันว่า: "องครักษ์ลับผีได้วางจดหมายแจ้งไว้ในเรือนของเราตั้งนานแล้ว วันนั้นข้าให้เจ้าเปิดดูสักหน่อย แต่เจ้าบอกเองว่าจดหมายที่ส่งไปที่เรือนของพวกเรา มักจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เจ้าไม่อ่านเอง แล้วจะโทษใครได้ล่ะ?”

เหล่าองครักษ์ลับผีที่ทำงานแก่ราชวงศ์ จนบัดนี้ก็ยังคงทำหน้าที่สืบและส่งข่าวเช่นเดิม ถ้าเรื่องที่เกี่ยวกับทัพทหาร งานบ้านงานเมือง จะส่งไปที่ห้องทรงพระอักษร แต่ถ้าไม่เกี่ยวอะไรกับบ้านเมือง จะถูกส่งไปยังตำหนักบรรทม

จดหมายของเจ้าห้า มักจะทิ้งรวม ๆ กันไว้จนเป็นกองใหญ่พะเนินเทินทึก แล้วค่อยเลือกวันไหนที่พวกเขามีเวลาว่างมานั่งเปิดอ่านด้วยกัน

แต่กลับคิดไม่ถึงว่า จะพลาดข่าวที่แม่ทัพใหญ่กำลังจะมาเยือนเป่ยถังไปเสียได้

แต่เจ้าห้าที่กำลังมีความสุขจนล้นปรี่ ไม่มีเวลาสนใจกับเรื่องอะไรพวกนั้นแล้ว ตรงเข้าไปดึงตัวจิ้งถิงพาไปยังตำหนักข้าง หันหน้ากลับไปสั่งมู่หรูกงกงให้เตรียมเหล้ายาอาหาร มิน่าล่ะเขาถึงพูดขึ้นว่าคืนนี้อยากดื่มเหล้า ที่แท้ก็เพราะเขากับจิ้งถิงมีใจสื่อถึงกันตั้งนานแล้วนี่เอง

เจ้าหยวนไปเตรียมเหล้าให้ด้วยตัวเอง ตอนที่ยกมาถึงหน้าที่ประตูตำหนักข้าง ก็ได้ยินเสียงการสนทนากันจากด้านใน

จิ้งถิงบ่นด้วยความน้อยใจเล็กน้อย “เจ้าไม่คิดถึงข้าเลยสักนิด เห็นพูดตั้งหลายครั้งว่าจะมา แต่ก็ไม่เคยมาเลยสักครั้ง”

“คิดถึงสิ แต่โสวฝู่จับตาเข้มงวดมาก ไม่ยอมให้ลาพักงานตามใจชอบ ไม่อย่างนั้นข้าคงไปหาเจ้าตั้งนานแล้ว”

เมื่อฟังจนถึงตรงนี้ เจ้าหยวนก็หันไปยื่นเหล้าให้กับมู่หรูกงกง ส่วนตัวเองก็หันหลังจากไป

ในฐานะที่เป็นศัตรูทางความรัก นางไม่ควรอยู่ตรงนี้ นางควรอยู่ให้ห่าง