บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2028

สวีอีมารับสิ่งของไปอย่างรื่นเริงบันเทิงใจ ขอบพระทัยฮองเฮาเป็นการใหญ่ก่อนจะเลือกสิ่งของแล้วกลับ

ตกกลางคืนรัชทายาท ทังหยวน เจ๋อหลานก็กลับไปร่วมรับประทานอาหารด้วย เซเว่นอัพจึงบอกเล่าชีวิตความเป็นอยู่ในรั้วโรงเรียน

พี่น้องสนทนากันอย่างสนุกครึกครื้น ราวกับได้ร่วมผ่านเรื่องน่าสนุกเหล่านั้นมาด้วยกัน

สนทนาอย่างออกรสออกชาติ เซเว่นอัพยังให้กำลังใจน้องสาวอีกด้วยว่า “เจ้าก็ไปเรียนหนังสือได้ เอาไว้เจอบุรุษเฉิดฉายทางนั้นแล้วค่อยกลับมามองจิ่งเทียน...”

ตะเกียบหยู่เหวินเห้าตกลงบนศีรษะเขาทันควัน เดิมยังรู้สึกผิดที่จำเขาไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง ทว่ายามนี้ได้ยินถ้อยคำเขาแล้วถึงได้ทราบสาเหตุที่จำเขาไม่ได้ ฐานที่เป็นพี่ชายกลับสนับสนุนให้น้องสาวไปทำความรู้จักกับบุรุษเพศเสียนี่

หลังจากเซเว่นอัพถูกซัดให้หนหนึ่งแล้วก็ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหาร แต่กลับพยักพเยิดสุดกำลัง

หยู่เหวินเห้าเห็นแล้วก็ทุกข์ใจนัก กล่าวกับเจ๋อหลาน “ผู้ชายมิใช่สิ่งที่ใช้ในการหาประสบการณ์เด็ดขาด แม้จิ่งเทียนอาจไม่ใช่คนดีอะไร แต่ผู้ชายข้างนอกกลัวว่าจะสู้จิ่งเทียนไม่ได้”

ความรู้สึกที่หยู่เหวินเห้ามีกับจิ่งเทียนมักซับซ้อนเสมอ ทั้งชื่นชมทั้งเห็นเป็นศัตรู

ก็เพราะคนผู้นี้อาจเป็นสามีของเจ๋อหลานในอนาคต ดังนั้นเขาค่อนแคะจิ่งเทียนได้ แต่คนอื่นไม่ได้

เจ๋อหลานคีบกุ้งให้เขาตัวหนึ่ง “พี่ ปากนอกจากจะพูดได้แล้วยังกินได้อีกนะ”

เซเว่นอัพพลันพูดขึ้น “ถึงอย่างไรท้องฟ้าภายนอกก็กว้างใหญ่ โผบินได้ตามอัธยาศัย”

จากนั้นก็รีบก้มหน้างุดรับประทานอาหาร จะได้ไม่ถูกอัดเข้าอีก

หยู่เหวินเห้าโมโหมาก ใครไม่รู้บ้างว่าท้องฟ้าภายนอกกว้างใหญ่? แต่จะกว้างใหญ่เพียงใดก็ไม่ต้องรีบไปเผชิญในเวลานี้ เอาไว้ให้ออกเรือนแล้วค่อยไปไม่ได้หรือ?

ช่วงเวลาที่บุตรธิดาอยู่ข้างกายบุพการีจำกัดจำเขียดอยู่แล้ว โดยเฉพาะเจ๋อหลาน อายุน้อยๆ ก็ถูกอุ้มไปเลี้ยงที่อื่น วันเวลาที่อยู่ข้างกายเขาน้อยจนน่าสงสาร แม้นเขาจะมีมือเพิ่มอีกหลายข้างก็ยังสามารถใช้นิ้วนับออกมาได้

ปกติช่วงรับประทานอาหารหยวนชิงหลิงมักไม่ค่อยเอ่ยปาก แต่เมื่อฟังเด็กๆ เจื้อยแจ้วก็เบิกบานใจยิ่ง แน่นอนว่าในบางเรื่องหากทิ่มแทงหัวใจผู้เป็นพ่อแล้ว นางก็ยังปกป้องเจ้าห้า “เซเว่นอัพ ท้องฟ้าภายนอกกว้างใหญ่อิสรเสรี แต่จะโบยบินอยู่ข้างนอกตลอดก็ไม่ได้ น้องสาวเจ้ากินเกลือมาก่อน ทุกอย่างที่นางประสบพบเจอมา เจ้าก็ไม่แน่ว่าจะเคยพบเห็นมาก่อน ฉะนั้นเจ้าไม่ต้องมาวางมาดหรอก เอาไว้ทำผลงานได้แล้วค่อยว่ากัน”

ตอนนี้เซเว่นอัพยังไม่มีผลงาน การถ่ายละครก็ยังอยู่ในขั้นตอนการเตรียม เทียบไม่ได้กับความสำเร็จของเจ๋อหลานในตอนนี้

จวนอ๋องซู่มีกฎหนึ่ง จะให้เนื้อในปริมาณมากไม่ได้ แต่ให้เงินมากได้ ถึงอย่างไรตอนนี้ที่พวกเขาหาเงินก็เพื่อเก็บหอมรอมริบ ไม่เอาไปกินดื่มสุรุ่ยสุร่ายอยู่แล้ว

ครั้นได้ยินว่ามีเงินเป็นค่าตอบแทน องครักษ์เงาดำสูงวัยก็หันมาขวับ กล่าว “ในเมื่อมีเงิน เรื่องนี้ก็ต่างไปแล้ว จัดเป็นการจ้างวานพวกเรา เช่นนั้นย่อมได้”

ทันใดนั้นในลานบ้านก็มีชายชราชุดดำเข้ามาล้อมเป็นวง เซเว่นอัพถามคำถามหน่อยก่อนจะเปิดปากกาบันทึกเสียง “ทำไมพวกท่านต้องใส่ชุดดำด้วย? ไม่เคยเห็นพวกท่านใส่สีอื่นกันบ้างเลย”

“เท่!” องครักษ์เงาดำสูงวัยตอบ นี่ก็ถือว่าเป็นคำถามหรือ?

เซเว่นอัพผงะ “เท่?”

ท่านฉู่ตอบอยู่ด้านข้าง “เป็นไปได้ไหมว่าขี้เกียจ?”

เสื้อผ้าสีดำถึงจะเปื้อนเลือดก็ดูไม่ออก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเปื้อนฝุ่นโคลน และในเมื่อดูไม่ออกก็ไม่ต้องซัก อย่างมากก็แค่ดำเมี่ยมเท่านั้น

แต่ความจริงมิใช่เช่นนั้น ภายใต้การจับตามองของคุณย่าหยวน องครักษ์เงาดำสูงวัยยังรักษาความสะอาดเป็นเลิศ ต้องเปลี่ยนซัก แรกเริ่มที่เปลี่ยนเป็นชุดดำก็เพราะสะดวกในการทำงานตอนกลางคืน เพราะในอดีตมีช่วงเวลายาวนานหนึ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องปฏิบัติการดักซุ่มต่างๆ