บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2053

แต่ว่า กลับมาพูดเรื่องสำคัญก่อน หยู่เหวินเซียวกับโล่หมันยังคงถามพวกเขาถึงสาเหตุที่ไม่ยอมแต่งงาน

หลังจากถามแล้ว ก็ไม่มีใครให้คำตอบที่กระจ่างได้ ก็แค่คำพูดเดียว ไม่อยากแต่งงาน และไม่เคยคิดจะแต่งงานด้วย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องทำอีก

ผ่านไปไม่นาน ใต้เท้าจางก็ได้นำองครักษ์คุ้มกันมาส่งท่านน้าหยุนท่านน้าเมิ่งและชิวฉานมาถึงเมืองหลวงของแคว้นต้าโจว

เมื่อพวกนางเห็นเด็กๆ ก็ตื้นตันจนกอดกันร้องไห้ เหล่าท่านน้าต่างก็รู้สึกผิดมาก พี่หมันคลอดลูก แต่พวกนางกลับไม่ได้อยู่ช่วยนาง

พวกนางพูดถึงความยากลำบากของผู้หญิงระหว่างตั้งครรภ์จนถึงตอนคลอดลูก แล้วได้ยินว่าโล่หมันนั้นคลอดลูกในป่าที่แสนห่างไกล ก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ไม่ว่าใครก็ห้ามไม่ได้

ทุกคนจึงจ้องมองโล่หมันตาไม่กะพริบ ผู้หญิงของนางนางก็ต้องปลอบใจเอง

โล่หมันได้แต่ไปบอกกับพวกนางว่า ตนเองตั้งครรภ์แค่สองเดือนเท่านั้น ยังไม่เคยรับรู้ถึงความลำบากของคนตั้งครรภ์เลย ก็คลอดลูกแล้ว

ส่วนเรื่องความเจ็บปวดตอนคลอดนั้น ก็รู้สึกเหมือนเวลากินอิ่มมากไปแล้วอยากจะวิ่งเข้าห้องน้ำ ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น

เหล่าท่านน้าได้ยินแล้วก็หยุดร้องไห้ทันที แต่เห็นทุกคนต่างก็ผอมลง ดำคล้ำขึ้น รับรู้ได้ว่าการใช้หนี้ในแคว้นต้าโจวนั้นลำบากมาก อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ

ส่งคนที่ไทเฮาส่งมาให้กลับไปแล้ว หลังจากนี้จวนนี้ก็มีพวกนางสามคนซึ่งเป็นผู้หญิงคอยดูแลทั้งหมด พวกผู้ชายแค่รับผิดชอบทำงานข้างนอก พวกนางรับผิดชอบเป็นแนวหลัง รับประกันว่าพวกเขาจะมีมื้ออาหารร้อนๆให้กินหลังจากที่กลับจากการทำงาน

แต่โล่หมันกลับฟ้องพวกนางหลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้วอย่างไม่ค่อยจะฉลาดนักว่า องครักษ์เงาดำได้พูดพวกนางลับหลังว่าเป็นพวกไร้ความสามารถ ไม่มีประโยชน์ต่อใครเลย อีกอย่าง ก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ และเอาแต่บ่น

ท่านน้าทั้งสองกับชิวฉานคว้าไม้แส้ได้ก็วิ่งไล่ตามองครักษ์เงาดำไปทันที องครักษ์เงาดำพลางด่าพลางวิ่งไปทางด้านนอก พี่หมันช่างใจดำจริงๆ แค่ฟ้องไม่พอ ยังใส่สีตีไข่อีก แต่ตนเองกลับแก้ต่างไม่ได้เลย เพราะเหล่าท่านน้ากับชิวฉานต่างก็เชื่อนางไม่เชื่อเขา

องครักษ์เงาดำหนีไปแล้ว จึงตีไม่ได้ แต่การแก้แค้นอยู่ในช่วงมื้อค่ำ เนื้อในถ้วยของเขาเห็นได้ชัดว่าน้อยกว่าคนอื่นมาก แต่มีผักกาดเต็มไปหมด

เรื่องนี้เขาทนไม่ได้ ยืนออกมาบอกว่าจะตีเขาก็ได้ แต่ไม่ยอมให้หักอาหารเขา

ท่านน้ากับชิวฉานเดินเข้าไป เวียนกันเหยียบเท้าเขาคนจะสองที จึงชดเชยเนื้อที่ขาดหายไปจากถ้วยของเขาคืนให้

ใต้เท้าจางไม่ปรากฏตัว หลังจากที่เขาส่งคนมาให้แล้วก็กลับไปอยู่ที่จวนที่ศาลหงหรูเตรียมไว้ให้ ที่นั่นมีอาหารมากมาย แทบจะเรียกได้ว่าฟุ่มเฟือย เขาไม่มีทางมาลำบากที่นี่แน่

หลังจากที่พวกเขาจากไปแล้ว ใต้เท้าจางนั่งอยู่บนบันไดหินที่เย็นเฉียบ สายลมในต่างบ้านต่างเมือง หนาวเย็นกว่าลมของบ้านเกิดหลายส่วน

เขาคิดถึงเรื่องราวเก่าๆมากมาย กลุ่มคนที่น่าเคารพและน่ารักแห่งหอจัยซิงเหล่านั้น ……

เซเว่นอัพฟังถึงตรงนี้ กดปุ่มหยุดชั่วคราวบนปากกาบันทึกเสียง ถามอย่างสงสัยว่า “ตอนนั้นพวกท่านจากไปกันหมดแล้ว รู้ได้อย่างไรว่าใต้เท้าจางกำลังนั่งคิดถึงกลุ่มคนที่น่าเคารพและน่ารักของหอจัยซิงอยู่ที่บันไดหินเล่า”

โล่หมันชะงักไป แต่หลังจากนั้นก็อธิบายว่า “นี่เป็นสิ่งที่เขาพูดขึ้นในตอนหลัง มีเรื่องราวมากมายที่พวกเราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ ทำไมจึงเล่าให้เจ้าฟังได้อย่างละเอียดขนาดนี้ นั่นเป็นเพราะหลังจากนั้นพวกเราได้นั่งปรึกษากัน ด้วยเหตุนี้จึงเข้าใจความคิดของทุกคนหลังจากผ่านประสบการณ์ต่างๆมาอย่างชัดเจน ”

เซเว่นอัพรู้สึกว่าคำอธิบายนี้ดูไม่ถูกต้องไปเสียหมด เรื่องสำคัญมานั่งปรึกษากันนั้นไม่ผิด แต่ในยามดึกใต้เท้าจางนั่งอยู่บนบันไดหินที่แสนจะเย็นเยียบ คิดถึงกลุ่มคนที่น่าสงสารและน่าเวทนา……กลุ่มคนที่น่านับถือและน่ารักเหล่านั้น คิดว่าพวกเขาคงไม่มีทางแบ่งปันความคิดของตนเองให้ใครฟังแน่

ฉะนั้น นี่จึงเป็นเรื่องคิดไปเองของพระชายาแก่เท่านั้น

เฮ้อ ช่างเป็นคนน่าสงสารจริงๆความทรงจำดีๆที่เกี่ยวกับพวกเขา ที่จริงล้วนเป็นการมโนขึ้นมาเอง

แต่ว่า เรื่องที่ว่าทำไมพวกเขาไม่แต่งงาน ก็ไม่เคยได้รับคำตอบที่ชัดเจนมาโดยตลอด ปัญหานี้ต้องบันทึกเอาไว้ รอให้คุยกับพระชายาเสร็จแล้ว ค่อยไปถามพวกเขา