บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2093

เดินทางมาถึงเมืองเสาอย่างราบรื่น เร็วกว่าที่ระบบนำทางกำหนดไว้ประมาณยี่สิบนาที

หยู่เหวินเห้าลงจากรถแล้วก็เข้าเว็บทันที ทำไมเวลาที่มาถึงจริงจึงสั้นกว่าเวลาที่ระบบนำทางกำหนดโดยประมาณเมื่อตอนที่ออกเดินทาง

โล่เป่าอี้เห็นดังนี้ รีบพูดอธิบายขึ้นว่าระหว่างทางเธอเลี้ยวไปทางด่วนที่ใกล้ที่สุด

เธออดไม่ได้ที่จะปิดเสียงเตือนของระบบนำทาง ระหว่างทางได้ขับเกินความเร็ว แต่เธอมั่นใจว่าขับเกินความเร็วในที่ที่ไม่มีกล้องเท่านั้น ไม่ถูกปรับแน่นอน

เมื่อมาถึง ศาสตราจารย์หยวนเสนอแนะให้พักผ่อนก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยเข้าไปในเขา

แต่หยู่เหวินเห้ากับสวีอีเตรียมน้ำอาหารไว้แล้ว ให้หยู่เหวินหวงพาทุกคนไปพักผ่อนก่อน กลางคืนพวกเขาสองคนจะเข้าไปในเขาก่อน

ศาสตราจารย์หยวนกับโล่เป่าอี้ก็บอกแล้วว่าเข้าป่าตอนกลางคืนไม่ปลอดภัย และต้องหาคนในพื้นที่เพื่อถามทางเข้าไปในภูเขาก่อน

แต่หยู่เหวินหวงหาข้อมูลสถานการณ์บนเขาแถวนั้นทางอินเทอร์เน็ตให้ก่อนหน้านี้แล้ว มีทางเข้าภูเขา แต่เดินไปเรื่อยๆเส้นทางก็ไม่มีแล้ว

พวกเขารู้ตำแหน่งตรงที่เกิดอุบัติเหตุโดยประมาณ อยู่ใกล้บริเวณที่เรียกว่ายอดเขาหนิวเจี่ยว เหมือนเขาวัวเล็กๆงอนชี้ขึ้นบนยอดเขาเล็กสมดั่งชื่อ ด้านล่างเป็นเหวลึก

ฟางจื๋อจื่อสูญหายจนถึงตอนนี้ เป็นวันที่สี่แล้ว หญิงสาวตัวคนเดียวติดอยู่ในหุบเขาป่าลึก เรียกฟ้าฟ้าไม่ตอบ เรียกดินดินไม่ขาน (ตกที่นั่งลำบาก ไม่มีคนช่วยเหลือ) จะหมดหวังหวาดกลัวขนาดไหน

ดังนั้นพวกเขาไม่อยากรอ เข้าไปยิ่งไว เวลาตามหาก็จะมีเยอะขึ้น

อาหารแห้ง น้ำ นม ไฟฉาย ไข่มุกราตรี ผ้าพันแผลตลอดจนยาทำแผล ล้วนใส่ไว้ในกระเป๋าเป้สะพายหลัง ตรงเอวทั้งสองคนมีเคียวมีดเหน็บอยู่ ในหุบเขากว้างใหญ่นี้มีวัชพืชและเถาวัลย์มากมาย จำเป็นต้องมีเคียวมีด

ทั้งสองคนเตรียมของเรียบร้อยแล้ว ก็ขับรถออกไปทันที

ไม่ใช่ทางด่วน หยู่เหวินเห้าสามารถขับรถได้

ไปถึงตีนเขา จอดรถไว้ด้านข้าง แถวนี้มีคนเยอะมาก และมีรถจอดอยู่เป็นจำนวนมาก รถดับเพลิง รถตำรวจ รถพยาบาล ยังกางเต็นท์ไว้ด้วย

เสียงเครื่องปั่นไฟขนาดเล็กดังสนั่น แสงไฟสว่างไสวไปทั่วบริเวณใกล้เคียง

เจ้าหน้าที่กู้ภัยนั่งยองๆ กินบะหมี่อยู่ด้านข้าง กินอยู่อย่างเขมือบ เหมือนจะหิวโหยมาก ใบหน้าของพวกเขาเหนื่อยล้าและเต็มไปด้วยโคลน บางคนล้มบวมฟกช้ำ หยู่เหวินเห้าดูอยู่อย่างเห็นใจ แล้วก็นึกถึงทหารที่น่ารักของเขา

มีคนเดินมาคุยกับพวกเขา ถามว่าพวกเขาจะขึ้นไปบนเขาหรือเปล่า หยู่เหวินเห้าบอกว่าใช่

คนคนนั้นจึงพูดว่าพรุ่งนี้ค่อยขึ้นเขาไปด้วยกัน คนเยอะจะได้ช่วยดูแลกัน ไปกันเองสองคนไม่ได้อันตรายเกินไป

คนพวกนี้ล้วนเป็นชาวบ้านใกล้เคียง อาสาสมัครที่จะไปช่วยตามหา

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “พวกเราไม่รอถึงพรุ่งนี้ จะไปตอนนี้เลย”

ได้ยินว่าพวกเขาจะเข้าไปในเขาตอนนี้ เจ้าหน้าที่ทหารมาพูดห้ามว่า “ขึ้นเขาตอนนี้อันตราย ห้ามไปเด็ดขาด”

คุณเฉินที่อยู่ทางด้านนั้นทนฟังไม่ไหว เดินมาผลักไหล่หยู่เหวินเห้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมคุณไม่ฟังคำแนะนำ? บอกไม่ให้ขึ้นเขานั้นเป็นเพราะต้องรับผิดชอบชีวิตของคุณ คุณคิดว่าคุณกล้าหาญมากหรือ? รีบเก็บของกลับไป อย่าก่อความวุ่นวายคนที่เขาตั้งใจมาช่วย ตามหาคนยังไม่เจอ ยังต้องช่วยพวกคุณทั้งสอง คนบ้า ที่ไหนมีเรื่องก็วิ่งหาชื่อเสียง อย่างกับแมลงวันเห็นขี้”

สวีอีโกรธจัด เห็นเขาเป็นคนตายหรือ? กล้าลงมือทำร้ายฮ่องเต้ต่อหน้าเขา?

รีบเดินไปข้างหน้า เคลื่อนตัวจับไหล่คุณเฉินไว้อย่างรวดเร็ว สะบัดไหล่ ล้มเขากองลงบนพื้น

กล้องถ่ายหันมาทางนี้ มีนักข่าวกำลังถ่ายอยู่

คนของทีมคุณเฉินล้อมเข้ามา ต่างตำหนิที่สวีอีลงมือทำร้ายคน

สวีอีกวาดสายตาหันไปมอง คนพวกนี้ล้วนไม่มีวิทยายุทธ รุมกันมาเขาก็ไม่กลัว น่าจะเอาชนะได้อย่างรวดเร็ว

แต่หยู่เหวินเห้าไม่ให้เขาลงมือ ดึงตัวเขาแล้วรีบวิ่งไป เจ้าหยวนเร่งเร้า หญิงสาวอาจประสบอุบัติเหตุอีกครั้ง ให้พวกเขารีบขึ้นไปบนเขา

ถึงทั้งสองคนจะไม่ได้ใช้วิชาตัวเบา แต่ก็วิ่งออกจากระยะสายตาพวกเขาอย่างรวดเร็ว

รอเมื่อทุกคนได้สติกลับมา แสงสว่างไม่สามารถส่องไปถึงร่างของพวกเขาได้อีกต่อไป

ความรวดเร็วนี้ถึงจะน่าตกใจ แต่ทุกคนก็ไม่พอใจที่พวกเขาสองคนขึ้นไปบนภูเขาตอนกลางคืน แบบนี้เป็นการวู่วามเกินไป