กู้จือรับรู้ได้ถึงการมาเยือนของเทพแห่งความตาย ในหัวใจก็ยิ่งตื่นตระหนก ใช้สมองทั้งหมดที่มีคิดถึงเรื่องราวของอ๋องอัน แต่ว่า ที่จริงนางกับอ๋องอันติดต่อกันอย่างมีขอบเขต อ๋องอันค่อนข้างระวังมาก ไม่ให้นางได้รับรู้เรื่องราวมากมายขนาดนั้น
นางคิดถึงคนคนหนึ่ง รีบพูดขึ้นว่า “อ๋องอันไปมาหาสู่กับท่านชายหงเย่แห่งเซียนเปยบ่อยมาก พวกเขาต้องมีแผนการลับบางอย่างแน่นอน การสมรู้ร่วมคิดกันของอ๋องอันกับเซียนเปย ยังมี เป็นเขาที่ส่งคนไปฆ่าอ๋องฉี แล้วป้ายความผิดไปที่อ๋องจี้ อ๋องจี้นั้นบริสุทธิ์ เจ้าสามารถไปหาพระชายาจี้ ขายหนี้บุญคุณให้กับพระชายาจี้ พระชายาจี้มีประโยชน์ต่อเจ้า……”
จวิ้นจู่จิ้งเหอฟังแล้ว แววตาไหววาบชั่วครู่ “กู้จือ ที่เจ้าพูดมาทั้งหมดนั้น ข้าไม่รู้สึกน่าสนใจเลย”
“ยังมี……”กู้จืออยากจะร้องไห้ก็ไม่มีดวงตาให้ร้อง ตื่นตระหนกจนตัวสั่นเทา “เจ้าต้องการฟังเรื่องอ๋องเว่ยใช่หรือไม่ ในใจของอ๋องเว่ยมีแต่เจ้า จริงนะ ในใจของมีแต่เจ้า……”
ในสายตาของจวิ้นจู่จิ้งเหอมีแววเกลียดชังวาบผ่าน ความคิดที่อยากจะฆ่าก็ผุดขึ้นมาทันใด พอความคิดจะฆ่าเกิดขึ้น ก็เห็นแสงเย็นของมีดสั้นวาบผ่าน ปาดไปยังคอของกู้จือ
นางเอ่ยอย่างเสียดายว่า “กู้จือ เจ้าไม่ควรพูดถึงเขา”
กู้จือรู้สึกว่าคอตัวเองเย็นวาบ ยื่นมือออกไปจับอย่างไม่รู้ตัว ยังไม่ทันได้สัมผัส เลือดนั้นกลับพุ่งกระฉูดออกมา นางตื่นตระหนกจนอยากจะกรีดร้อง แต่ว่า เหมือนหลอดลมของนางจะถูกตัดขาดเสียแล้ว น้ำเสียงถูกสกัดกั้นไว้ที่อก
จวิ้นจู่จิ้งเหอมองนางล้มลงไป หลุมลูกตาทั้งสองข้างมืดสนิท ราวกับว่าดวงตาสองข้างถูกตีจนแตกละเอียดแล้วย้อมด้วยสีดำ เบ้าตาที่เหมือนจะถมเต็มไปด้วยเศษแหลกละเอียด
กู้จือตายอย่างรวดเร็ว จวิ้นจู่จิ้งเหอรู้ว่าจะทำอย่างไรให้คนคนหนึ่งตายในเวลาอันรวดเร็ว
นางหมุนตัว จากไปอย่างโซเซ
นางอยู่ในสำนักนางชีหมิงเยว่ต่อไปไม่ได้แล้ว เพราะไม่อยากให้ดินแดนบริสุทธิ์ของพระโพธิสัตว์ต้องเปื้อนกลิ่นคาวเลือด
ไม่ว่านางจะใช้คำแก้ตัวมากมายแค่ไหนเพื่อปิดบังตัวเอง ที่จริงในใจนางมั่นใจมาก ตั้งแต่ตอนที่พบกับกู้จือบนภูเขา นางก็มีใจอยากจะฆ่ากู้จือแล้ว
เพียงแต่ ระหว่างนั้นก็เคยลังเลอยู่บ้าง
วันรุ่งขึ้นอะซี่มาถึงสำนักนางชีหมิงเยว่ ที่มองเห็นคือจวิ้นจู่จิ้งเหอที่นั่งอยู่กลางลานบ้าน
นางเหมือนจะนิ่งอยู่อย่างนี้ทั้งคืน ดวงตาบวมแดงก่ำ ผ่านการร้องไห้
อะซี่นิ่งอึ้ง รีบเข้าไปประคองนางลุกขึ้น “จวิ้นจู่ นี่ท่านเป็นอะไรไป สวรรค์ มือของท่านเย็นมาก ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ”
แววตาของจวิ้นจู่จิ้งเหอจึงค่อยๆรวบรวมเป็นหนึ่งขึ้นมา มองไปยังอะซี่ ค่อยๆส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร ”
อะซี่ประคองนางเอาไว้ “แล้วทำไมจึงมานั่งอยู่ตรงนี้ คนรับใช้เล่า”
“ไล่ไปหมดแล้ว”จวิ้นจู่จิ้งเหอพูด
อะซี่มอง รู้สึกว่านางผิดปกติมาก “แล้วกู้จือเล่า ไปแล้วเช่นกันหรือ”
จวิ้นจู่จิ้งเหอหันหน้ากลับไปมองแวบหนึ่ง เอ่ยพึมพำว่า “นางไปไม่ได้ นางอยู่ข้างใน”
“ใช่ นางเพิ่งจะคลอดลูกเสร็จ ย่อมต้องไปไหนไม่ได้แน่”อะซี่ปล่อยนางแล้วเดินเข้าไป
จวิ้นจู่จิ้งเหอเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่ว่า ก็หยุดเอาไว้
อะซี่อยู่ข้างในร้องเสียงต่ำอยู่หนึ่งเสียง แต่ว่า ก็ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอะไรขนาดนั้น หลังจากออกมาแล้ว ก็พูดสีหน้าท่าทีสงบว่า“ทำการฝังร่างก่อน จะได้ไม่ทำให้ที่นี่เหม็นไปด้วย”
“ได้”จวิ้นจู่จิ้งเหอพูด
“ท่านพักเถอะ เรื่องนี้ข้าจัดการเอง”อะซี่เห็นท่าทีนางที่ยืนแทบจะไม่มั่นคง ก็พูดขึ้น
“รบกวนแม่นางอะซี่แล้ว”จวิ้นจู่จิ้งเหอพูดขึ้น
อะซี่ยิ้มๆ เข้าไปแบกร่างไร้วิญญาณของกู้จือออกมา อีกข้างหนึ่งก็แบกพลั่วเหล็กเดินเข้าไปทางภูเขา
อะซี่มาเช้ามาก ตลอดทางไม่มีผู้คน
อะซี่ขับรถม้า “ท่านนอนเถอะ นอนตื่นก็คงถึงบ้านแล้ว”
ตลอดทางที่รถม้าโคลงเคลงไปมา จวิ้นจู่จิ้งเหอกลับนอนหลับมาตลอดทางจริงๆ
เพียงแต่เส้นทางนี้วุ่นวายนัก ราวกับว่ามีดดาบฆ่าฟันกันไม่ได้ว่างเว้น จนกระทั่งวินาทีที่รถม้าหยุดลง ทั้งหมดก็เหมือนจะเลือนหายไป
แค่ความฝัน
อะซี่ประคองนางลงมา ประคองนางตลอดทางที่พานางไปยังตำหนักรับรองด้านข้าง “ท่านนั่งพักก่อน ข้าจะไปเชิญพระชายารัชทายาทมา ”
“ขอบคุณ”จวิ้นจู่จิ้งเหอยิ้มบางๆ มือทั้งสองข้างของนางวางไว้ตรงเท้าแขนของเก้าอี้ มีความสั่นเทาเล็กน้อย
ฆ่าคน สำหรับนางแล้วเป็นประสบการณ์ที่น่ากลัวมากทีเดียว
ตอนที่หยวนชิงหลิงมาถึง นางจึงยอมปล่อยให้ตนเองเปิดเผยความอ่อนแอออกมา คว้าหมับไปที่มือของหยวนชิงหลิงทันที ริมฝีปากสั่นระริก “ข้าฆ่านาง”
หยวนชิงหลิงพลิกฝ่ามือกุมมือนางเอาไว้ ใช้แรงกุมไว้แน่น “ดี ดี ดี ”
“นางตายต่อหน้าข้า”ดวงตาของจวิ้นจู่จิ้งเหอมีน้ำตาเอ่อออกมา “ข้าไม่เคยคิดเลยว่า ข้าจะสามารถฆ่าคนได้อย่างสงบเช่นนี้ ข้ารู้สึกว่าตัวข้าน่ากลัวอยู่บ้าง”
“ไม่”หยวนชิงหลิงนั่งลงข้างกายนาง ยังคือกุมมือนางเอาไว้ “ไม่น่ากลัว เจ้าเก่งมาก เจ้ารอจนให้เด็กคลอดออกมาแล้วค่อยลงมือ เจ้าอดทนมานานมาก ถ้าหากข้าเป็นเจ้า กู้จือเคยทำร้ายข้าขนาดนี้ ข้าคงทำให้ร่างนางแตกสลายเป็นหมื่นชิ้น จริงนะ ”
ตอนนี้สิ่งที่หยวนชิงหลิงพูดมาจากใจจริง ไม่ได้ปลอบใจจวิ้นจู่จิ้งเหอ
สามีกับลูกคือชีวิตของนาง ไม่ สำคัญกว่าชีวิตของนางเสียอีก ใครที่กล้าแตะต้องพวกเขา นางจะโต้กลับด้วยชีวิต
จวิ้นจู่จิ้งเหอค่อยๆเอียงตัวเข้ามาซบ หัววางอยู่ที่แขนของหยวนชิงหลิง ร่างของนางเหมือนจะผ่อนคลายลง จากนั้น ก็ตัวอ่อนไถลลื่นลงไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน
OMG ไม่คิดว่าจะอ่านจบ 2105 หน้าสุดปัง เรื่องสนุกมาก ดำเนินเรื่องได้น่าติดตาม มีความเรียลจนบางตอนมีน้ำตาซึมตามเพีาะความประทับใจ สนุกมากจริงๆทอยากให้มีภาคลูกไปบ้าง...
กลับมาอ่านอีกครั้ง สนุกจริง...
สนุกมากค่ะ มีต่อไหมคะ...
สองขาของหยู่เหวินเห้าก็คดงอคุกเข่าลงอย่างช่วยไม่ได้ เอ่ยอย่างไม่เต็มใจเลยสักนิดว่า “ลูกยินดียอมรับโทษทัณฑ์ที่เหลือของเสด็จพ่อ ชอบข้อความบทนี้ตลกดีคะพระเอก ตอน 394...
1...
1...
เพิ่งอ่านได้ 2ร้อยกว่าหน้า สนุกน่าติดตามมาก แต่ทั้งเรื่องมี2พันกว่าหน้า ทำไงจะอ่านจบ...
ขอบคุณผู้แต่ง และ novelones มากๆค่ะ ดีที่สุด อ่านรอบที่ 4 แล้วก็ยังสนุกครบรส ❤️...
เรื่องนี้ถือว่าสมบูรณ์มากสนุกต้นถึงจบ อยากให้เป็นซีรี่ย์...
สนุก ตลกดี เนื้อเรื่องชวนติดตามแต่คำผิดเยอะไปหน่อยค่ะ...