บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 704

นึกไม่ถึงว่าใจดวงตาของหยวนชิงหลิงจะมีน้ำตาเล็กน้อย ปากพึมพำครู่หนึ่ง “ในที่สุดอาจารย์ของข้าก็เริ่มมีความคิดแล้ว? ต้องการหาอาจารย์แม่ให้ข้าแล้ว?”

“เขาจะถูกใจใครได้ล่ะ?” หยู่เหวินเห้าหัวเราะบางๆ “ไม่ใช่ว่าข้ามองเขาโดยไม่เปลี่ยนทัศนคติ ความจริงก็คือสายตาจู้จี้เรื่องมากจนไม่มีผู้หญิงคนใดในโลกสามารถเข้าตาของเขาได้ ทำไมเขาถึงคิดอยากแต่งงานขึ้นมากะทันหันล่ะ?”

เหลิ่งจิ้งเหยียนยักไหล่ “ใครจะรู้ล่ะ? วันนั้นเขามาหาข้าอย่างกะทันหัน ทอดถอนใจแล้วกล่าวว่าตอนนี้อากาศเหน็บหนาว ผ้านวมในบ้านนอนอย่างไรก็รู้สึกหนาวเย็นเป็นที่สุด อยากหาคนมาทำให้ผ้านวมอุ่น ด้วยเหตุนี้ก็พูดถึงการแต่งงานขึ้นมา เขาบอกว่าเห็นท่านใช้ชีวิตพอใช้ได้ รู้สึกว่าการแต่งงานก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่เลวร้าย อีกทั้ง หากว่าเกิดลูก อาจารย์ของเขาจะมอบหมาป่าตัวน้อยให้เขา”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะเยาะ “ต้องการหาคนทำให้ผ้านวมอุ่นไม่ใช่ว่าง่ายดายหรอกหรือ? แม่นางมากมายในซาวโถ๋จุ้ยล้วนเฝ้าคอยจะขึ้นเตียงของเขาน่ะ? ข้าคิดว่านะ แต่งงานเป็นการโกหก อยากมีลูกแล้วรับหมาป่าน้อยเป็นเรื่องจริง”

“เช่นนั้นก็ไม่รู้แล้ว ยังไงซะในมือของข้ามีรายชื่อเป็นปึกพอดี ก็ให้เขาไปทั้งหมดแล้ว” ใบหน้าสะอาดสะอ้านของเหลิ่งจิ้งเหยียนผุดรอยยิ้มจางๆออกมา “คาดว่า ตอนนี้เขาคงยุ่งอยู่กับการดูตัวล่ะ”

“เขาไปดูตัวด้วยตนเอง? ไม่ได้หาแม่สื่อหรือ? หรือว่าสามารถไปหาที่ทำการหาคู่ได้นี่” หยวนชิงหลิงกล่าว

“เขาต้องการพบเจอด้วยตัวเอง บอกว่ามีบางที่ที่ดูจากรูปภาพดูไม่ออก” เหลิ่งจิ้งเหยียนกล่าว

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “เป็นความจริง การพูดการจานิสัยเฉพาะตัวของคนผู้หนึ่งก็ต้องพบเจอตัวจริงถึงจะสามารถมองออกได้”

เหลิ่งจิ้งเหยียนหัวเราะก๊ากออกมา “ข้าคิดว่าเขาไม่ได้ไปดูการพูดการจานิสัยเฉพาะตัวของคนอื่น”

“งั้นดูอะไร? หน้าตาหรือ? นี่ยังไงก็ไม่ต้องดูแล้วล่ะ? แม่นางบ้านไหนก็ไม่ได้เป็นปีศาจเหมือนเขา!” หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมาแล้ว โฉมหน้าอาจารย์ของนางทั้งโลกก็หาที่สองไม่ได้

“ดูว่าคนอื่นสามารถให้กำเนิดได้หรือไม่ไงล่ะ” เหลิ่งจิ้งเหยียนอยู่ในอากาศที่เหน็บหนาวอย่างมากนี้ เปิดพัดที่พับอยู่ออก พัดความเย็นออกมาเล็กน้อย

ทุกคนล้วนตะลึง หยวนชิงหลิงกล่าวเบาๆ: “เขาจะถูกคนต่อยเอาน่ะสิ?”

ระยะนี้ท่านชายสี่ยุ่งวุ่นวายอยู่กับการดูตัว ทันทีที่กำหนดการเรื่องการแต่งงานที่ใหญ่โตของเขาถูกเอ่ยขึ้น ความรีบร้อนบุ่มบ่ามก็กลิ้งเข้ามาด้านหน้า

รายชื่อฉบับหนึ่งที่เหลิ่งจิ้งเหยียนให้เขา เขาดูหมดแล้ว ฐานะวงศ์ตระกูลอะไรก็พูดง่าย แต่ว่านี่ไม่ใช่ที่สำคัญที่สุด เขามีทรัพย์สินในบ้านมากมายขนาดนั้นต้องสืบทอด จะต้องหาคนหนึ่งที่สามารถให้กำเนิดได้ หลังจากนั้นเขาก็ไม่รับเมียน้อยแล้ว ผู้หญิงเยอะก็จะน่ารำคาญมาก

แต่รู้จักแล้วสองสามคน ล้วนไม่ได้พอใจมากนัก

แม่นางในครอบครัวผู้ดีตระกูลสูงศักดิ์เหล่านี้ ท่าทางแต่ละคนล้วนเหมือนกับจะกินไม่อิ่ม สะโพกไม่ใหญ่อาจจะไม่สามารถให้กำเนิดได้ หน้าอกไม่ใหญ่อาจจะน้ำนมไม่พอ ลูกหิวแล้วจะทำอย่างไร? แต่จุดนี้ตอนนี้ไม่ได้สำคัญ เพราะหรงเยว่บอกว่าถึงเวลาสามารถหาแม่นมได้

เรื่องการแต่งงานของท่านชายสี่ ทำให้พี่ๆน้องๆของสำนักเหลิ่งหลังกลัดกลุ้มกระวนกระวาย

พวกเขาหลายคนล้วนคิดว่า สำนักเหลิ่งหลังควรจะมีนายหญิง แม้ว่าท่านชายสี่จะองอาจห้าวหาญ แต่ในการใช้ชีวิตเป็นคนซื่อบื้อผู้หนึ่ง จุดนี้สามารถมองออกได้จากที่เขามักจะถูกพระชายารัชทายาทหลอกเงินเสมอ

แต่ว่า ใครจะสามารถเป็นนายหญิงของสำนักเหลิ่งหลังได้ล่ะ? พวกผู้หญิงที่อ่อนแอเขินอายเหล่านั้น เกรงว่าได้ยินว่าสำนักเหลิ่งหลังก็กลัวหมดแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเป็นนายหญิงอะไรแล้ว

ก็เช่นนี้ แค่สองสามวัน ท่านชายสี่ก็เผชิญกับความแปรผันของชีวิตมากมายแล้ว

คนเหล่านั้นชั่งไม่มีมารยาท คิดไม่ถึงว่ายังไม่ได้ทำอะไรก็ขับไล่เขาไปแล้ว ยังจะชี้จมูกของเขาแล้วบอกว่าคนทำการค้าน่ารังเกียจผู้หนึ่งยังกล้าพูดจาอย่างไร้ยางอายเช่นนี้อีก

มีอะไรไร้ยางอาย? การแต่งงานของบ้านไหนที่ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องการให้กำเนิดลูกในอนาคต? ไม่ใช่แค่ต้องการให้คลอดลูกชายสามคนในท้องเดียวหรือ? พระชายารัชทายาทสามารถทำได้ พวกนางมีสิทธิ์อะไรทำไม่ได้?

เขาโมโหจนโยนรายชื่อที่เหลืออยู่ทั้งหมดทิ้งแล้ว

ไม่แต่งแล้ว!

ปีนี้เขาฉลองปีใหม่ในเมืองหลวง เพราะน้องสาวบุญธรรมคนหนึ่งลูกศิษย์คนหนึ่งแต่งงานออกไปแล้ว ดังนั้น ฐานะที่เขาเป็นผู้ปกครองใหญ่ จึงบอกคนให้จัดการจัดของวัตถุสินค้าฉลองปีใหม่ให้ทั้งสองจวน

ท่านชายสี่เห็นดังนั้น รีบเรียกข้ารับใช้หยิบเนื้อหม้อหนึ่งออกมาอีก นั่งยองลงยิ้มตาหยีมองดูพวกหมาป่าหิมะ “เจ้าพวกลูกรัก มานี่ ท่านปู่เอาเนื้อให้กิน”

พวกหมาป่าหิมะกระโจนเข้ามาด้วยความคล่องแคล่วแข็งแรง แบ่งกินเนื้อในหม้อ

ท่านชายสี่มองดูด้วยจิตใจเบิกบาน ตอนนี้ของกินก็ให้แล้ว ควรจะลูบได้แล้วสินะ ครั้นแล้วก็ยื่นมือเข้าไปคิดจะลูบหมาป่าหิมะของทังหยวนเล็กน้อย จะรู้ได้อย่างไรว่าหมาป่าหิมะของทังหยวนกลับงับมาทีหนึ่ง จ้องมองเขาอย่างดุดัน แยกเขี้ยวร้องโฮ่งโฮ่งสองที

หากไม่ใช่ว่าท่านชายสี่เก็บมือกลับอย่างรวดเร็ว นิ้วมือนี้ก็ขาดไปนิ้วหนึ่งแล้ว

“ท่านต้องเป็นคนไม่ดีแน่!” ด้านหลัง เสียงที่สดใสดังมาอย่างตั้งใจ

ท่านชายสี่หมุนตัวกลับไปมองด้วยจิตใต้สำนึก เห็นเพียงแม่นางตัวเล็กๆที่ไว้มวยผมสองข้างยืนอยู่ด้านหลัง สวมชุดขนเป็ดสีเหลืองของในวัง คลุมด้วยเสื้อคลุมสีแดงเพลิง เสริมให้ใบหน้ารูปไข่แดงระเรื่อเด่นขึ้น ใบหน้านั่นนุ่มนวลอิ่มเอิบ ฉ่ำน้ำเหมือนกับว่าเมื่อหยิกก็สามารถหยิกเป็นน้ำออกมาได้

ในดวงตาของนางแฝงไปด้วยเจตนาร้าย ขนคิ้วดำเข้มสองข้างตั้งขึ้น ริมฝีปากสีแดงเชอร์รี่เป็นวงขึ้นมา เป่าผิวปากเสียงหนึ่ง ก็เห็นหมาป่าหิมะทิ้งเนื้อแล้ววิ่งเข้ามา

นางนั่งยองลงมาลูบหมาป่าหิมะ ระหว่างคิ้วปรากฏเป็นรอยยิ้ม “เด็กดี เด็กดี!”

“ท่านเป็นคนไม่ดีที่ไหน? หมาป่าน้อยไม่เคยดุร้ายกับคนมาก่อน นอกจากคนไม่ดี ท่านต้องเป็นคนไม่ดีแน่ บอกมา ท่านมาทำอะไรที่จวนอ๋องฉู่?”

สาวน้อยอุ้มหมาป่าหิมะตัวหนึ่งยืนขึ้นมา เดิมมาด้านหน้าท่านชายสี่ ซักถามอย่างเฉียบขาด

ท่านชายสี่มองดูหมาป่าหิมะในอ้อมแขนของนางอย่างเชื่องๆ แต่ก่อนหน้านี้ตัวเองแตะนิดหน่อยก็ไม่อนุญาต น้อยใจจนอยากร้องไห้

“ตาเฒ่า ถามท่านอยู่นะ” สาวน้อยเห็นเขาไม่พูดจา จึงเปล่งเสียงเอ่ยถามอีก