บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 117

“ไป!”

กัวเหลียงและกัวฉางพูดพร้อมกัน “แม้ว่าเราจะตายเพื่อนายน้อย เราก็จะไม่เสียใจ!”

...

ณ เทศบาล ตระกูลหลิว!

หลิวเจี้ยนเย่ ลูกชายคนโตของหลิวจื้อเกา หัวหน้าตระกูลหลิวนั่งตรงข้ามกัน โดยมีผู้คนมากมายกำลังเข้าแถวซื้อลูกชิ้นปลากลับบ้านอยู่ข้างหน้าพวกเขา!

หลิวเจี้ยนเย่กินลูกชิ้นปลาแล้วขมวดคิ้ว “ท่านพ่อ ถึงเวลาแล้วที่ค่ายซานหู่จะต้องลงมือ และคนเสเพลนั่นคงจะออกเดินทางแล้ว แต่ทำไมยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย!”

หลังจากดื่มน้ำแกงลูกชิ้นปลาจนหมด หลิวจื้อเกาก็วางชามลงแล้วพูดหน้านิ่ง “เจี้ยนเย่ ข้าเคยบอกเจ้าไปกี่ครั้งแล้วว่าในฐานะคุณชายผู้สูงส่งของตระกูลหลิวอย่างเจ้า ไม่ควรเอ่ยถึงเรื่องสกปรกเช่นนี้ ครอบครัวจะเป็นผู้จัดการทุกอย่าง! บัณฑิตตัวเล็ก ๆ เช่นนั้น ค่ายซานหู่สามารถฆ่าเขาเหมือนสุนัข เจ้าจะไปกังวลอะไร!”

หลิวเจี้ยนเย่ตกตะลึงและพยักหน้า “ก็ถูก ท้ายที่สุดแล้วเสือทั้งสามตัวนั้นโหดเหี้ยมจนไม่มีใครเทียบ แม้แต่ผู้มีอำนาจในเทศบาลก็ยังกลัวเขา ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเป็นเด็กบ้านนอก!”

พ่อและลูกชายต่างมองหน้ากัน และพยักหน้าสบาย ๆ!

ทันใดนั้น คนรับใช้ก็ตะโกนมาจากนอกประตู “นายท่าน แย่แล้ว เกิดเรื่องแล้ว!”

“เรื่องอะไร!”

หลิวจื้อเกามีหน้านิ่ง เขาตบโต๊ะแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “แม้แต่ที่ดินสามในสี่เอเคอร์ในเมืองฝู ยังไม่สามารถเหยียบย่ำตระกูลหลิวได้ ไม่มีอะไรที่เราแก้ไขไม่ได้!”

“ใช่แล้ว นายท่าน!”

พ่อบ้านพยักหน้ารัว ๆ “ศาลาว่าการส่งคนมาเมื่อครู่นี้ เขาจับกุมผู้ช่วยถง!”

“ว่าไงนะ?”

ลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้นในใจ หลิวจื้อเกาขมวดคิ้วและพูดว่า “ศาลาว่าการบอกเหตุผลหรือไม่!”

สีหน้าท่าทางของหลิวเจี้ยนเย่เปลี่ยนไปอย่างมาก!

เขารู้ดีว่าพ่อของเขาส่งผู้ช่วยถงไปที่ค่ายซานหู่เพื่อส่งข้อมูล!

“ศาลาว่าการบอกว่าผู้ช่วยถงเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรม!”

พ่อบ้านคิดสักพักแล้วจึงพูดว่า “ใช่แล้วนายท่าน เมื่อกี้นี้คนในเมืองต่างลือกันว่าค่ายซานหู่ถูกกวาดล้างแล้ว เป็นฝีมือของชาวบ้านจากหมู่บ้านต้าหวัง เฮยซินหู่ถูกจับไปยังที่ว่าการอำเภอ ส่วนฮวางปิ้งหู่ถูกตัดหัว มีพวกอันธพาลตายไปสี่สิบห้าสิบคนถูกบรรทุกขึ้นรถขนาดใหญ่หลายคัน แล้วนำไปที่ที่ว่าการอำเภอ มีหลายคนจับตามอง!”

พรวด!

หลิวจื้อเกาหยิบแท่งเงินสองแท่งออกมา แล้วแอบยัดลงไป “ช่วยเลี้ยงน้ำชาพวกเขาแทนข้าเถอะ!”

“บังอาจ เจ้ากล้าดียังไงมาติดสินบนเจ้าหน้าที่!”

แท่งเงินสองแท่งตกลงบนพื้น และผู้ตรวจการสวี่พูดอย่างชอบธรรม “ผู้ตรวจการสวี่ จับกุมเขาไปที่ที่ว่าการอำเภอ หากใครกล้ามาขวาง ให้จับเขาไปด้วยกัน!”

ผู้ตรวจการสวี่กลุ่มหนึ่งรีบเข้ามาจับหลิวจื้อเกา แล้วใส่โซ่ตรวน!

“เจ้า?”

หลิวจื้อเกาตกตะลึง!

ผู้ตรวจการสวี่กลุ่มนี้ที่ยืนกรานจะเอาเงิน แต่วันนี้กลับเปลี่ยนใจ ทำไมไม่รับเงินแล้วล่ะ?

แววตาของผู้ตรวจการสวี่ดูถูกเหยียดหยาม “ไม่กล้าเสียสิ่งใดเลย แล้วยังเป็นถึงผู้มีอำนาจในเมืองหลวง จะลงมือแต่ใช้เงินแค่ยี่สิบตำลึง คนอย่างนายน้อยหวังถึงแม้ตัวจะไม่มา แต่เขาก็ส่งคนมาและให้เงินหนึ่งร้อยตำลึง”

ผู้ตรวจการสวี่กลุ่มหนึ่งกดหลิวจื้อเกาลง แล้วลากออกไป เขาหันกลับมาแล้วตะโกน “เจี้ยนเย่ไปหาใครสักคนมา หาจู่เป๋าหม่าและนายอำเภอเกาทวงความยุติธรรม!”

หลิวเจี้ยนเย่ขมวดคิ้วและพูดว่า “ผู้พิพากษามีความประทับใจที่ดีต่อคนเสเพลนั่น เพียงแค่หาคนสองคนอาจไม่ได้ผล แต่ถ้าสามารถหาคนคนหนึ่งมาดำเนินการได้ มันก็จะได้ผลอย่างแน่นอน!”