บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 118

ในห้องโถงของที่ว่าการอำเภอ คนกลุ่มหนึ่งกำลังคุกเข่า มีทั้งพวกอันธพาล ผู้มีอำนาจ ผู้ตรวจราชการผู้เฒ่า และชาวบ้าน

นายอำเภอจ้าวเว่ยหมินกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงพร้อมมองดูหลักฐานทุกประเภท หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ!

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณชายไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญด้านประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่ยังมีความเชี่ยวชาญในการปกครองประเทศด้วย!

หนำซ้ำยังเก่งในการสั่งการ และนำชาวบ้านกลุ่มหนึ่งทำลายล้างค่ายซานหู่

หลังจากเข้ารับตำแหน่งมานานกว่าหนึ่งเดือน เขาก็รู้ว่าค่ายซานหู่นั้นชั่วร้าย และโหดเหี้ยมเพียงใด!

นายอำเภอซุนใช้เงินหลายพันตำลึงทุกปี แต่ล้มเหลวในการปราบปรามพวกโจรหลายครั้ง!

คุณชายผู้นี้นำชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเข้าโจมตีและทำลายพวกเขาในตอนกลางคืน เขาเหมือนกับเทพเจ้าแห่งสงครามไม่มีผิด!

คนที่มีความสามารถเช่นนี้ เกิดมาเพื่อการกุศลจริง ๆ แล้วยังเป็นพรแก่ประชาชนและเป็นพรแก่ศาล!

ไม่ได้การแล้ว ต้องเขียนจดหมายถึงเสนาบดีฝ่ายซ้ายฉบับหนึ่ง และขอให้ราชสำนักเชิญคุณชายออกมา

ในช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านี้ ถึงเวลาแล้วที่คุณชายจะต้องแสดงผลงานอันยิ่งใหญ่ของเขา

ตระกูลหลิวน่ารังเกียจจริง ๆ ที่ต้องการสังหารคุณชายผู้นี้ ช่างมีนิสัยที่โฉดชั่วเสมือนหมาป่า!

หากตระกูลหลิวไม่ถูกทำลาย คุณชายคงอยู่ไม่เป็นสุข!

การพิจารณาคดีนี้ก็เป็นไปอย่างราบรื่นเช่นกัน

เพื่อไม่ให้ถูกทรมาน เฮยซานหู่จึงสารภาพตามความจริงและอยากจะตายเร็ว ๆ เท่านั้น!

เอกสารคำสาบานของทั้งสองได้รับการตรวจสอบโดยศาลาว่าการ และเป็นลายมือและลายนิ้วมือของหลิวจื้อเกา

ด้วยพยานและหลักฐานทางกายภาพทั้งหมด คดีนี้จึงกลายเป็นคดีที่แน่ชัด!

จ้าวเว่ยหมินกำลังรอการพิจารณาคดี

จู่ ๆ จู่เป๋าหม่าก็เดินเข้ามา

ทันทีที่เขาเห็นจู่เป๋าหม่าเฉียน ดวงตาของหลิวจื้อเกาก็เป็นประกายราวกับว่าเขาเห็นความหวังแห่งชีวิต

จู่เป๋าหม่าออกหน้า คงต้องเป็นเพราะลูกชายของเขายอมใช้เงินมากมายเพื่อจ้างเขา!

ตราบใดที่เขาชักชวนนายอำเภอได้ แม้จะสูญเสียทรัพย์สินก็เหมือนเป็นการช่วยปัดภัย เขาก็หนีรอดไปได้!

จู่เป๋าหม่าก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มขอโทษบนใบหน้าของเขา “ท่านใต้เท้า โปรดให้ข้าพูดสักหน่อยเถอะ!”

ใบหน้าของจ้าวเว่ยหมินเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “จู่เป่าหม่า ข้าอยู่ในระหว่างการขึ้นศาล เจ้ามีอะไรจะพูดในห้องโถงหรือไม่?”

จ้าวเว่ยหมินมีสีหน้าไร้อารมณ์ “หากมันเป็นเรื่องราชกิจ เช่นนั้นท่านโปรดขึ้นมากล่าวในศาล หากมันเป็นเรื่องส่วนตัว ไว้คุยกันทีหลังในห้องโถง!”

“มันเป็นเรื่องราชกิจและเรื่องส่วนตัว!”

หลี่ซานซือกำหมัด “ข้าเพิ่งรู้เรื่องตระกูลหลิว! พวกเขากำลังจัดหาเสบียงให้โจรภูเขาซึ่งฝ่าฝืนกฎหมายร้างแรง ทว่าตระกูลหลิวก็ถูกบังคับเช่นกัน ครานั้นตาเฒ่าหลิวถูกลักพาตัวและขึ้นไปบนภูเขา เขากลายเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเฮยซินหู่ เขาถูกบังคับให้จัดหาเสบียงในภายหลัง แต่ก็ถูกข่มขู่เช่นกัน หวังว่าท่านใต้เท้าจะเข้าใจอย่างกระจ่างและรับโทษผ่อนปรน!”

ดวงตาของจ้าวเว่ยหมินมืดลง “สาบานต่อพวกโจรภูเขาและจัดหาเสบียงหมายความว่าเขาถูกบังคับ แล้วเรื่องที่เขาริเริ่มส่งคนไปติดต่อกับค่ายซานหู่ และขอให้พวกเขาบุกโจมตีหมู่บ้านตัวหวังในตอนกลางคืน แล้วสังหารบัณฑิตหวังหยวน นี่เป็นหลักฐานที่หักล้างไม่ได้ อาชญากรรมร้ายแรงเช่นนี้หักล้างได้เยี่ยงไร!”

“...ข้าไม่รู้เรื่องนี้!”

หลี่ซานซือขมวดคิ้วและเปลี่ยนหน้า เขากำหมัดขอโทษแล้วถอยกลับ!

หลิวเจี้ยนเย่ไปหาเขาและบอกเพียงเรื่องที่ตระกูลหลิวถูกค่ายซานหู่บังคับในตอนนั้น

ไม่ได้บอกว่าค่ายซานหู่ได้เหยียบย่ำหมู่บ้านตัวหวังเพื่อโจมตีและสังหารหวังหยวน!

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบหวังหยวนในฐานะพี่เขยของเขา และเขาแค่อยากกลับมารวมตัวกับน้องสาวอีกครั้ง ทว่าเขาไม่ต้องการให้ใครฆ่าหวังหยวน!

“ซานซือ เจ้าไปไม่ได้นะ ถ้าเจ้าไปแล้วลุงจะทำอย่างไร ตระกูลหลิวและตระกูลหลี่ต่างไปมาหาสู่กัน!”

ผู้กอบกู้ที่มีแนวโน้มมากที่สุดจากไปแล้ว หลิวจื้อเกาทรุดตัวลงและหลั่งน้ำตา!