บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 120

เขาคัดเลือกทหารผ่านศึกที่เกษียณจากกองทัพแล้ว แต่พวกเขายิงธนูได้เพียงยี่สิบครั้งเท่านั้น!

ยิ่งยิงไปด้านหลังมากเท่าไร ก็จะยิ่งยิงไม่แม่นยำมากขึ้นเท่านั้น!

จ้าวเว่ยหมินขมวดคิ้ว!

เขาไม่เชี่ยวชาญด้านการทหาร แต่เขารู้วิธียิงธนูของทหารชั้นยอด แต่ก็ได้พียงยี่สิบหรือสามสิบครั้งเท่านั้น!

หวังหานชานผู้นี้กล้าดียังไงพูดโอ้อวดขนาดนี้!

ทว่าคุณชายคงจะไม่ส่งคนบ้าบิ่นมาอย่างแน่นอน บางทีเขาอาจมีทักษะบางอย่างจริง ๆ!

หวังหานซานชักคุนธนูและตั้งลูกธนู

วืด วืด วืด.. ฉึก ฉึก ฉึก...

สายธนูสั่นไหว ลูกธนูพุ่งไปในอากาศและโจมตีดาวเป้าหมายครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งหมดนี้แม่นยำอย่างสมบูรณ์แบบ!

ยี่สิบครั้ง!

สามสิบครั้ง!

สี่สิบครั้ง!

ห้าสิบครั้ง!

ทุกดอกล้วนแม่นยำสมบูรณ์แบบ!

ทุกคนในห้องโถงที่ว่าการอำเภอต่างตกตะลึง!

ทักษะการยิงธนูและความแข็งแกร่งของแขนนี้เกินกว่าระดับของคนทั่วไป แม้แต่นายพลในสนามรบก็เทียบไม่ติด!

“เฮือก!”

ซุนไป๋ชวนกลืนน้ำลาย กลอกตาแล้วพูดว่า “แม้ว่าสิ่งที่เจ้าพูดจะเป็นความจริง แต่เจ้าจะพิสูจน์ได้อย่างไรในเวลากลางคืน! หากเช่นนั้นท่านใต้เท้าหยุดคดีนี้ก่อนดีหรือไม่ รอจนกว่าเขาทำการทดลองในเวลากลางคืน แล้วเราค่อยตัดสินอีกครั้ง!”

จู่เป๋าหม่ายกนิ้วโป้งให้!

ตราบใดที่ไม่คำพิพากษาในศาลยังไม่ประกาศก็ย่อมมีเวลาควบคุม การช่วยชีวิตคนมีหลายวิธี!

จ้าวเว่ยหมินกำลังจะโต้กลับ!

“ทดสอบในเวลากลางคืนก็ดี!”

หวังหานชานถอดเข็มขัดออกแล้วปิดตาพูดว่า “ท่านใต้เท้าสามารถลงนามได้ตามต้องการ!”

คำพูดของผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนผู้นี้ตราหน้าหวังหานชานว่าเป็นสายลับของฮวงเหริน อาชญากรรมนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะล้างออก

เมื่อฮวงเหรินเข้ามาเกี่ยวข้อง คดีนี้ก็ไม่ง่ายอีกต่อไป และเป็นเรื่องยากสำหรับหลิวจื้อเกาที่จะถูกตัดสิน!

หลิวจื้อเกาถอนหายใจด้วยความโล่งอก และดูมีความสุขที่รอดชีวิตจากภัยพิบัติ!

ผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนสูงจริง ๆ!

จ้าวเว่ยหมินขมวดคิ้ว “หวังหานซาน เจ้าฝึกยิงธนูแบบนี้ได้อย่างไร? ตราบใดที่มันสมเหตุสมผล เจ้าไม่ต้องกังวลว่าใครจะใส่ร้ายเจ้า!”

หวังหานชานดูเศร้าและพูดว่า “เรียนท่านใต้เท้า นายพลมู่ซ่วยเป็นผู้สอนทักษะการยิงธนูนี้เอง เมื่อคราที่ผู้น้อยเข้าร่วมกองทัพเกราะดำ!”

“กองทัพเกราะดำ!”

“มู่ซ่วยสอนเอง!”

การแสดงออกของหม่าเฉียนและซุนไป๋ชวนเปลี่ยนไปอย่างมาก!

จ้าวเว่ยหมินยืนขึ้นและพูดอย่างตื่นเต้น “มู่ซ่วยสอนยิงธนูเป็นการส่วนตัว เจ้าคือ?”

ดวงตาของหวังหานชานสั่น เขาหลับตาและหลั่งน้ำตา “องครักษ์คนแรกของมู่ช่วย!”