บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 121

จู่เป๋าหม่าและผู้บัญชาการซุนตกตะลึง!

ในตอนนั้น มู่ซ่วยได้ก่อตั้งกองทัพเกราะดำและคนป่าเถื่อนที่ถูกทหารชี้ก็ต่างยอมจำนน!

องครักษ์ของเขาที่เก่งที่สุดสามารถต่อสู้แบบหนึ่งต่อสิบได้

สวมชุดเกราะสีดำและสามารถฆ่าคนได้หลายร้อยคน

การจัดอันดับองครักษ์ส่วนตัวนั้น ขึ้นอยู่กับการตัดศีรษะคน และผู้ที่อยู่ในหนึ่งร้อยอันดับแรกต่างก็มีความดีความชอบในการสู้รบ!

องครักษ์คนแรกมีข่าวลือว่าเขาติดตามมู่ซ่วยสู้รบทั้งทางเหนือไปจนถึงทางใต้ โดยตัดศีรษะคนมานับไม่ถ้วน

หากไม่มีการเปลี่ยนแปลงในปีนั้น องครักษ์ส่วนตัวของมู่ซ่วยคงได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้อยู่เหนือพวกเขา

แม้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น แต่ก็มีผู้มีอำนาจใหญ่ในวัดที่ออกมาปกป้ององครักษ์ส่วนตัวเหล่านี้

ต่างอยากให้พวกเขาเข้าสู่สนามรบอีกครั้ง และห้ามปรามคนป่าเถื่อนให้นายท่าน

ทว่าองครักษ์ส่วนตัวเหล่านั้นทั้งหมดต่างถูกปลดประจำการและกลับไปยังทุ่งนาของตน จึงไม่มีใครเหลือเพื่อรับใช้ประเทศ!

“จู๋เป๋าหม่า ผู้บัญชาการซุน!”

ดวงตาของจ้าวเว่ยหมินมืดลง “พวกเจ้ายังต้องการยืนยันตัวตนของเขาหรือไม่ หรือว่าเราจะร่วมกันออกเอกสารและไปสอบถามที่กรมกลาโหม!”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ขอรับ!”

จู่เป๋าหม่าโบกมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า “หลักฐานในคดีนี้ไม่อาจหักล้างได้ ท่านใต้เท้าโปรดแถลงคำตัดสิน!”

“ด้วยทักษะการยิงธนู เขาจะต้องเป็นหนึ่งในองครักษ์ส่วนตัวของมู่ซ่วยเป็นแน่ ไม่ต้องสงสัยเลย!”

คำพูดของผู้บัญชาซุนเต็มไปด้วยสัจธรรม “เป็นข้าน้อยเองที่คิดมากไป ท่านใต้เท้าโปรดตัดสินใจคดีด้วย!”

กระทรวงกลาโหมมีบันทึกองครักษ์ส่วนตัวของมู่ซ่วย ทันทีที่ตรวจสอบก็จะรู้และไม่สามารถปลอมแปลงได้!

หวังหานซานรับราชการในกองทัพเป็นเวลาสิบปี และกลับมาจากการปลดประจำการเมื่อห้าปีที่แล้ว เวลาประจวบเหมาะพอดี!

ศิลปะการยิงธนูแบบนี้ นอกจากองครักษ์ส่วนตัวของมู่ซ่วยแล้ว ก็ไม่มีทหารคนใดสามารถเทียบชั้นได้!

หากไปที่กระทรวงกลาโหม มีแต่จะดึงดูดความสนใจจากระดับสูงและเข้ามามีส่วนร่วมในคดีนี้!

เมื่อถึงยามนั้นไม่ว่าจะมีเงินมากแค่ไหน ก็จะต้องจ่ายออกมาเป็นสองเท่าหรือแม้แต่เสียตำแหน่งอย่างเป็นทางการและติดคุก!

“ไม่นะ จู่เป๋าหม่า ผู้บัญชาซุน พวกท่านจะมองข้ามข้าไม่ได้ ข้าถูกกล่าวหาอย่างผิด ๆ!”

ผู้ช่วยชีวิตให้รอดทั้งสองจากไปแล้ว ใบหน้าของหลิวจื้อเกาซีดเผือดพร้อมโหวกเวกโวยวายด้วยความสิ้นหวัง!

ผู้ช่วยถงตกใจ แต่ก็รู้สึกโชคดีนิดหน่อย ถูกเนรเทศเข้ากองดีกว่าถูกตัดศีรษะ

“เจ้าหน้าที่ลาดตระเวนหานปิงละเลยหน้าที่ แถมยังละโมโลภรักชีวิตกลัวตาย ถอดถอนจากตำแหน่งลาดตระเวน!”

ใบหน้าของหานปิงซีดเซียว เขามองหานอู่หยาที่อยู่ข้าง ๆ อย่างชั่วร้าย

ชายผู้นี้บอกว่าเขาจะไปถ่ายหนัก แต่กลับไปค่ายซานหู่และเผยให้เห็นการละเลยหน้าที่ของเขา

“ทหารในชนบทหานอู่หยา อุทิศตนต่อหน้าที่อย่างกล้าหาญ เจ้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อฆ่าโจรได้สำเร็จ ได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้ตรวจการเมืองเป่ยผิง และเข้ารับตำแหน่งทันที!”

“ขอบคุณท่านใต้เท้า!”

หานอู่หยารู้สึกเวียนหัว!

เดิมทีเขาไม่ต้องการมาเทศบาล แต่นายน้อยหวังบอกเขาว่าเขาต้องมา!

นายน้อยหวังยังกำชับอีกว่าสิ่งดี ๆ กำลังรอเขาอยู่ ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจกระจ่างแล้ว!

ได้รับเงินหกสิบตำลึงและได้ตำแหน่งลาดตระเวน นี่มันช่างเหมือนความฝัน!

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะนายน้อยหวังเป็นผู้มอบให้ เขาจะต้องตอบแทนนายน้อยหวังให้ดีในอนาคต!