บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 145

ชาวบ้านก็ดูตื่นเต้น

มีเรื่องสำคัญคือจะตั้งกลุ่มใหม่ และเปิดรับสมัครคนหรือเปล่า

ปัจจุบันครอบครัวส่วนใหญ่ในหมู่บ้าน ต่างมีคนทำงานกับหวังหยวน

แต่ส่วนใหญ่จะมีคนในครอบครัวคนเดียวที่ทำ ถึงแม้จะทำเงินได้มากมาย แต่ก็ซื้อได้แค่อาหารและเสื้อผ้าเท่านั้น

มีเพียงครอบครัวที่มีสมาชิกสองคนทำงานนี้เท่านั้น ที่นอกจากจะสามารถใช้ซื้ออาหาร และเสื้อผ้าได้เพียงพอแล้ว ยังสามารถที่จ่ายค่ารักษาอาการป่วยได้!

หากมีสามคนในครอบครัวทำงานนี้ ก็สามารถเริ่มวางแผนสร้างบ้านหลังคากระเบื้อง และซื้อที่ดินได้

หวังหยวนยิ้มและพูดว่า “ข้ากำลังวางแผนจะจัดตั้งโรงเรียนภาคค่ำในหมู่บ้าน!”

ชาวบ้านหลายคนสงสัย “โรงเรียนภาคค่ำคืออะไร?”

หวังหยวนอธิบายว่า “มันเกือบจะเหมือนกับโรงเรียนเอกชน! แต่มีความแตกต่างคือ โรงเรียนคือที่ที่เด็กไปเรียน ส่วนโรงเรียนภาคค่ำคือที่ที่ผู้ใหญ่เรียน ใครก็ตามที่ยินดีเรียนสามารถมาเรียนได้เลย กลุ่มประมงจะจ่ายเอง!”

แผงลอยเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และพนักงานของเขาไม่มีใครรู้หนังสือสักคน มีแค่เขาและหลี่ซื่อหานที่ทำบัญชี

ไม่สบายใจที่จะจ้างคนนอก เพราะที่นี่มีความลับมากเกินไป และอาจรั่วไหลได้ง่าย

ปลูกฝังคนในกลุ่มของตัวเอง เรื่องการอ่าน การเขียน และเลขคณิตง่าย ๆ ก็สามารถใช้ได้ภายในเวลาหนึ่งปีครึ่ง

“โรงเรียนเอกชน!”

“สอนเขียนอ่าน!”

“ให้พวกเราเรียนรู้อ่านเขียน!”

ชาวบ้านเดือดกันเลยทีเดียว

ผู้มีผลการเรียนดีมีสถานะสูง ใครไม่อยากเรียนทำงานราชการบ้าง!

แต่ค่าเรียนแพงมาก ไม่ต้องพูดถึงค่าจ้างอาจารย์ เพราะต้องเปลืองค่าพู่กัน หมึก กระดาษ และหินฝนหมึกด้วย!

สมัยก่อนหากครอบครัวไม่มีเงินซื้ออาหาร จะมีเงินส่งลูกเรียนได้อย่างไร!

ตอนนี้กลุ่มประมงจ่ายค่าเรียนภาคค่ำให้แล้ว พวกเขาย่อมดีใจ!

แต่บางคนก็งง “เปิดโรงเรียนให้เด็กเรียนก็ไม่เป็นอะไร แต่เหตุใดถึงเปิดโรงเรียนภาคค่ำให้ผู้ใหญ่เรียนด้วยล่ะ วัยของเราเรียนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ขนาดหัวหน้าตระกูลยังผมหงอกแล้ว แต่เขาก็ยังสอบไม่ผ่านตั้งแต่เด็ก!”

หลายคนพยักหน้า!

ควรเริ่มเรียนหนังสือให้เร็วที่สุด เด็กมีความจำดี แต่ผู้ใหญ่มีความจำไม่ดี

ชาวบ้านเฮกันอีกแล้ว!

สมาชิกหลักอย่างหวังหานซาน, ต้าหู่, หวังซื่อไห่, หวังเอ้อโกว, หวังชิงซาน และหวังเสี่ยวซาน ต่างยกยิ้มกว้าง พวกเขาคิดไว้แล้ว

มีเพียงลุง, จ้าวชิงเหอ, เอ้อหู่ และพี่น้องกัวฉางเท่านั้นที่ฝืนยิ้ม!

พวกเขารู้ว่ามีกลอุบายขนาดใหญ่เกี่ยวกับใบอนุญาตค้าเกลือ และพวกเขารู้ถึงความยากลำบากที่หวังหยวนจะต้องเผชิญ!

แต่ระหว่างทางกลับ หวังหยวนบอกพวกเขาว่าอย่าพูดถึงเรื่องนี้

หวังหยวนยกมือขึ้น ทั่วทั้งบริเวณก็เงียบลง เขายิ้มแล้วพูดว่า “บอกไว้ว่าเรื่องนี้ไม่ต้องโอ้อวด แต่เพื่อให้ทุกคนเข้าใจว่าธุรกิจของเรากำลังใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และเราต้องการกำลังคนมากขึ้นเรื่อย ๆ ในอนาคตจะไม่ได้เปิดรับสมัครคนงานเพิ่มเท่านั้น แต่ยังต้องการเจ้าของร้านและนักบัญชีด้วย”

“ใช่แล้ว!”

ชาวบ้านพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตอนนี้มีกลุ่มประมง กลุ่มขายปลา กลุ่มทำสบู่ กลุ่มจัดซื้อ รวมเกือบร้อยคน!

นอกจากนี้ยังมีบ้านใหม่ที่สร้างขึ้นในหมู่บ้าน ต้องซื้ออิฐ ค้นหาช่างก่ออิฐและช่างไม้!

หวังหานซานยุ่งกับเรื่องใหญ่เรื่องเล็กตลอดทั้งวัน แทบไม่มีเวลากินข้าวด้วยซ้ำ!