บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 158

“ลูกนางโลม เจ้าทำได้ดีมาก!”

ชายร่างใหญ่ผู้มีใบหน้าเต็มไปด้วยเนื้อและเอวอ้วนกลม เดินเข้ามาพร้อมชายอีกสี่คนที่ตามหลัง

นี่คือเจ้าของโรงเตี๊ยมเถ้าแก่หนิวซาน เขายังเป็นคนอันธพาลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไท่ผิงอีกด้วย

บริกรต้อนรับก็พูดว่า “แล้วคุณชายใหญ่ จะให้จัดการอย่างไรดีขอรับ?”

หนิวซานกระแอมอย่างเย็นชา “มัดพวกเขาใส่ในรถ แล้วส่งออกไปยังหุบเขาต้าชิง ปล่อยให้พวกเขาถูกทิ้งตายไว้ที่นั่น”

“ขอรับ!”

บริกรต้อนรับอ้าปากค้าง “นายท่าน ที่นี่มีสิบสองคน โดยเฉพาะผู้นำคนนั้น ท่าทางเขาดูไม่ธรรมดา ราวกับเป็นบุตรหลานของตระกูลที่สูงศักดิ์!”

“ตระกูลสูงศักดิ์อะไรกัน!”

หนิวซานหัวเราะเยาะ “รถม้าของพวกเขาทำจากไม้ยวี๋มู่ ชายหนุ่มสิบกว่าคนเหล่านี้มีใบหน้าที่เรียบง่าย พวกเขาดูเหมือนชาวบ้านชนบท อย่างมากก็เป็นบุตรชายของคนในท้องถิ่นที่ร่ำรวย เวลาตระกูลสูงศักดิ์ออกเดินทางไปข้างนอก ไม่มีผู้ใดไม่พกพาดาบหรือปืน นอกจากนี้ หากพวกเขาเป็นบุตรหลานจากตระกูลสูงศักดิ์แล้วอย่างไรเล่า พวกเขาถูกหุบเขาต้าชิงปล้นและสังหาร เกี่ยวอะไรกับเรา!”

“พี่ซานช่างปราชญ์เปรื่อง!”

“ใช่แล้ว พวกเขาถูกต้าเสี่ยวชิงหมั่งฆ่า แล้วเกี่ยวอะไรกับเรา!”

“ต้าเสี่ยวชิงหมั่งช่างเป็นคนดีเสียจริง พวกเขาทำหน้าที่แทนพวกเราได้ดีมาก!”

ผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังถือเชือกและเตรียมมัดคนไว้

หวังหยวนซึ่งกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้หงายหมวกอย่างเป็นทางการ เขายืนขึ้นและพูดว่า “ในเมื่อพวกเจ้าต้องการปล้นระดมและฆาตกรรม เช่นนั้นข้าก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว ทุกคนลุกขึ้น!”

“อ๊าก!”

หวังซื่อไห่ลุกขึ้นและตะโกน เขากอดขาที่ถูกลวกแล้วจ้องมองไปที่บริกรต้อนรับ

ต้าหู่, เอ้อหู่, กัวเฉียง, กัวเหลียง และชายหนุ่มทั้งห้าจากกลุ่มขายปลายืนขึ้น พร้อมอจับดาบราชวงศ์ถังด้วยโทสะ

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมคนเหล่านี้ถึงเลวทรามได้เพียงนี้ ไม่เพียงแต่ปล้นระดม แต่ยังฆ่าคนด้วย!

แกะอ้วนที่รอถูกฆ่าตื่นขึ้นมาทีละคน ทำให้คนทั้งเจ็ดสะดุ้งตกใจทันที!

“บัดซบ ข้าใช้เวลาทั้งวันล่าห่าน แต่กลับถูกนกจิกเข้าตา พวกเจ้าช่างเหี้ยมโหด!”

หนิวซานไม่ได้หวาดกลัว เขาชักดาบยาวออกมาจากหลังแล้วเยาะเย้ย “คงจะดีไม่น้อยหากพวกเจ้าตายเยี่ยงนี้ แต่กลับไม่รู้ว่าอะไรดีอะไรชั่วแล้วถูกข้าสังหาร!”

ชายทั้งห้าคนหยิบอาวุธออกมาจากด้านหลัง รวมทั้งมีดแล่เนื้อ ขวาน มีดสับ และมีดทำครัว ส่วนบริกรต้อนรับหยิบกริชออกมา

หวังหยวนหรี่ตา “คนอื่นเขาคุยโวขนาดนี้แล้ว เราก็มาอวดกันบ้างเถอะ!”

สวบ สวบ สวบ...

ดาบราชวงศ์ถังแต่ละด้ามถูกปลดออกจากฝัก และใบมีดที่สว่างก็ส่องประกายด้วยแสงยามเย็นที่ส่องประกายภายใต้ตะเกียงน้ำมันสลัว

คนที่ถือดาบราชวงศ์ถังในมือกัดฟันและเดือดดาลด้วยรัศมีแห่งการสังหาร!

หวังหยวนซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เปลี่ยนท่าทางจากเป็นมิตรกับทุกคน กลายเป็นคนที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

สวบ!

ทั้งเจ็ดคนตกใจจนเสียสติ!

ดาบราชวงศ์ถังนั้นยาวและคม นอกจากนี้คนกลุ่มนี้ยังเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเคยฆ่าคนมาก่อน!

เด็กพวกนี้กำลังแสดงอะไรกันอยู่! เห็นได้ชัดว่ามีดาบดีในมือ แต่กลับซ่อนมันไว้!

หากพวกเจ้าพกดาบไว้ บวกกับใบหน้าที่ดูอาฆาต เช่นนั้นแล้วเราจะกล้าทำร้ายพวกเจ้าได้อย่างไร

ว่ากันว่ายาเบื่อนั้นอัศจรรย์ แต่จริง ๆ แล้วมีเพียงสองใบสั่งยาเท่านั้น ใบสั่งยาหนึ่งมีส่วนผสมจากดอกป๊อปปี้และเอฟีดราเป็นหลัก ส่วนอีกสูตรหนึ่งมีส่วนผสมหลักจากเฉาโอวและหญ้าฝรั่น ซึ่งยาแก้พิษก็ไม่มีอะไรอัศจรรย์เช่นกัน แค่ชะเอมเทศก็พอแล้ว!

หลายคนที่เดินทางรอบโลกพกชะเอมเทศติดตัวไปด้วย ลุงหานชานเคยกำชับเรื่องเหล่านี้ไว้

ต้าหู่นำชะเอมเทศมาป้อนให้หวังเอ้อโกว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ตื่นขึ้นมา

“ให้ตายเถอะ พวกเจ้ากล้าวางยาพวกเรา ข้าจะสับแกเป็นชิ้น ๆ ไอ้สารเลว!”

หวังเอ้อโกวผู้ซึ่งถูกวางยาจนหมดสติ รู้สึกหงุดหงิดอย่างยิ่ง และต้องการจะฆ่าคนด้วยดาบ

พรวด!

บริกรต้อนรับคุกเข่าลงบนพื้น “คุณชาย ข้ามีแม่อายุแปดสิบปี และลูกน้อยอายุสามขวบหนึ่งคน โปรดเมตตาและไว้ชีวิตข้าด้วย!”

หวังหยวนพูดเสียดสี “เจ้าอายุน้อยกว่ายี่สิบ แต่แม่ของเจ้าอายุแปดสิบแล้ว นางให้กำเนิดเจ้าเมื่ออายุหกสิบกว่า นางสุขภาพแข็งแรงดีจริง ๆ!”

“เอ่อ!”

หลังจากที่พูดเท็จแล้วถูกจับได้ ใบหน้าของบริกรต้อนรับก็เปลี่ยนไป เขากัดฟันและเงยหน้าขึ้น“คุณชาย หากท่านต้องการฆ่าพวกเราจริง ๆ ท่านจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน ทำตามคำแนะนำของข้าเถอะ พวกท่านเพียงแสร้งทำเป็นว่าสิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้น แล้วรีบเก็บข้าวของแล้วออกไป หากท่านยังไม่ไปก็จะออกไปไม่ได้แล้วนะขอรับ!”

“กล้าดียังไงมาขู่พวกเรา!”

หวังหยวนหรี่ตาลงและเยาะเย้ย เขาหันกลับไปและโบกมือ “เอ้อโกว เจ้าอายุน้อย และยังไม่แข็งแรงมาก ฟันหัวคนขาดด้วยดาบครั้งเดียวยังไม่ได้ ให้ต้าหู่ลงมือเถอะ!”

หวังเอ้อโกวเก็บดาบด้วยสีหน้าเสียใจ!

ใบหน้าของต้าหู่เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง เขาหยิบดาบและวางไปที่คอของชายคนนั้น ทำให้มีเลือดสดกระฉูดออกมา!

“อ๊าก!”

บริกรต้อนรับทรุดตัวลงบนพื้น และกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว “อย่าฆ่าข้า ข้าบอกท่านแล้ว พี่ชายของพี่หนิวซานเป็นเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนของเมืองนี้ เขาจะต้องไปหาพี่ชายให้มาจัดการกับพวกท่านอย่างแน่นอน หากพวกท่านยังไม่รีบหนีไปอีก พวกท่านก็จะออกไปไม่ได้แล้ว!”