บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 159

หวังหยวนหัวเราะเยาะ “เช่นนั้นเราก็รอให้เขามา!”

บริกรทั้งหกคนตกใจ “ท่านไม่กลัวเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนหรือ!”

“เจ้าหน้าที่ลาดตระเวนแล้วอย่างไร!”

เมื่อเหลือบมองเอ้อหู่ที่โกรธแค้น เขาก็เตะบริกรต้อนรับทันที!

คนอื่น ๆ จ้องมองอย่างเย็นชา

พวกเขากวาดล้างค่ายซานหู่ สังหารหุบเขาต้าชิง พวกเขาไม่แม้แต่จะมองเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนตัวเล็ก ๆ นั้นอยู่ในสายตา

สิ่งเดียวที่พวกเขากังวล คือตัวตนของเจ้าหน้าที่ลาดตระเวน หากหวังหยวนต้องการเก็บไว้ พวกเขาย่อมไม่กลัว

พวกเขาไปที่ว่าการอำเภอเพื่อยื่นร้องเรียนทุกวัน และหมู่บ้านต้าหวังไม่เคยแพ้ใคร

ทั้งหกคนตกใจมาก พวกเขาไม่สนใจเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนด้วยซ้ำ คนกลุ่มนี้มีเบื้องหลังอย่างไรกันแน่!

หวังหยวนชี้ไปที่บริกรต้อนรับ “นอกจากเขา พาคนอื่นออกไปให้หมด!”

มีชายห้าคนถูกลากออกไป บริกรต้อนรับตัวสั่นอยู่ตัวคนเดียว

ดวงตาของหวังหยวนมืดมน “ร้านนี้เปิดมานานแค่ไหนแล้ว และมีผู้เสียหายกี่คนแล้ว? เจ้าสามารถโกหกข้าได้ แต่ข้าจะสอบปากคำคนอื่นด้วย ถ้าข้าพบว่าเจ้าโกหกแม้แต่ครึ่งเดียว ข้าตัดหัวของเจ้าซะ!”

หวังเอ้อโกววางดาบถังบนคอของบริกรอีกครั้ง และเลือดก็ค่อย ๆ ไหลออกมาจากบาดแผล

“ข้าพูดแล้ว ข้าพูดแล้ว!”

ขาของบริกรสั่นจนได้กลิ่นปัสสาวะ “ร้านนี้เปิดมาสิบปีแล้ว เดิมเป็นของคู่สามีภรรยาในเมือง เมื่อสามปีที่แล้วท่านหนิวหวู่ใช้กลอุบายยึดครองมาได้ จากนั้นส่งมอบให้กับพี่หนิวซานดูแล ปกติแล้วบุรุษทุกคนจะถูกฆ่า ส่วนสตรีจะถูกขายเข้าไปในหอคณิกา ปีละสิบชีวิต!”

กรอด!

ผู้คนในห้องกัดฟัน มือที่ถือดาบมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา พวกเขาโกรธจนต้องการฆ่าคนชั่วร้ายเหล่านี้

ใบหน้าของหวังหยวนนิ่งราวกับน้ำแข็ง “ลากเขาออกไป แล้วลากคนอื่นเข้ามา!”

หลังจากถามอีกครั้ง สถานการณ์โดยทั่วไปก็เหมือนเดิม ทุกคนต่างตกตะลึง

“พี่หยวน ร้านนี้จะเก็บเอาไว้ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะเป็นอันตรายต่อผู้อื่น!”

เอ้อหู่ดูอาฆาต “ยังมีหนิวซานผู้นั้น ข้าจะตามหาเขาและฆ่าเขา!”

แม้แต่ต้าหู่ที่ใจเย็นมาโดยตลอดก็พูดว่า “พี่หยวน จับพวกเขาแล้วพาไปที่ที่ว่าการอำเภอเมืองหลางเถอะ ภัยอันตรายแบบนี้ไม่อาจปล่อยให้ดำเนินต่อไปได้!"

กัวเหลียงและกัวเฉียงก็พยักหน้าเช่นกัน

พวกเขาเคยเป็นหัวขโมยมาก่อน อย่างมากสุดก็เพียงขโมยของบางอย่างมาเลี้ยงคนในครอบครัวเท่านั้น

คนกลุ่มนี้ไม่เพียงแต่ปล้นระดมเท่านั้น แต่ยังฆ่าผู้คนและกระทั่งส่งสตรีลงสู่ทะเลเพลิงอีกด้วย

“อยู่ ๆ!”

บริกรพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยสงสัยว่าคุณชายผู้นี้ต้องการหาท่านใต้เท้าเหล่ยไปทำไม

...

หนึ่งชั่วโมงต่อมาหนิวซานก็กลับมาพร้อมกับกลุ่มคน

ผู้นำคนหนึ่งสวมชุดเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนอย่างเป็นทางการ ท่าทางดูคล้ายกับเขา และอายุมากกว่าเล็กน้อย เขาคือหนิวหวู่ เจ้าหน้าที่ลาดตระเวน

ด้านหลังมีทหารประจำเมืองยี่สิบนาย สิบคนถือหอกในมือและสิบคนถือธนูยาว!

เมื่อมาถึงหน้าโรงเตี๊ยม หนิวเอ้อก็โบกมือ

ทหารสิบนายพร้อมปืนอยู่ข้างหน้า นักธนูสิบคนพร้อมธนูและลูกธนู รีบกระโจนเข้าไปในโรงเตี๊ยม

ในเวลานี้ โรงเตี๊ยมเงียบสงบ มีแสงไฟมืดสลัวทั่วทุกแห่ง และไม่เห็นแม้แต่เงาคน!

“คนต่างถิ่นพวกนั้นคงไม่รู้ว่าท่านพี่กำลังมา และกลัวจนหนีกระเจิงหรอกกระมัง!”

หนิวเอ้อขมวดคิ้ว “ข้าไม่รู้ว่าพวกเขามีเงินเท่าไหร่ แต่การขายม้าสิบกว่าตัวนั้น และดาบดี ๆ มากกว่าสิบเล่มนั้นจะต้องได้เงินหลายกว้านแน่นอน!”

“ค่ำคืนมืดมิดไม่มีแสงไฟ จะหนีไปไกลได้แค่ไหนเชียว?”