บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 160

แค่มองก็รู้ว่าหนิวหวู่เป็นคนละโมบโลภมากและโหดเหี้ยม “หากพวกเขาไม่อยู่ในร้าน เช่นนั้นเราก็ไล่ล่าพวกเขา ถ้าเราตามทันก็จัดการพวกเขาให้หมด เราจะปล่อยให้เรื่องนี้รั่วไหลไปไม่ได้!”

ในตอนแรก เขาไม่เห็นด้วยจากก้นบึ้งของหัวใจที่หนิวซานเปิดร้านผิดกฎหมาย!

แต่หลังจากทำแล้วได้เงินไม่เท่าไหร่ และได้รับเงินคืนจำนวนมาก เขาก็สนับสนุน!

มีแม้กระทั่งพ่อค้าที่ยากลำบากบางคนที่ถูกโค่นลงโดยใช้อำนาจเจ้าหน้าที่ แล้วส่งมอบให้กับหนิวซานเพื่อจัดการ

ในช่วงสามปีที่ผ่านมา สองพี่น้องทำงานร่วมกันและสะสมความมั่งคั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ!

อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าเรื่องนี้มีโทษถึงประหารชีวิต เขาจึงจัดการอย่างเรียบร้อยทุกครั้ง

ขณะที่เขากำลังพูด ไฟบนห้องเทียนจื่อก็สว่างขึ้น และประตูก็เปิดออกเสียงดังเอี๊ยด

ในห้อง หวังหยวนพูดอย่างเย็นชา “หนิวซาน เจ้ากล้าหาญมาก เจ้ายังกล้ากลับมาอีก!”

“เจ้าอวดดีมากยิ่งกว่า ยังกล้าพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมของข้า!”

หนิวซานชี้กลับ “นี่คือหนิวหวู่นพี่ชายของข้า และเขามีมือปืนและนักธนูสิบคน คนจำนวนเท่านั้นของเจ้าคงไม่พอหรอก หากเจ้าต้องการมีชีวิตรอดก็ส่งเงินของเจ้ามาซะ...”

“หุบปาก!”

หนิวหวู่ขัดจังหวะการปล้นของหนิวซานแล้วพูดอย่างชอบธรรม “ข้าได้ยินคนรายงานว่าเจ้าครอบครองดาบยาวและมีเจตนาฆ่า ข้าสงสัยว่าเจ้าเป็นลูกน้องโจรภูเขาของต้าชิงหมั่งแห่งหุบเขาต้าชิงหรือไม่ ส่งมอบดาบของพวกเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้ และไปที่ศาลาว่าการกับข้า!”

หนิวซานยกนิ้วโป้งขึ้นมา…พี่ชายเก่งกาจยิ่งนัก

เรียกคนเหล่านี้ว่าโจรภูเขาหุบเขาต้าชิง หากฆ่าพวกเขาทั้งหมด ยังสามารถลากไปที่เทศบาลเพื่อรับรางวัลได้

ไม่แปลกใจเลยที่เป็นคนจากฝ่ายราชการ วิธีการปล้นระดมของเขานั้นเก่งกว่าการเปิดร้านผิดกฎหมายเสียอีก

ดวงตาของหวังหยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา “บริกรพวกนี้บอกว่าเจ้าซึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนในเมืองนี้เป็นผู้ที่เปิดเปิดร้านผิดกฎหมาย นอกจากนี้ เจ้ายังสนับสนุนและช่วยเหลือเขาด้วย เดิมทีข้ายังสงสัยเล็กน้อย แต่ตอนนี้ข้าเชื่อแล้ว!”

“มันไม่มีประโยชน์หรอกไม่ว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม!”

หนิวหวู่เยาะเย้ย “ข้าสงสัยว่าเจ้าเป็นลูกน้องโจรภูเขาของต้าชิงหมั่ง ตอนนี้ข้าต้องการพาเจ้าไปยังที่ว่าการอำเภอ หากเจ้ากล้าปฏิเสธ แสดงว่าเจ้ากินปูนร้องท้อง”

“หากเจ้าต้องการใช้ประโยชน์จากคนจำนวนมากและรีบหลบหนี ข้าจะรายงานต่อที่ว่าการอำเภอและออกเอกสารจับกุม คนทั้งต้าเย่จะต้องการเจ้า!”

“หากเจ้ากล้าต่อต้าน เช่นนั้นจะลงโทษเจ้าทันที และฆ่าอย่างไร้ความปรานี”

“ใครก็ได้ จับเขามาให้ข้า!”

นักธนูสิบคนตั้งธนูและยิงธนู ส่วนทหารชนบทอีกสิบนายก็ถือปืนไว้ข้างหลัง และบุกเข้าไปใกล้บ้านพร้อมกัน!

เลือดในกายของหนิวซานเดือดพล่าน

ทันทีที่พี่ชายเอ่ยปาก เขาก็ดับทางรอดทุกทางของเจ้าเด็กนี้ให้จนมุม!

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมจำนน ไม่เช่นนั้นเขาคงทำสิ่งที่ผิดต่อรัฐบาล!

เหล่ยจู่เหรินเดินออกไปนอกห้องแล้วพูดอย่างเย็นชา “หากเจ้ามีคำพูดอะไรอยากจะฝากฝังก็รีบบอกแล้วให้จับกุม หยุดดิ้นรนแล้วสร้างปัญหาให้ครอบครัวของเจ้า!”

หลังอาหารเย็น ในขณะที่เขากำลังกอดสนมและกำลังจะเข้านอน เขาก็ได้รับคำเชิญจากติ้งหลงของเมืองไท่ผิง!

เขารีบมาที่นี่ และต้องตกใจเมื่อเห็นหวังหยวน เขานึกไม่ถึงว่าหวังหยวนจะอายุน้อยขนาดนี้

เมื่อถามหวังหยวนว่าเหตุใดจึงต้องการพบเขา ชายหนุ่มไม่พูดอะไร และขอให้เขารอดู!

ในที่สุดก็ได้เห็นฉากนี้!

เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับพฤติกรรมของหนิวซานและหนิวหวู่แล้ว แต่พวกเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน

หนิวซานปาดเหงื่อเย็นออกจากใบหน้า “ใต้เท้าเหล่ย อย่าทำให้พวกเรากลัวสิ เขาเป็นใครหรือ เราจะชดใช้ให้พวกเขา!”

“ชดใช้!”

เหล่ยจู่เหรินยิ้มอย่างเย็นชา “เจ้าคิดว่าเขาเป็นคนรวย ซ้ำยังปล้นระดมและเอาชีวิต เจ้าแค่ชดใช้แล้วเรื่องก็จบหรือ มีบางคนที่เจ้าไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ และถ้าเจ้าทำ เจ้าก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตของเจ้า!”

หนิวหวู่กัดฟัน “เหล่ยจู่เหริน เขาคือใคร หากข้าต้องตาย ก็โปรดแจ้งให้ข้าทราบอย่างกระจ่างด้วย!”

เหล่ยจู่เหรินส่ายหัว “ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร!”

หนิวซานจ้องมอง “ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ขอให้เราเสียสละชีวิตเพื่อชดใช้ ท่านล้อพวกข้าเล่นหรืออย่างไรเล่า!”