บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 161

“หุบปาก!”

ดวงตาของหนิวหวู่มืดลง เขากำหมัดแน่นและพูดด้วยความเคารพ “ใต้เท้าเหล่ย โปรดพูดให้กระจ่าง!”

ดวงตาของเหล่ยจู่เหรินมืดลง “เจ้าเคยได้ยินการประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถหรือไม่?”

หนิวซานส่ายหัว!

“ข้าเคยได้ยินมาบ้าง!”

ใบหน้าของหนิวหวู่เปลี่ยนไปอย่างมาก “เป็นไปได้ไหมว่าเขาจะผู้เข้าร่วมในการประชุมกวีนิพนธ์?”

ในฐานะเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนประจำที่ว่าการอำเภอ เขารู้ดีว่าการประชุมกวีนิพนธ์ยิ่งใหญ่เพียงใดเนื่องจากมีผู้คนมาจากทั่วประเทศในช่วงปีแรก ๆ

ในช่วงเวลานี้ของปี ที่ว่าการอำเภอจะแจ้งเจ้าหน้าที่ลาดตระเวน และให้ความสำคัญกับความปลอดภัยทางถนน

อย่างไรก็ตาม คนที่แย่ที่สุดที่จะเข้าร่วมในการประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถก็คือ ใต้เท้าจู่เหริน!

แววตาของเหล่ยจู่เหรินดูเหมือนเขากำลังมองคนไร้เดียงสา “หากเขาเป็นจู่เหริน ข้าก็เป็นจู่เหรินด้วย เหตุใดข้าต้องเรียกเขาว่าคุณชายเล่า?”

“หากเช่นนั้น เขาก็คือจิ้นซื่อ!”

หนิวหวู่ตัวสั่นไปทั้งตัว และมีเหงื่อไหลบนหน้าผากของเขา!

ฟันของหนิวซานกำลังสั่น หากพวกเขาฆ่าจิ้นซื่อคนใดเข้า ก็จะไม่มีใครปกป้องพวกเขาได้!

ต้องถูกยึดบ้านและกวาดล้างกลุ่มจริง ๆ!

เหล่ยจู่เหรินตะคอก “ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นจิ้นซื่อหรือไม่ แต่เขาเป็นผู้ตัดสินของการประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถ!”

“ผู้ตัดสินของประชุมกวีนิพนธ์?”

ทั้งสองคนไม่เข้าใจ “มันวิเศษมากเลยหรือขอรับ!”

เหล่ยจู่เหรินพูดอย่างเย็นชา “มีคนเพียงสองประเภทเท่านั้นที่สามารถเป็นผู้ตัดสินของการประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถได้! หนึ่งคือเป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียงระดับโลก และอีกหนึ่งประเภทคือ เป็นทูตของราชวงศ์!”

พรวด!

หนิวซานยี่ล้มลงกับพื้นและส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง “เป็นไปไม่ได้ รถม้าที่เขานั่งอยู่เป็นเพียงไม้ยวี๋มู่ เขาจะเป็นราชทูตได้อย่างไร!”

ในหมู่ประชาชน ใครก็ตามที่มีความเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ถือเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่

ผู้ใดก็ตามที่สังหารราชวงศ์ การยึดบ้านและกวาดล้างกลุ่มถือเป็นโทษเบาเล็กน้อย แต่โทษถึงกับประหารเก้าชั่วโครต!

“ราชทูตบางครั้งก็เป็นองค์ชายหรือองค์หญิง ข้างกายพวกท่านมีขันทีร่วมด้วย บางครั้งก็เป็นบุตรที่มีเกียรติ ซึ่งทุกคนเป็นบุตรหลานของขุนนาง”

เหล่ยจู่เหรินคาดเดาด้วยความมั่นใจ “ขุนนางบางคนไม่สนใจเรื่องอาหาร เสื้อผ้า ที่อยู่อาศัย และการขนส่ง แต่รักดาบและหอกที่ล้ำค่าเท่านั้น เจ้าเคยเห็นดาบของพวกเขาบ้างไหม ล้วนเป็นดาบล้ำค่าที่แปลกใหม่และประณีต ชนิดที่หาได้ยากแม้มีเงินทองมากมายก็ตาม!”

เมื่อนึกถึงความเฉียบคมของดาบราชวงศ์ถังแล้ว หนิวซานก็พูดตะกุกตะกักและพยักหน้า “เหมือน ดูเหมือนเป็นเช่นนั้น!”

ผัวะ! ผัวะ...

ทหารในท้องถิ่นหยิบหอกและลูกธนู จากนั้นเปลี่ยนหนิวหวู่ให้กลายเป็นเม่นทันที

หนิวหวู่ล้มลงกับพื้นด้วยท่าทีไม่พอใจ จบชีวิตที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย!!

เมื่อเห็นชายทั้งสองงอดาบ เหล่ยจู่เหรินก็กำหมัดไว้ “คุณชาย...”

“ข้าเหนื่อยแล้ว!”

หวังหยวนโบกมือแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน “เพียงรายงานเรื่องนี้ต่อที่ว่าการอำเภอตามข้อเท็จจริง”

เหล่ยจูเหรินไม่กล้าพูดอะไรอีก และก้าวถอยหลังพร้อมกำหมัดแน่น จากนั้นสั่งให้ทหารทำความสะอาดศพทั้งสอง

ต้าหู่, เอ้อหู่ และคนอื่น ๆ ตกตะลึง พวกเขาคิดไม่ถึงว่าหวังหยวนจะไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว พวกอันธพาลและเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนก็ฆ่ากันเอง!

พี่หยวนปราดเปรื่องมาก เขาไม่จำเป็นต้องใช้มีดในการฆ่าใครด้วยซ้ำ!

...

ณ อีเซี่ยนเทียน มีบ้านหลังหนึ่งปกคลุมไปด้วยคำว่า “มีความสุข” สีแดง หูเมิ่งอิ๋งมองดูบ้านที่เต็มไปด้วยคำว่า “มีความสุข” บนเตียงมีชุดแต่งงานสีแดง และสาวงามชุดแดงข้าง ๆ นาง ดวงตาที่งดงามดั่งฤดูใบไม้ร่วงของนางดูเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง!

หงเยี่ยคว้ามือทั้งสองข้างวางบนไหล่แล้วปลอบโยน “พี่สะใภ้อย่าเศร้าไปเลย การเป็นนายหญิงใหญ่ของอีเซี่ยนเทียนไม่ดีอย่างไรเล่า ในหมู่บ้านนี้นอกจากพี่ชายของข้าแล้ว ท่านคือผู้ที่ใหญ่ที่สุด แม้แต่ข้าก็จะเชื่อฟังท่านด้วย ตราบใดที่ท่านสัญญาว่าจะเป็นพี่สะใภ้ของข้า!”