บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 200

บัณฑิตหลายคนดูถูกเหยียดหยาม ไม่เชื่อว่าถงเซินจะสามารถตอบคำถามของท่านไห่เทียนได้ โดยแทบไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อย

แต่เหตุการณ์ต่อไปทำให้ทุกคนต้องตาค้าง!

“นี่! นี่! นี่!”

เมื่อมองตัวอักษรขนาดใหญ่ทั้งสิบสองตัว ดวงตาของเหยียนฟู่กู่ก็สว่างขึ้น เขาไม่รอให้หมึกแห้ง รีบคว้ากระดาษแล้ววิ่งเข้าไปในจวนตระกูลวัง พลางกระโดดโลดเต้น และตะโกนว่า “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ มีคำตอบแล้ว มีคำตอบแล้ว!”

“เอ๊ะ!”

ท่าทางกระโดดโลดเต้นนี้ทำให้ทุกคนในกลุ่มผู้ชมตกตะลึง และมองหวังหยวนด้วยความประหลาดใจ

เขาเขียนอะไรกันแน่?

เหยียนถงจือ จิ้นซื่ออันดับสองและขุนนางอันดับห้า ถูกทำให้สูญเสียความสำรวมถึงเพียงนี้!

ต้องรู้ว่ารองผู้บังคับบัญชาของเมืองจิ่วซาน ไม่ใช่คนธรรมดาในแง่ของความรู้ความสามารถ

หูเมิ่งอิ๋งไม่อยากจะเชื่อ “คุณชาย ตอบถูกจริงหรือ?”

“นั่นไม่น่าเชื่อเลย!”

เอ้อหู่ที่ค่อนข้างสงบมาโดยตลอด อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ความรู้ของพี่หยวนได้รับการชื่นชมจากผู้พิพากษาจ้าว มีอะไรแปลกนัก กับการแค่ตอบคำถามสามข้อ!”

หูเมิ่งอิ๋งเม้มปาก แล้วหัวเราะเบา ๆ!

ในสายตาของคนในหมู่บ้านต้าหวัง ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่คุณชายทำไม่ได้!

“ท่านอาจารย์ คำตอบมาแล้ว ท่านอาจารย์ คำตอบมาแล้ว!”

เหยียนถงจือโบกกระดาษอย่างมีความสุขเหมือนเด็กสามขวบ วิ่งตะโกนไปตลอดทาง และบางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะกระโดดตัวลอยสองสามครั้ง!

คำง่าย ๆ สิบสองคำนี้สื่อถึงแก่นแท้ของความรู้ตลอดชีวิตของปรมาจารย์ และยังก้าวไปอีกระดับของความรู้ของอาจารย์ด้วย!

หากท่านอาจารย์เห็นต้องยอมรับแน่นอน!

“ใจเย็นก่อน ตอบมาเถอะ มันเป็นแค่สามคำถาม! สุดท้ายเจ้าก็ยังเป็นจิ้นซื่ออันดับที่สอง และเป็นขุนนางอันดับห้า เหตุใดถึงขาดความสำรวมถึงเพียงนี้? ลืมสิ่งที่ข้าสอนเจ้าไปแล้ว สิ่งพื้นฐานที่สุดสำหรับบัณฑิตคือสมาธิ ไท่ซานถล่มตรงหน้าสีหน้าไม่เปลี่ยน กวางปรากฏมาข้างกายตาไม่กะพริบ ใจเย็นก่อน ทำใจให้สงบ!”

เมื่อเห็นศิษย์กระโดดโลดเต้น วังไห่เทียนก็ดุเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วค่อย ๆ เดินไปหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน

หลายปีที่ผ่านมา เขาถามคำถามโดยมุ่งไปที่ความรู้ของตัวเองมากเกินไป!

ยังไม่มีใครตอบคำตอบได้ถูกอย่างแท้จริง!

ถึงจะมีคำตอบ ก็ยังไม่สอดคล้องกับสิ่งที่เขาต้องการเลยสักนิด

ทุกคนยืนอยู่หน้าธรณีประตู มองไปยังหวังหยวนภายในประตู สงสัยว่าเขาเขียนอะไร ที่อาจทำให้เหยียนถงจือตื่นเต้นมาก

“คำตอบที่เขาเขียน ท่านไห่เทียนอาจไม่ได้มองเหมือนเหยียนถงจือก็ได้!”

“ใช่แล้ว ท่านไห่เทียนเคยกล่าวไว้ว่า ไม่มีใครในโลกนี้เข้าใจความรู้ของเขา!”

“ถงเซินเช่นเขาจะมีความรู้มากเพียงใด ก็แค่แมวตาบอดเจอหนูตาย!”

ตั้งแต่สมัยโบราณ ผู้รู้หนังสือต่างดูถูกกันและกัน เมื่อเห็นว่ามีถงเซินคนหนึ่งเหนือกว่า ก็มีคนกลุ่มหนึ่งตั้งสติและเริ่มตั้งคำถาม แต่สายตาของพวกเขายังคงดูถูกเหยียดหยาม

“ใช่ ข้ารู้ระดับความรู้ของเขาดี ไม่มีทางที่จะเข้าตาท่านไห่เทียนได้!”

หลี่ซานซือกำหมัดแน่น

ความรู้ของ 'น้องเขย' คนนี้ เขาได้ทดสอบและสอนเป็นการส่วนตัวแล้ว พบว่ามีน้อยมากจริง ๆ

แม้ว่าตอนนี้จะมีการเปลี่ยนแปลงไปแล้ว แต่ท่านไห่เทียนนั้นสูงส่งกว่าทุกคน เขาจะไม่มีวันอยู่ในสายตาของท่านไห่เทียนแน่

แต่วินาทีต่อมา ผู้ชมทั้งหมดก็ตกตะลึง!

ท่านไห่เทียนวิ่งเท้าเปล่าออกมาคว้าหวังหยวน แล้วลากเขาเข้าไปในบ้าน พลางตะโกนว่า “เร็วเข้า รีบปิดประตูเร็ว ๆ อย่าปล่อยให้ท่านปรมาจารย์คนนี้หนีไป คนอื่น ๆ โปรดกลับไปก่อน วันนี้จวนตระกูลวังปิดไม่รับแขก ต้อนรับเพียงท่านปรมาจารย์หนุ่มท่านนี้เท่านั้น!”