บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 202

“ความสัมพันธ์ของท่านพ่อได้ผลจริง ๆ!”

หลี่ซานซือดีใจมากและเดินเข้าไปยังจวนวัง “เดิมทีหลาน...”

“แค่ก ๆ!”

วังไห่เทียนรีบยกมือขึ้นห้ามแล้วพูดว่า “คือว่านะเสี่ยวซานซือ เจ้าต้องมาเร็วกว่านี้หน่อย ลุงจะได้ต้อนรับเจ้าได้ ทว่าตอนนี้คุณชายน้อยท่านนี้อยู่ที่นี่ เจ้าค่อยมาพรุ่งนี้เถอะ เด็ก ๆ ช่วยจัดเตรียมอาหารและที่พักให้เสี่ยวซานซือ หลานชายของข้าหน่อย รอจนกว่าต้อนรับคุณชายน้อยท่านนี้เสร็จก่อน แล้วจึงค่อยต้อนรับเขา!”

คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าและโบกมือ “คุณชายหลี่เชิญขอรับ!”

“...”

หลี่ซานซือสูดหายใจอย่างข่มอารมณ์ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านลุงไห่เทียน ข้าอยากรู้ว่าเมื่อครู่นี้เขาเขียนอะไร เหตุใดจึงทำให้นักปราชญ์อย่างท่านเป็นเช่นนี้!”

'น้องเขย' ที่เขารังเกียจผู้นี้กลายเป็น 'คุณชายน้อย' ตามคำเรียกของท่านลุงไห่เทียน

คนกลุ่มหนึ่งกำลังรอคอยสิ่งนี้อย่างใจจดใจจ่อ และพวกเขาก็อยากรู้อยากเห็นอย่างตะหงิดใจ!

“เสี่ยวซานซือ อย่าเรียกข้าว่านักปราชญ์ต่อหน้าคุณชายน้อย!”

วังไห่เทียนโบกมือ “ส่วนเรื่องที่คุณชายน้อยเขียน ข้าให้เจ้าดูแล้ว แต่เจ้าอาจไม่เข้าใจ ดังนั้นอย่าดูเลยเสียอีกว่า!”

“พรวด!”

หลี่ซานซือกุมหน้าอกพร้อมถอนหายใจ เขาแทบจะอาเจียนเป็นเลือดด้วยความโกรธ

ท่านลุงไห่เทียนคิดว่าเขาไม่เข้าใจสิ่งที่ ‘น้องเขย’ ที่น่ารังเกียจเขียนไว้

นี่มันไม่ต่างกับเอามีดแทงหัวใจเขาเลย!

หากเป็นคนอื่นพูดเช่นนี้ เขาจะสาปแช่งโดยตรง ทว่าคนผู้นี้คือท่านไห่เทียน

ยิ่งกว่านั้นคือ ผู้ที่แม้แต่ท่านพ่อของเขาก็ต้องให้ความเคารพเมื่อเห็นเขา

“ท่านไห่เทียน เราไม่เห็นด้วยที่ท่านพูดเช่นนี้!”

“พวกเราคือบัณฑิตจู่เหริน และเขาเป็นเพียงบัณฑิตถงเซิง เราจะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาเขียนได้อย่างไร!”

“เราต้องการดูสิ่งที่เขาเขียน เขาเขียนอะไรกันแน่ ไม่เช่นนั้นเราจะไม่ยอมรับ!”

“ใช่ เราไม่ยอมรับ!”

บัณฑิตจู่เหรินหลายคนกลั้นหายใจในอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา!

“ท่านลุงไห่เทียน ข้าอยากเห็นว่าเขาเขียนอะไรกันแน่ ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่ยอม!”

เมื่อนึกถึงแนวทางของท่านไห่เทียนผู้นี้ เขาช่างคล้ายกับลู่จิ่วหยวนซึ่งเป็นผู้บุกเบิกนักปรัชญาแห่งจิตใจ!

ในจีนโบราณ หลู่จิ่วหยวนเป็นผู้บุกเบิกการศึกษาเรื่องจิตใจและพัฒนาจนประสบความสำเร็จอย่างมาก แต่กลับเป็นนักปราชญ์อมตะอย่างหยางหมิงที่ได้รับบุญกุศล สร้างคุณธรรม สร้างชื่อเสียง

สำหรับชีวประวัติของหวังหยางหมิง เขาไม่เคยอ่านเลย และไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับอะไร!

เขาจำได้เพียงสามประโยคที่อาจารย์กล่าวไว้ ‘ความรู้และความสามารถเป็นหนึ่งเดียวกัน สรรพสิ่งเป็นอนิจจัง แสวงศึกษาเพื่อเพิ่มพูลความรู้!’

เขาลองหยิบมันออกมาดู แต่ไม่คิดว่าจะหลอกวังไห่เทียนผู้ที่มีความรู้มากเช่นนี้ได้!

ต่อมา หากวังไห่เทียนต้องการดื่มและหารือกับเขา เขาควรทำอย่างไรดี!

หากจับได้ว่าเขาปลอมแปลง อาจจะถูกยึดคำเชิญให้เข้าร่วมประชุมกวีนิพนธ์ติงหลงไถ!

หากเป็นเช่นนั้น การมาที่เมืองจวิ้นในคราวนี้ก็ไม่มีทางที่จะหันหลังกลับอย่างแน่นอน!

เฮ้อ เมื่อครู่นี้หาเรื่องใส่ตัวไปไปทำไมกัน ใยไม่เอาคำเชิญออกมาแล้วเข้าไปข้างในแต่โดยดี!

หลี่ซานซือจ้องไปที่ตัวอักษรทั้งสิบสองตัวพร้อมขมวดคิ้ว “ท่านลุง โปรดอธิบายให้พวกเราฟังหน่อยว่าตัวอักษรทั้งสิบสองตัวนี้มีความพิเศษอย่างไร!”

วังไห่เทียนกระแอมเบา ๆ “หากข้าไม่ช่วยเปิดเนตรให้พวกเจ้า พวกเจ้าคงไม่รู้ว่าคุณชายผู้นี้เก่งกาจเพียงใด!”