บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 244

คนจากตระกูลที่ร่ำรวยก็แสดงความคิดเห็นเช่นกัน!

อาวุธวิเศษเช่นนี้คุ้มค่ากับเงินที่เสียไป ไม่ว่าจะซื้อไปเป็นมรดกตกทอดของตระกูลหรือเป็นของกำนัล

แม้แต่หยางว่านหลี่ที่เกลียดหวังหยวนจนกัดฟัน ก็ยังขยิบตาให้จู่เหริน แล้วจู่เหรินก็ยืนขึ้นแสดงความตั้งใจว่าจะซื้อมันด้วย!

ทันใดนั้น มีคนมากกว่าสิบคนที่แสดงความตั้งใจจะซื้อดาบราชวงศ์ถัง!

“ขอบคุณสำหรับความสนใจของทุกคน มีคนอยากได้หลายคน แต่มีอาวุธวิเศษน้อย ดังนั้นเฉพาะผู้ที่เสนอราคาสูงสุดเท่านั้นที่จะได้มันไป!”

ปฏิกิริยานี้ทำให้หวังหยวนพอใจมาก แน่นอนว่าเขาเลือกสถานที่ขายดาบได้เหมาะสม!

คนหนึ่งเป็นคนแรกที่พูด “หนึ่งพันตำลึงทอง!”

ในตลาด ดาบธรรมดาไม่มีค่า แต่ดาบล้ำค่าสามารถขายได้ในราคาหลายร้อยหรือหลายพันตำลึง และอาวุธวิเศษย่อมมีมูลค่ามากกว่าอย่างน้อยสิบเท่า

“หนึ่งพันห้าร้อยตำลึงทอง!”

“สองพันตำลึงทอง!”

“สองพันห้าร้อยตำลึงทอง!”

...

“ห้าพันตำลึงทอง!”

ท่านหลวนชิงยื่นข้อเสนอ แล้วทั่วบริเวณก็เงียบลง

ห้าพันตำลึงทอง ห้าหมื่นตำลึงเงิน มีตระกูลที่ร่ำรวยมากมายที่สามารถจ่ายได้

แต่มีไม่กี่คนที่กล้าแข่งขันกับท่านหลวนชิง จึงต้องยอมแพ้เพื่อรักษาหน้าเขา

หลายคนในกลุ่มผู้ชมที่ติ้งหลงไถสับสน!

“ในการประชุมกวีครั้งก่อน กวียืนขึ้นทีละคน และท่องบทกวีของตัวเอง!”

“ใช่แล้ว เหตุใดปีนี้ถึงไม่เป็นเช่นนั้น แต่กลับเป็นการประมูลแทน!”

“สังคมกวีที่สง่างามเช่นนี้ กลายเป็นที่ของพ่อค้าหน้าเลือดไปได้อย่างไร!”

“เกิดอะไรขึ้นบนนั้น!”

คนกลุ่มหนึ่งเงยหน้าขึ้นมองเวที สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น!

ผู้บัญชาการเสวี่ยผานกำหมัด แล้วพูดว่า “ท่านหลวนชิง ข้าเป็นทหาร ย่อมต้องการอาวุธวิเศษไว้เพื่อปกป้องชีวิต ข้าไม่อาจมอบให้ท่านได้ แปดพันตำลึงทอง”

เฮือก!

หลายคนสูดหายใจ!

การประมูลราคาดาบราชวงศ์ถังครั้งที่สองเริ่มต้นขึ้น เสวี่ยผานพูดทันที “แปดพันตำลึงทอง!”

ทั้งสถานที่เงียบงัน แม้แต่ไป๋เฟยเฟยก็ยิ้มและไม่พูดอีก!

เมื่อเสวี่ยผานมั่นใจว่าตนจะได้ชัยชนะ!

ทันใดนั้นวังไห่เทียนที่เริ่มเมามายก็เสนอราคา “หนึ่งหมื่นตำลึงทอง!”

หวังหยวนหันไปมองด้วยความประหลาดใจ!

วังไห่เทียนขยิบตา!

เสวี่ยผานโกรธ “ตระกูลวังของท่านจ่ายหนึ่งหมื่นตำลึงทองได้หรือ!”

แม้ว่าตระกูลวังจะเป็นผู้มีอำนาจประจำถิ่น แต่พวกเขาก็พึ่งพาชื่อเสียงของวังไห่เทียน และทรัพยากรทางการเงินของพวกเขาก็ลดลงไปนานแล้ว!

วังไห่เทียนกล่าวตามความเป็นจริง “ทรัพยากรทางการเงินของตระกูลวังนั้น ไม่ดีเท่าของตระกูลใหญ่ แต่ก็ยังหามาจ่ายได้ เพราะสิ่งนี้คืออาวุธวิเศษที่สามารถตัดเหล็กได้เหมือนตัดโคลน จะไม่เสียดายเงินแน่นอน หากซื้อมันไปเป็นมรดกสืบทอดของตระกูล! เจ้าอยากได้หรือไม่ มันก็เป็นของตระกูลวังแล้ว!”

เสวี่ยผานกัดฟัน “หนึ่งหมื่นสองพันตำลึงทอง!”

“เนื่องจากผู้บัญชาการอยากได้มากถึงเพียงนั้น ตระกูลวังจึงทำได้เพียงทนความเจ็บปวดและยอมแพ้!”

วังไห่เทียนส่ายหน้าด้วยสีหน้าเสียใจ จากนั้นเงยหน้ามองไปทางหวังหยวน!