บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 253

เสวี่ยผานเพิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอก!

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ...

อู๋หลิงคว้าคอเสื้อของเขาแล้วตบเขารัว ๆ ด้วยหลังมือ “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน เจ้ากล้าเอาแม่และพี่น้องมาข่มขู่ข้า เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าฆ่าเจ้าตอนนี้ได้ และจะไม่มีใครกล้าแตะต้องพวกเขาแม้แต่น้อย!”

“เจ้า เจ้า...”

ดวงตาของเสวี่ยผานเบิกกว้างแดงก่ำ ราวจะระเบิดออกมาด้วยความโกรธ

พรวด!

อู๋หลิงผลักกลับและโยนเสวี่ยผานลงบนที่นั่ง เขาเสียบดาบราชวงศ์ถังไว้ข้างคอ แล้วหันหลังกลับและเดินจากไป “อย่ามาท้าทายกับความอดทนของข้าอีก ข้าเกรงว่าวันหนึ่งข้าจะสูญเสียการควบคุมและลงมือทำสิ่งที่ไม่ดี”

“ไอ้สารเลว เจ้ากล้าดียังไงมาทำอย่างนี้กับข้า! เด็ก ๆ เข้ามาจับตัวเขาไป!”

เสวี่ยผานลุกขึ้น คว้าดาบราชวงศ์ถังแล้วชี้ไปที่เขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล!

นักโทษผู้นี้ทำให้เขาอับอายต่อหน้าคนนอกจริง ๆ

พรวด พรวด พรวด...

ทหารกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาจากทั้งสองฝ่าย!

อู๋หลิงมองไปทางซ้าย!

ผัวะ ผัวะ ผัวะ!

ทหารทางซ้ายเซกลับ!

อู๋หลิงมองไปด้านข้างที่ทหารทางขวาอีกครั้ง!

ทหารทางขวาตัวสั่นและล่าถอย!

อู๋หลิงเอามือไพล่หลังและเดินออกจากบ้านของผู้บัญชาการโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“พวกไร้ประโยชน์ เขาไม่มีอาวุธแล้ว พวกเจ้ากลัวอะไรเล่า ไร้ประโยชน์สิ้นดี!”

เมื่อเห็นทหารที่ตัวสั่น เสวี่ยผานก็ด่ากราดราวกับว่าโมโหยิ่งนัก

“สมกับเป็นแม่ทัพหนุ่ม ท่าทางของเขายังคงเหมือนเดิม!”

ไป๋เฟยเฟยทำเสียงจิ๊จ๊ะ โดยไม่สนใจเสวี่ยผานที่กำลังลนลาน และจากไปพร้อมกับผู้หญิงในชุดสีม่วง

อู๋หลิงจับดาบราชวงศ์ถังด้วยความงุนงง จากนั้นแววตาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน ไม่นาน เขาก็หลับตาด้วยความเจ็บปวด และกลับจวนอย่างไร้ความรู้สึก “หาคุณชายหมิงถันในงานประชุมกวีนิพนธ์ติ้งหลงไถเจอแล้ว ข้าอยากพบเขาสักหน่อย”

แม้ว่าเขาจะไม่เคยไปติ้งหลงไถ แต่เขาก็ได้ยินเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น!

โดยเฉพาะบทนั้น “แดงทั่วธาร รำลึกอู๋มู่” ทำเอาเขาน้ำตาเอ่อล้น!

จวบจนทุกวันนี้ยังมีคนที่ไม่ลืมท่านพ่อของเขา

องครักษ์เหล่าสือซื่อรู้สึกประหลาดใจ “แม่ทัพหนุ่ม ท่านกลัวว่าท้องพระโรงจะสงสัยเขา และอาจส่งผลกระทบต่ออนาคตของเขาไม่ใช่หรือ ท่านจะไม่ไปพบเขาหน่อยหรือ”

อู๋หลิงเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ข้าเข้าใจแล้ว เขากล้าใช้คำว่า 'รำลึกอู๋มู่' เขาจะเข้าไปเป็นขุนนางในท้องพระโรงได้อย่างไรเล่า ข้าจะไปขอบคุณเขา!”

องครักษ์เหล่าสือซื่อพยักหน้า “เราต้องขอบคุณคุณชายผู้นั้นแล้ว มีบัณฑิตมากมายในใต้หล้านี้ เป็นเรื่องดีที่มีคนกล้ายืนหยัดและพูดแทนมู่ซ่วย”

อู๋หลิงหยิบดาบราชวงศ์ถังออกมา “รวมทั้งดาบเล่มนี้ด้วย ดูเหมือนว่าจะเพิ่งถูกหล่อขึ้นใหม่ ซึ่งหมายความว่าเขาเชี่ยวชาญวิธีการสร้างดาบแบบใหม่ ข้าอยากจะชักชวนให้เขาถ่ายทอดวิธีนี้ให้กับท้องพระโรง ตราบใดที่ทหารทุกคนในต้าเย่มีอาวุธวิเศษเช่นนี้ติดตัว เราก็ไม่จำเป็นต้องกลัวพวกโจรด้วยซ้ำ”

เดิมทีเขาเพียงคิดว่ามันเกินจริงที่จะบอกว่าอาวุธวิเศษสามารถตัดเหล็กได้เหมือนโคลน แต่หลังจากใช้ดาบของเสวี่ยผานในบ้านผู้บัญชาการแล้ว เขาก็ได้เข้าใจข้อดีและข้อเสียของมัน

องครักษ์เหล่าสือซื่อขมวดคิ้ว “แม่ทัพหนุ่ม ราชสำนักปฏิบัติต่อท่านอาจารย์เช่นนี้ แต่ท่านกลับยังเป็นห่วงราชสำนัก”