บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 252

ผู้หญิงชุดม่วงแอบโมโหเบา ๆ!

เศรษฐีผู้นี้กล้าให้แม่ทัพหนุ่มระบำดาบ นี่กำลังปฏิบัติต่อเขาเหมือนนักเต้นหรือนักแสดงและดูอย่างขบขำ!

“ท่านแม่ทัพ ข้าพาคนมาแล้วขอรับ!”

พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่ถนนหวู่เป้ยทางตอนใต้ของเมือง ไม่นานหลังจากนั้น ชายหนุ่มในชุดขาวก็ก้าวเข้ามาในห้องโถง

เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ราวกับหอกแทงทะลุนภาอันกว้างใหญ่ เผยให้เห็นความสามารถที่ได้แสดงออกมาอันน่าทึ่ง

ผู้หญิงในชุดสีม่วงตัวสั่นไปทั้งตัว เมื่อมองไปที่ร่างในชุดขาว น้ำตาก็ไหลออกมาในดวงตาของนาง

เมื่อมองไปที่ดวงตาของผู้หญิงชุดสีม่วง ดวงตาของอู๋หลิงก็สั่นไหว และเขาก็หันไปหาเสวี่ยผานด้วยสีหน้าว่างเปล่า “มีอันใดหรือ?”

“เมื่อวานนี้ ข้าได้อาวุธวิเศษที่สามารถทำลายเกราะได้หกสิบครั้ง และตัดเหล็กได้เหมือนโคลน!”

เสวี่ยผานคว้าดาบราชวงศ์ถังแล้วโยนมันออกไปด้วยหลังมือของเขา “ข้าได้ยินมาว่าทักษะดาบของตระกูลหวู่นั้นไม่มีใครเทียมเท่าในใต้หล้านี้ วันนี้ข้าจัดงานเลี้ยงเชิญแขกผู้มีเกียรติ เจ้าสามารถระบำดาบเพื่อสร้างความบันเทิงให้ข้าและแขกผู้มีเกียรติ!”

ปัง!

อู๋หลิงไม่ได้เข้าไปรับ แต่ปล่อยให้ดาบราชวงศ์ถังล้มลงกับพื้น และพูดอย่างไร้ความรู้สึก “วิชาดาบของตระกูลหวู่มีไว้เพื่อใช้ในสนามรบ ไม่ใช่เพื่อแสดงความบันเทิง!”

ปัง!

เสวี่ยผานยืนขึ้นและพูดว่า “คนสกุลหวู่ เจ้าคิดว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ และกล้าอวดดีกับข้างั้นหรือตอนนี้เจ้าเป็นเพียงนักโทษ ถ้าข้าให้เจ้าระบำดาบ เจ้าก็ต้องระบำดาบ ไม่เช่นนั้นข้าจะส่งจดหมายกลับไปยังเมืองหลวงของจักรพรรดิ แม่ พี่ชาย และน้องสาวของเจ้าจะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างไร คงไม่ต้องให้ข้าพูดมากนัก!”

อู๋หลิงขมวดคิ้ว ความโกรธและความเจ็บปวดแวบขึ้นมาในดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็ก้มลงและคว้าดาบราชวงศ์ถัง

ผู้หญิงในชุดสีม่วงขมวดคิ้ว นางรู้สึกราวกับว่ามีใครกระชากหัวใจ

เสวี่ยผานยกมือขึ้นและหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า ต้องเป็นแบบนี้สิ เล่นดนตรีเถอะ!”

เสียงดนตรีไพเราะเปลี่ยนเป็นเสียงกลองสงคราม และจิตวิญญาณแห่งการสังหารก็ล้นออกมา

พรวด!

อู๋หลิงชักดาบออกมา และเมื่อเขาเห็นขอบดาบราชวงศ์ถัง ดวงตาทั้งคู่ของเขาก็สว่างขึ้น และร่างกายของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

สวบ สวบ สวบ...

อู๋หลิงระบำดาบ และดาบก็เปล่งประกายพร้อมกันราวกับสายฟ้าฟาดไปมาในห้องโถง และรัศมีอันดุเดือดรุนแรงก็ปกคลุมไปทั่วพื้นที่

ทันใดนั้น ในห้องโถงก็ปราศจากร่างของคน เหลือเพียงแสงของดาบเล่มหนึ่งเท่านั้น!

นักธนูอีกสิบคนพุ่งเข้ามา และลูกศรก็พุ่งขึ้นไปในอากาศด้วยการดึงคันธนูยาวเพียงครั้งเดียว!

หวู่หลินกระโดดขึ้นและพลิกตัวกลางอากาศสามครั้ง เพื่อหลีกเลี่ยงลูกธนูสิบดอก ทันทีที่เขาลงสู่พื้น เขาก็รีบวิ่งพุ่งไปหานักธนูแล้วฟันด้วยดาบ!

แคร่ง แคร่ง แคร่ง…

คันธนูและลูกธนูสิบดอกหักลง ใบหน้าของนักธนูก็ซีดลง

ร่างของอู๋หลิงหายวาบและรีบไปที่ที่นั่งหลัก ดาบราชวงศ์ถังถูกวางในแนวนอนบนคอของเสวี่ยผาน และดวงตาของเขาเย็นชาราวกับสายฟ้า ส่วนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยออร่าแห่งการสังหาร!

“เจ้า เจ้าคิดจะทำอะไร ข้า ข้าแค่พูดตลกกับเจ้าเท่านั้น เจ้าอย่ามาล้อเล่นนะ เจ้าไม่สนใจตัวเอง แต่เจ้าควรคิดถึงแม่ น้องชาย และน้องสาวของเจ้าที่อยู่ในเมืองจิงตูด้วยนะ!”

เสวี่ยผานรู้สึกราวกับว่าเขาถูกสัตว์ป่าจ้องมอง และความหนาวสั่นไหลลงมาตามกระดูกสันหลังของเขา

ดวงตาของไป๋เฟยเฟยเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ผู้หญิงในชุดสีม่วงอ้าปากอยากจะเข้าไปห้ามปราม แต่นางก็อดทน!

ดวงตาของอู๋หลิงหรี่ลงด้วยเจตนาสังหาร!