บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 266

เสวี่ยผานโบกมือซ้ำ "อ๋องถูหนานมีกองทัพหนึ่งแสนคน ในเมืองของเรามีทหารแค่สองสามหมื่นนายเท่านั้น เจ้าจะเอาทหารไปเท่าไหร่ ถ้าเอาคนไปไม่มาก ก็ไม่ต่างอะไรกับการส่งไปตายเปล่า ไม่ได้ อย่าคิดเรื่องนี้อีกเลย ออกไปเถอะ!”

ปัง!

อู๋หลิงไม่อยากจะออกไป เมื่อออกมาถึงนอกจวนผู้บัญชาการ เขาชกกำแพงเข้าไปที

การสู้รบระหว่างสองกองทัพเป็นเรื่องของขวัญกำลังใจ ถ้าขวัญกำลังใจของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งฝ่อไป จะขนไปกี่คนก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี

โอกาสที่ดีเช่นนี้ เสวี่ยผานไม่กล้าคว้ามันไว้!

ในขณะนี้ รถม้าที่มีตัวอักษรสีขาวขับมาที่นี่ ไป๋เฟยเฟยถือพัดอยู่ในมือ และผู้หญิงในชุดสีม่วงสะพายดาบยาวบนหลัง ลงจากรถม้า

ไป๋เฟยเฟยกระพริบตา "แม่ทัพหนุ่ม ให้ข้าเดา ข้าว่าเจ้ามาเพื่อให้คำแนะนำ แต่เสวี่ยผานไม่รับมันไว้ และทำให้เจ้าอับอายมาสินะ!"

สีหน้าของอู๋หลิงไร้ความรู้สึก "ดูท่าเมืองจิ่วซานไม่อาจปกป้องไว้ได้ ในตอนที่ยังไม่ปิดประตูเมือง อาศัยโอกาสนี้ออกไปเถอะ!"

ไป๋เฟยเฟยชี้ไปที่ผู้หญิงในชุดสีม่วง "เจ้าเป็นห่วงข้าหรือเป็นห่วงนาง?"

ดวงตาของอู๋หลิงสั่นไหว และเขาหันกลับมา "ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังวางแผนอะไร แต่อย่าอยู่ที่นี่เล่นกับไฟเลย หากมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น ในอนาคตข้าจะทำลายตระกูลไป๋ทิ้งซะ!"

“จุ๊ ๆ หลงสาวงามจนโมโหแล้ว!”

ไป๋เฟยเฟยส่ายพัดมองผู้หญิงในชุดสีม่วงแล้วพูดว่า "เขาพูดแบบนี้เพื่อเจ้า ตอนนี้เจ้าไม่รู้สึกดีใจเลยรึ หรือแค้นจนอยากฆ่าเขาให้ตาย!"

ผู้หญิงในชุดสีม่วงน้ำตาไหล "ชาวหวงจะมาถึงนอกเมืองเขตจิ่วซาน อย่างช้าในวันพรุ่งนี้ เจ้ามีแผนอย่างไร ทำไมเจ้ายังไม่ออกไปอีก"

“ความสนุกเพิ่งเริ่มต้น ทำไมข้าต้องไปด้วย!”

ไป๋เฟยเฟยกระพริบตา "เจ้าคิดว่าฝ่าบาทกับพวกขุนนางพวกนั้นโง่เขลาจริง ๆ แล้วปล่อยให้ขยะอย่างเสวี่ยผานปกป้องเมืองจิ่วซานในเวลานี้งั้นรึ!"

ดวงตาที่สวยงามของหญิงสาวชุดสีม่วงเป็นประกาย "เจ้าหมายความว่า?"

ไป๋เฟยเฟยยกมือ "ข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น อย่าคิดอะไรเหลวไหล บางทีขุนนางพวกนั้นอาจเลอะเลือนไปแล้วจริง ๆ ถึงได้ปล่อยให้สวะอย่างเสวี่ยผานมาดูแลกองทัพ"

การส่งสาสน์ด่วนระยะทางแปดร้อยลี้ มีศาลาพักม้าทุก ๆ ห้าสิบลี้ และทำการเปลี่ยนม้าตลอดเส้นทาง กินดื่มบนหลังม้า การส่งสาสน์ด่วนเช่นนี้เป็นเรื่องด่วนที่สำคัญมาก

ใครขวางทางต้องตายสถานเดียว!

ในไม่ช้า สาสน์ด่วนนี้ก็ถูกส่งไปยังห้องทรงพระอักษรและไปถึงต่อหน้าจักรพรรดิซิงหลง และอำมาตย์ทั้งแปด

เมื่อเปิดจดหมายออกดู จักรพรรดิซิงหลงก็ตัวสั่นและนั่งตัวแข็งอยู่กับที่

หยางเฟิงกั๋ว อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายรีบถามทันที "ฝ่าบาท เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ?"

จักรพรรดิซิงหลงส่งจดหมายด้วยมือสั่นเทา "เมื่อคืนก่อนกำแพงด่านหลงโถ่วแตกแล้ว!"

เปรี้ยง!

ราวกับถูกฟ้าผ่าลงมา บรรยากาศในห้องทรงพระอักษรเงียบสงัด อำมาตย์ทั้งแปดต่างตกตะลึงไปทั้งหมด