บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 67

เขาและพี่ชายสามารถสร้างบ้านหลังใหญ่ด้วยอิฐและกระเบื้อง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงภรรยา พวกเขาสามารถหาได้จากทั่วทุกทิศทาง

เมื่อพ่อและลูกทั้งสามออกจากบ้าน ผู้คนต่างก็ต้องส่งยิ้มให้พวกเขา จริงใจยิ่งกว่ายิ้มให้หัวหน้าหมู่บ้าน

หมู่บ้านได้มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นกัน

ในทุกครอบครัวต่างก็มีคนร่วมกลุ่มประมง กลุ่มขายปลา และกลุ่มทำสบู่

นอกจากนี้ยังอนุญาตให้นำอาหารจากโรงอาหารกลับบ้านได้ ดังนั้นจึงแทบไม่มีใครในหมู่บ้านหิวเลย

ทุกคนสามารถอาบน้ำด้วยสบู่ได้ และตอนนี้ทั้งหมู่บ้านก็เต็มไปด้วยความหวัง

ถ้าพี่หยวนเข้าเรือนจำ ก็ไม่กล้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น

จะปล่อยให้หลิวโหย่วไฉกลับคดีไม่ได้ ยิ่งกว่านั้น จะปล่อยให้พี่หยวนเข้าเรือนจำไม่ได้ และจะปล่อยให้เจ้าบ้านถูกฆ่าไม่ได้

“เอ้อหู่ใจเย็น ๆ พี่หยวนไม่มีทางเข้ามาหรอก เขาเป็นบัณฑิต และมีความคิดมากมาย!”

หวังซื่อไห่โน้มน้าวจากด้านข้าง แต่หัวใจของเขาหนักอึ้ง

หวังหยวนไม่เพียงแต่เป็นความหวังของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังเป็นความหวังของหมู่บ้านต้าหวังทั้งหมดอีกด้วย

ไม่ว่าทักษะการตกปลา การทำน้ำตาล หรือการทำสบู่ ทุกคนในหมู่บ้านรู้วิธีการทำแล้ว

แต่หากไม่มีหวังหยวน หมู่บ้านต้าหวังก็จะเป็นเพียงเศษทราย และของต่าง ๆ ที่ทำขึ้นมาก็ไม่สามารถขายได้ในราคาที่สูง

ตอนนี้หมู่บ้านต้าหวังสามารถบิดปีนไต่เชือกได้ ต้องขอบคุณหวังหยวนที่เป็นกระดูกสันหลัง

ตราบใดที่เขาสบายดี ทุกคนก็สามารถรวมตัวกันได้

แม้ว่าเขาจะเชื่อว่าหวังหยวนมีความคิด แต่เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเขาจะทำลายสถานการณ์ได้อย่างไร

“ใช่แล้ว พี่หยวนเป็นบัณฑิตและจะไม่มีวันเข้ามาง่าย ๆ!”

เอ้อหู่นั่งลงและพึมพำ แต่ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่หลิวโหย่วไฉ

...

“พี่หยวน!”

เมื่อหวังหยวนมาถึงที่ว่าการอำเภอ สมาชิกของกลุ่มประมงก็มารวมตัวกันรอบตัวเขา และทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หวังหยวนปลอบใจ “ทุกคนไม่ต้องกังวล ข้าจะจัดการเอง สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าใช้เงินไป แต่องครักษ์ไม่ได้ตีข้าจริง ๆ…”

กัวฉางเล่าสถานการณ์อีกครั้ง จากที่เขาเฝ้าดูจากด้านนอก

อำเภอนี้ไม่เพียงแต่ต่อต้านพวกเขาเท่านั้น แต่ยังต่อต้านผู้พิพากษาด้วย

ที่ว่าการอำเภอที่นี่มีความซับซ้อนมากกว่าที่เขาคิด

หวังหยวนมาตลาดปลา

ชาวประมงส่วนใหญ่ยังไม่ได้ขายปลา และยังคงขายในตลาดปลา

องครักษ์สวี่และผู้ตรวจการคนอื่น ๆ ต่างมารรวมตัวกันรอบ ๆ ชาวประมงและแนะนำว่า “ไม่ต้องกลัว นายอำเภอจะรับประกันตัวพวกเจ้าเอง ตราบใดที่พวกเจ้ากล้าลุกขึ้นมา พวกโจรร้ายจะต้องติดคุก และไม่มีใครจะเอาเปรียบพวกเจ้าได้อีก!”

ชาวประมงในชุดผ้าลินินขาด ๆ หาย ๆ ตัวสั่น “ท่านองครักษ์ พวกข้าขายปลาที่นี่และไม่เคยถูกนายสิงหรือฟานเจียงหลงขู่กรรโชกเลย คนในหมู่บ้านต้าหวังเป็นคนดื้อรั้น พวกเขารังแกตลาด และต้องการเก็บค่าธรรมเนียม ถ้ามีเผด็จการประมง ก็คือพวกเขาก็เช่นกัน”

องครักษ์สวี่ขมวดคิ้ว

ทันทีที่มาถึงตลาดปลา และสอบถามคนขายปลาสิบคน ทุกคนต่างบอกว่าคนในหมู่บ้านด้าหวังเป็นคนดื้อรั้น

เขาเป็นคนสนิทของนายอำเภอ เขาย่อมรู้ว่าพยานแบบไหนที่นายอำเภอต้องการ

แต่ดูเหมือนชาวประมงและพ่อค้าเหล่านี้ต่างก็แสดงความเห็นเป็นเอกภาพ

เขาไม่สามารถพูดคุยกับคนขายปลาเหล่านี้ได้ ยิ่งไม่สามารถปล่อยให้ผู้พิพากษามาสืบถามด้วยตนเองได้

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “องครักษ์สวี่ โปรดรวบรวมพ่อค้า และชาวประมงที่ขายปลาด้วยกัน”