บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 68

องครักษ์สวี่หันกลับไปและเห็นหวังหยวนที่แต่งตัวเป็นบัณฑิต เขาไม่อาจจะเมินเฉยและกำหมัดแน่น “คุณชายคือ?”

“หวังหยวน เด็กชายจากหมู่บ้านต้าหวัง!”

หวังหยวนยกกำปั้นขึ้นและกล่าวทักทาย “หวังซื่อไห่และหวังโปลูที่ถูกคุมขังอย่างแน่นหนา ล้วนเป็นคนบ้านเดียวกับข้า!”

“ข้าไม่สามารถแม้แต่จะเปลี่ยนใจผู้พิพากษาได้ เจ้าเป็นแค่เด็กหนุ่มจะไปทำได้ยังไง!”

องครักษ์สวี่ดูถูกเหยียดหยาม แต่พูดอีกครั้ง “คนขายปลาทั้งหมดมารวมตัวกันที่นี่!”

ลองอีกสักตั้งเป็นครั้งสุดท้าย!

พ่อค้าและชาวประมงมารวมตัวกันมีแผงขายของประมาณสี่สิบถึงห้าสิบแผง แต่ละแผงมีคนอยู่ประมาณสองถึงสามคน รวมเป็นร้อยกว่าคน

พ่อค้าแต่งกายสามัญชน

ส่วนชาวประมงสวมชุดผ้าลินิน ขณะนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง และบางคนเดินเท้าเปล่าไม่สวมรองเท้า

หวังหยวนยืนอยู่บนแผ่นหิน เขาสูงกว่าคนอื่น ๆ ครึ่งหนึ่ง

พ่อค้า ชาวประมง และผู้ตรวจการต่างมองดูเขาด้วยความสงสัยว่าเขาจะทำอะไร

หวังหยวนกวาดตามองคนชั้นล่างเหล่านี้ “พวกเจ้าใส่ร้ายคนของข้า ข้าไม่ตำหนิพวกเจ้า เพราะข้ารู้ว่าพวกเจ้าถูกบังคับ และไม่สามารถทำอะไรได้”

พ่อค้าและชาวประมงบางคนก้มหน้าลงด้วยความอับอาย

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา สิงซานได้พาผู้ตรวจการไปตามหาพวกเขาเป็นการส่วนตัว

เขาบอกพวกเขาว่า หากผู้พิพากษาประจำมณฑลเรียกตัวพวกเขาไปขึ้นศาล ให้พวกเขาบอกว่าคนในหมู่บ้านต้าหวังเป็นพวกเผด็จการประมง นอกจากนี้ยังเตือนพวกเขาด้วยว่า หากผู้พิพากษาที่ไม่เอาไหน และเจ้าหน้าที่ตัวเล็ก ๆ ที่กล้าจะไม่ถอนรับสารภาพในศาล จะมีคนไล่พวกเขาออกไปทีหลัง!

หวังหยวนพูดอีกครั้ง “แต่พวกเจ้ารู้ไหมว่าทำไมชาวประมงและเจ้าหน้าที่จึงกล้าหาประโยชน์ และรังแกพวกเจ้าตามใจชอบ?”

มีคนตอบเบา ๆ ว่า “นี่เป็นเพราะไม่มีคนคอยหนุนหลังเรา!”

พ่อค้าและชาวประมงต่างพยักหน้าพร้อมกัน

ถ้าหากว่าพวกเขามีคนคอยหนุนหลัง แล้วขุนนางและคนร้ายจะกล้าเอาเปรียบพวกเขาได้อย่างไร?

หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ และส่ายหัว “ไม่ พวกเจ้าคิดผิดแล้ว ผิดถนัดเลย”

พ่อค้าและชาวประมงบางคนไม่พอใจ “แล้วเป็นเพราะอะไรล่ะ?”

หวังหยวนหรี่ตาลง “ที่พวกเจ้าถูกเอารัดเอาเปรียบไม่ใช่เพราะว่าพวกเจ้าไม่มีคนคอยหนุนหลัง แต่เป็นเพราะพวกเจ้าเป็นคนขี้ขลาด ไม่เอาไหน แถมยังอ่อนแอ พวกเจ้าแย่กว่าขันทีเสียอีก”

“เจ้าด่าพวกข้าขนาดนี้ แล้วเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร!”

ดวงตาของพ่อค้าและชาวประมงจำนวนมากเป็นประกาย

อันที่จริง ในบรรดาเหล่าอันธพาลหลายสิบคน คนในหมู่บ้านตีรันฟันแทงยังมากกว่าคนเหล่านี้เสียอีก

พ่อค้าพูดเสียงเบาว่า “แต่พวกเขามีขุนนางลาดตระแวนคอยหนุนอยู่ข้างหลัง!”

“สมแล้วที่พวกเจ้าโดนรังแก!”

หวังหยวนเยาะเย้ยและกล่าวว่า “ผู้พิพากษาเป็นผู้ที่ใหญ่ที่สุด และขุนนางลาดตระเวนเป็นเพียงขุนนางภายใต้การปกครองของนายอำเภอ เขากล้าที่จะสนับสนุนพวกอันธพาลเหล่านั้น พวกเจ้าเลยไม่กล้าไปยื่นเรื่องร้องเรียนที่ว่าการอำเภองั้นเหรอ?”

“ตราบใดที่พวกเจ้ารวบรวมคนมากกว่าร้อยคนเพื่อร้องเรียน ไม่ว่าใครจะเป็นเจ้าหน้าที่ลาดตระแวน หรือองครักษ์ ผู้พิพากษาจะรับเรื่องของเขาอย่างแน่นอน แต่คนขี้ขลาดอย่างพวกเจ้ากล้าไหม? พวกอ่อนแอ!”

องครักษ์สวี่และผู้ตรวจการทั้งเจ็ดอยากจะลากตัวหวังหยวนลงมาจากด้านบน

ผู้ชายคนนี้อยากทำอะไร สอนสามัญชนให้รับมือข้าราชการ พวกเขาจะทำอย่างไรต่อไป?

อย่างไรก็ตาม ในสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาไม่กล้าที่จะลงมือ

“กล้าไหม?”

คำถามดังก้องอยู่ในใจของพวกเขา เมื่อมองไปยังหวังหยวนที่ทำให้พวกเขาอับอาย พ่อค้าและชาวประมงต่างก็ไม่สามารถเกลียดเขาได้อีกต่อไป พวกเขาแค่เกลียดพวกอันธพาลและเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนมากยิ่งขึ้น