บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 77

กัวฉางไม่อธิบายอะไร เขาพาทั้งสองคนไปที่บ้านของหวังหยวน กลุ่มขายปลากลับมาจากเมือง และนั่งยอง ๆ หน้าประตูเพื่อพักผ่อนรออาหารเย็น

สามกลุ่มจากสามสิบคนรวมตัวกันเพื่อพูดคุย และคุยโวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองและตลาดด้วยรอยยิ้มที่สดใส และมีความสุขบนใบหน้าของพวกเขา

โซ่วโหวและเฮยลวี๋ตกตะลึง รู้สึกว่าคนเหล่านี้ดูมีความสุขจริง ๆ

แต่เกษตรกรในชนบทจะไปมีอะไรที่ทำให้มีความสุขกัน!

ทันใดนั้น กัวฉางก็พูดว่า “พวกเขาคือกลุ่มขายปลา พวกเขามีรายได้สองก้วนต่อเดือน และกินเนื้อสองมื้อต่อวัน แต่ละมื้อหนักครึ่งโล พวกเขายังมีรถเดินทางไปเมือง พวกเขาทำงานสองวัน มีวันหยุดหนึ่งวัน แถมยังมีคนสอนศิลปะการต่อสู้ด้วย”

เฮยลวี๋ขมวดคิ้วและพูดว่า “พี่ฉาง ยิ่งพี่พูดมากเท่าไหร่พี่ก็ยิ่งไร้สาระมากขึ้นเท่านั้น เจ้าของบ้านที่ไหนจะให้รถคนงานไปดูแล แถมยังทำงานสองวัน และมีวันหยุดหนึ่งวัน นอกจากนี้ยังหาครูมาสอนศิลปะการต่อสู้ให้พวกเขาอีกล่ะ ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าของบ้านคนนี้คงเป็นคนโง่ก็กลับชาติมาเกิดเป็นพระโพธิสัตว์”

โซ่วโหวยิ้ม “พี่ฉางล้อเล่นกับเรา จะไปมีคนแบบนี้ได้ยังไง!”

กัวฉางไม่ได้อธิบายเช่นกัน “ไปกันเถอะ ถึงเวลาที่พวกเขาจะเริ่มกินอาหารเย็นแล้ว ข้าจะพาเจ้าไปชิม!”

เฮยลวี๋สั่นไปทั้งตัว “พี่ฉาง ตอนนี้พี่ใจกล้าล้นฟ้าแล้ว คนเยอะขนาดนี้ แถมยังเป็นเวลากลางวัน เราเข้าไปขโมยแบบนี้ ไม่กลัวถูกจับเหรอ!”

โซ่วโหวก็หน้าซีดเช่นกัน “พี่ฉาง ความปลอดภัยต้องมาก่อน มืดแล้วค่อยขโมยทีหลัง!”

“ไม่ต้องกลัว ข้ามีคนรู้จักที่นี่ เรากินได้อย่างเปิดเผย!”

“เฮ้ย เราไม่ได้เจอกันมาสองปี พี่ฉางเก่งขึ้นเรื่อย ๆ เลย เขามีสายลับไว้ที่บ้านแกะอ้วนด้วยซ้ำ!”

ดวงตาของเฮยลวี๋และโซ่วโหวฉายแววด้วยความชื่นชม พวกเขาเดินตามข้างหลังโดยเชิดหัวขึ้น

โรงอาหารขนาดใหญ่ตั้งขึ้น โดยมีโรงอาหารสองแห่ง แม่ครัวทั้งห้าคนกำลังยุ่งอยู่กับการทำงานจนหน้าแดง

เฮยลวี๋พูดด้วยความประหลาดใจ “โซ่วโหว ดูผู้หญิงที่นี่สิ ทำไมพวกนางถึงขาวขนาดนี้!”

โซ่วโหวขมวดคิ้วและพูดว่า “ไม่ใช่แค่ผู้หญิงเท่านั้น เจ้าดูคนพวกนี้สิ พวกเขาทุกคนดูขาวสะอาด แม้แต่พี่ฉางก็ยังขาวกว่าพวกเรามาก!”

หม้อต้มซุปไข่ เกี๊ยวเนื้อชิ้นใหญ่ ปลาทอด หัวไชเท้าทอด และข้าวฟ่างแห้งถูกลำเลียงออกมา กลิ่นหอมของข้าว ผักต่าง ๆ และเนื้อแตะเข้าจมูก!

ครอก!

เฮยลวี๋และโซ่วโหวกลืนน้ำลาย และต้องตกใจเมื่อเห็นคนกลุ่มหนึ่งถือชามและเข้าคิวเพื่อตักข้าว ผัก เนื้อซุป และซาลาเปาเนื้อ

ให้คนทำงานกินดีขนาดนี้จริง ๆ!

กัวฉางกระตุ้นจากด้านข้าง “พวกเจ้าตกตะลึงอะไรกันขนาดนี้? เตรียมตัวกินข้าวซิ!”

“อะไรนะ หญิงสาวตระกูลร่ำรวยใช้สบู่ราคาสามถึงสี่ก้วน แต่คนงานที่นี่ใช้เหมือนกันทุกคน นี่ นี่มัน!”

พวกเขาทั้งสองไม่รู้ว่าจะพูดอะไร และมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้อยู่ในใจ

“เลิกเหม่อได้แล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่า!”

กัวฉางเป็นรองหัวหน้ากลุ่มจัดซื้อ และเขาสามารถพาคนขายรากหญ้ามารับประทานอาหารเย็นได้ นี่เป็นการอนุญาตของหวังหยวน แม่ครัวทั้งห้าคนไม่ได้พูดอะไรและตักอาหารให้ทั้งสองคน!

“มันเป็นซาลาเปาเนื้อจริง ๆ มีกากมันเยอะมาก แถมยังมีไส้ทะลัก!”

“และปลาตัวนี้ทอดในน้ำมันจริง ๆ มีรสชาติอร่อยมาก!”

“หัวไชเท้านี้มีรสชาติแตกต่าง ดีกว่าหัวไชเท้าที่ค่ายของเรามาก!”

“ซุปไข่นี้มีไข่จริง ๆ ชีวิตนี้วิเศษจริง ๆ ดียิ่งกว่าตรุษจีนซะอีก!”

ทั้งสองกินอาหารจนน้ำมันเต็มปาก แต่พวกเขาก็กางหูราวกับว่าได้ยินอะไรบางอย่าง พร้อมสีหน้าประหลาดใจและไม่เชื่อ

กัวฉางมองเงียบ ๆ เขารอจนกระทั่งทั้งสองคนเลิกกินแล้วพูดว่า “เฮยลวี๋ โซ่วโหว การเป็นโจรภูเขามันยากมาก ทำตามที่ข้าบอกว่าเลิกทำได้แล้ว อยู่ที่นี่กับนายน้อยของข้าเถอะ กินดี อยู่ดี แถมปลอดภัย ซ้ำยังมีค่าจ้าง หลังจากทำงานได้สองสามปี ก็สามารถซื้อบ้าน ที่ดิน และออกเรือนได้!”