บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 97

“หากพวกโจรมาบุก เขามีรถม้าพาวิ่งหนีไปได้ และมีคนคอยปกป้อง ส่วนพวกเรา หากโจรจับเขาไม่ได้ ก็จะบ้าคลั่งและหันมาฆ่าพวกเราแทนแน่นอน!”

หวังปี่จงส่งเสียงดังเป็นพิเศษ คนอื่นก็ตะโกนด้วย บ่งบอกว่าเห็นด้วย

หวังหยวนขมวดคิ้ว

พวกโจรเข้ามาแทรกแซงเรื่องนี้ เกรงจะทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนก จึงแอบเตรียมแก้ไขปัญหาไว้แล้ว

ใครเป็นคนปล่อยข่าว

คนกลุ่มใหญ่ต่างมองหน้าอีกฝ่าย!

“อาจจะเป็นหวังต้าจวิน

กัวฉางยืนขึ้นด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “เมื่อวานนี้เฮยลวี๋กับข้า กำลังคุยกันอยู่นอกหมู่บ้านต้าหวัง หวังต้าจวินกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ในหลุมใกล้ ๆ ข้าไม่เห็นเขาจนกำลังจะเดินจากไป ข้าคิดว่าเขามาจากกลุ่มประมง จึงคิดว่าไม่สำคัญหรอก!”

เอ้อหู่ขมวดคิ้วและพูดว่า “แม้ว่าไอ้สารเลวคนนี้จะกลัวโจร แต่เขาไม่ควรไปบอกหวังปี่จง ใครบ้างที่ไม่รู้ว่า ตาแก่คนนี้พูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับพี่หยวนตลอดทั้งวัน!”

หวังหานซานขมวดคิ้ว “มันน่าจะเกี่ยวกับเรื่องรองหัวหน้า เมื่อไม่กี่วันก่อน หวังหยวนบอกให้ข้าเลือกรองหัวหน้า เขาแอบมาพบข้าเพื่อเสนอตัว ข้ารู้สึกว่าเขาไม่ค่อยน่าเชื่อถือ จึงไม่เห็นด้วยที่จะให้เขาเป็นรองหัวหน้า เขาอาจจะโกรธเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า!”

กลุ่มประมงมีตำแหน่งรองหัวหน้าว่าง หลายคนในกลุ่มก็กำลังหมายปองด้วยความอิจฉา

บางคนถึงกับให้ของขวัญเขาด้วย แต่เขาไม่เคยโอนอ่อน โดยบอกว่ามันขึ้นอยู่กับว่าใครจะทำงานได้ดีกว่ากัน

ใครจะรู้ว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้น!

หวังหยวนหรี่ตาลง “สามารถบอกต่อได้ ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่จะเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำ!”

หวังหานซานประหลาดใจ “เรื่องดีหรือ?”

ทันทีที่ข่าวนี้แพร่กระจายไป หมู่บ้านต้าหวังก็ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย และสมาชิกในกลุ่มทั้งสี่อาจไม่สามารถทำงานได้

หวังหยวนกล่าวอย่างจริงจัง “ความทุกข์ยากเผยให้เห็นจิตใจคน! มีเพียงการผ่านความยากลำบากร่วมกันเท่านั้น ที่จะทำให้เรารู้ได้ ว่าใครเชื่อถือได้และใครไม่น่าเชื่อถือ ทำให้สามารถมอบหมายงานที่สำคัญ ให้กับผู้ที่เชื่อถือได้ และเก็บคนที่ไม่น่าเชื่อถือไว้ให้ห่าง เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาใหญ่ในอนาคต! เช่นเดียวกับหวังต้าจวิน หากเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่เห็นด้วยกับเรา คนเช่นนี้ควรรู้นิสัยไว้ล่วงหน้า เพื่อไม่ให้เกิดอันตรายร้ายแรง หากพวกเขารู้มากเกินไปในอนาคต!”

“อืม อืม!”

ทุกคนพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

“พวกเจ้าวางหน้าไม้หยวนหรงก่อน ข้าจะออกไปดูก่อนเพื่อให้ทุกคนมั่นใจ!”

หวังหยวนออกคำสั่ง และผลักประตูให้เปิดออก

ในเวลานั้น เขาจะได้รับศักดิ์ศรีของหัวหน้าตระกูลกลับคืนมา และแม้กระทั่งแทนที่หวังหยวน ได้เป็นผู้บังคับบัญชากลุ่มประมง กลุ่มขายปลา กลุ่มทำสบู่ และกลุ่มจัดซื้อ และยังได้ลิ้มรสพลังอำนาจอีกด้วย

“พวกโจรจะมาฆ่าข้าหรือฆ่าพวกเจ้า ใครอันตรายกว่ากัน!”

หวังหยวนหรี่ตาลงแล้วพูดอย่างเย็นชา “การบอกทุกคนมีประโยชน์อะไร? มันจะทำให้ทุกคนตื่นตระหนก กินไม่ได้นอนไม่หลับหรือเปล่า?”

ตะโกนให้ชาวบ้านหยุด

“...”

หวังปี่จงสำลักเพราะคำพูดนั้น แล้วเปลี่ยนหัวข้อ “หากเจ้าไม่บอกทุกคน เจ้าสามารถหนีไปในรถม้าได้เมื่อมีโจรมาบุก และมีหมารับใช้คอยปกป้องเจ้า หากพวกโจรพ่ายแพ้ พวกเขาจะโกรธจัดและจะฆ่าพวกเราแน่นอน... โอ๊ย!”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ มีร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาชกปากเขาเต็ม ๆ

เอ้อหู่ที่ลงมือพูดด้วยความโกรธ “หวังปี่จง เจ้าว่าใครเป็นหมารับใช้!”

“ข้า อ๊าก!”

หวังปี่จงอ้าปาก แล้วมีฟันซี่ใหญ่สองซี่หลุดออกมา เขาอดไม่ได้ที่จะชี้หน้าเอ้อหู่ แล้วด่าทอ “เจ้าเด็กเหลือขอ เจ้าไม่เคารพผู้อาวุโสจนถึงขั้นทำร้าย ทำเช่นนี้ได้อย่างไร.. .อ๊าก!”