บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 98

กร๊อบ!

เอ้อหู่คว้านิ้วหวังปี่จงที่เหยียดออกมาชี้หน้า แล้วหักมัน “ข้าชื่อหวังพั่วหลู่ ไม่ใช่เด็กเหลือขอ เจ้าพูดไม่ดีกับพี่หยวนลับหลังตลอดทั้งวัน ข้าอยากจะทุบตีเจ้ามานานแล้ว จากนี้ไปจงซื่อสัตย์ให้มากกว่านี้ หากยังพูดไม่ดีเกี่ยวกับพี่หยวนอีกครั้งหนึ่ง ข้าจะไปบุกถึงบ้านเจ้า และทุบตีเจ้าอีก หากไม่เชื่อข้าก็แค่ลองดู!”

“อ๊าก เจ้า เจ้า!”

นิ้วที่หักเจ็บปวดไปถึงกระดูก หวังปี่จงไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ เมื่อเขามอง ‘หวังพั่วหลู่’ ที่ไร้เหตุผล

หวังหยวนเดินไปหาหวังต้าจวิน “เหตุใดเจ้าถึงไปตามหวังปี่จงมา เจ้าคิดอะไรอยู่ในใจ?”

“ข้า ข้ากลัว กลัวว่าพวกโจรจะมาบุก หากท่านหนีไปแล้วปล่อยพวกเราไว้ตามลำพัง พวกโจรก็จะโกรธแค้น และเปลี่ยนเป้าหมายมาฆ่าพวกเราแทน!”

หวังต้าจวินก้มศีรษะลง ตัวสั่นไปทั้งตัว

หวังหยวนหรี่ตา “เจ้าบอกหวังปี่จง เพราะเจ้าต้องการให้เขามาจัดการข้า เมื่อโจรมาฆ่าข้า เจ้าก็จะปลอดภัย!”

“ไม่ ไม่ใช่!”

ดวงตาของหวังต้าจวินเป็นประกายแปลก ๆ แล้วรีบก้มศีรษะลง และโบกมือซ้ำ ๆ ดูเหมือนไร้เดียงสา

โครม!

หวังหานซานเข้าไปเตะเขา “แปดวันก่อน ตอนที่พวกโจรเข้ามาเยือนที่นี่เป็นครั้งแรก ข้าแนะนำว่าเสี่ยวหยวนพาซื่อหานหนีไปเทศบาลโดยเร็วที่สุด หากเขามีความสามารถในการหาเงิน เขาก็จะอยู่ในเมืองไปตลอดชีวิตได้ แต่เขาถามข้าว่าหากเขาออกไป แล้วโจรมาจะทำอย่างไร เขาจะอยู่ที่นี่เพื่อทุกคนเอง แต่เจ้ากลับคิดร้ายกับเขา แถมยังไปไปหาหัวหน้าตระกูลเพื่อพาคนมาที่นี่ด้วย เจ้ายังมีคุณธรรมอยู่หรือไม่!”

ชาวบ้านหลายคนถึงกับหลั่งน้ำตา และบางคนก็เริ่มสะอื้น

“ข้าบอกเจ้าเลยว่าพี่หยวนไม่ใช่คนเช่นนั้น แทนที่เจ้าจะมาถาม!”

“ใช่ หากอยากไป พี่หยวนคงจากไปนานแล้ว แต่เขายังอยู่จนถึงตอนนี้!”

“พี่หยวน ท่านรีบออกไปเถอะ มันอันตรายเกินกว่าจะอยู่ต่อได้ โจรนั่นฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตาเลย”

“ใช่ ไปเร็วเข้า เจ้ายังมีความสามารถในการเลี้ยงคนได้มากมาย เราทุกคนอายุปูนนี้กันแล้ว แม้ว่าเราจะถูกโจรฆ่าก็ไม่สำคัญหรอก”

“พี่หยวนไม่ควรอยู่นี่ รีบไปที่เทศบาลโดยเร็วที่สุด หากไม่มีเขาในหมู่บ้าน ชีวิตที่ดีเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว!”

“หานซาน โปรดแนะนำพี่หยวนให้พาเขาไปในเมือง แทนที่จะอยู่ในหมู่บ้าน!”

ชาวบ้านหลายคนกระตุ้นให้หวังหยวนหนีออกไป

มีทั้งความเมตตาและความเห็นแก่ตัวที่นี่

“ข้าเชื่อพี่หยวน ข้าจะอยู่ช่วยเขาต่อสู้กับพวกโจร!”

“ข้าก็จะอยู่เหมือนกัน พี่หยวน หากข้าถูกโจรฆ่า ให้ลูกชายข้าเข้าร่วมกลุ่มประมงด้วยนะ!”

“พี่หยวน ลูกชายทั้งสองของข้าได้เข้าร่วมกลุ่มประมงแล้ว และพวกเขาก็พอใจในชีวิตนี้ หากโจรกล้าแตะต้องท่าน ข้าจะสาดเลือดพวกเขา ข้าจะสู้กับพวกเขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่!”

“ข้าก็จะอยู่เหมือนกัน จะต่อสู้กับพวกโจรเหล่านั้นเพื่อพี่หยวน!”

มีคนพูดเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ และฝูงชนก็เริ่มฮึกเหิมมากขึ้นเรื่อย ๆ

ในยุคนี้ไม่ว่าใครก็ขาดแคลนอาหารและเสื้อผ้า ไม่มีญาติหรือเพื่อนให้หันไปพึ่งได้!

และไม่เต็มใจที่จะจากไปเช่นนี้ เพราะชีวิตในหมู่บ้านต้าหวังตอนนี้ดีมาก!

หวังต้าจวินตกตะลึง เขาคิดว่าชาวบ้านบ้าไปแล้ว พวกโจรจัดการได้ง่ายหรือ!

“บ้าแล้ว บ้าไปแล้ว!”

หวังปี่จงเดินโซเซกลับบ้าน “ปล่อยให้คนบ้ากลุ่มนี้ตายอยู่ที่นี่แหละ ข้าจะซื้อบ้านในเทศบาล เมื่อโจรมาบุก พวกเจ้าจะได้รู้ว่าพวกเขาแข็งแกร่งเพียงใด!”