บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1692

บทที่ 1692 วิหารศักดิ์สิทธิ์ของปรมาจารย์เซวียน

………………..

บทที่ 1692 วิหารศักดิ์สิทธิ์ของปรมาจารย์เซวียน

ป้ายคำสั่งกระดูกสัตว์ชิ้นนี้มีขนาดราวฝ่ามือ รูปร่างเหมือนกระบี่คม โปร่งใสกระจ่างเงา เต็มไปด้วยปราณโกลาหลอันบริสุทธิ์

ด้านหน้ามีอักษรคำว่า ‘เซวียน’ เพียงหนึ่ง สื่อถึงนามของเซวียน ผู้นำแห่งยุคหม่านกู่ ฝีมือทรงพลังคมกริบดุจคมมีด เต็มไปด้วยเจตจำนงกระบี่ดุดันคุกคาม

เมื่อมองจากไกล ๆ ก็มอบความรู้สึกเจ็บแปลบทิ่มแทงที่ดวงตา ดุจหนึ่งลำแสงเรืองโรจน์ทะลวงผ่านหว่างคิ้ว น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

หัวใจของพวกเขาทั้งหลายสั่นสะท้าน เพราะป้ายคำสั่งนี้แม้จะดูธรรมดา แต่ผู้ที่สร้างมันยิ่งใหญ่อย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะเจตจำนงกระบี่ที่บรรจุอยู่นั้นดุร้ายเกินใดเปรียบเสียจนน่าตะลึงตกใจ

“บรรพบุรุษตระกูลลั่วของข้าได้สมบัติของผู้นำยุคหม่านกู่นี้มาโดยบังเอิญ และป้ายคำสั่งนี้ก็สร้างขึ้นจากกระดูกของสัตว์ร้ายบรรพกาลโกลาหล ‘ถีเซี่ย’ อักษร ‘เซวียน’ บนนี้ ผู้นำยุคหม่านกู่เขียนขึ้นด้วยตนเอง ตราไว้ด้วยความลึกล้ำของเต๋าแห่งกระบี่ที่เขาบรรลุถึง เป็นสมบัติอันประเมินค่าไม่ได้ หากข้าไม่ได้มายังซากโบราณสถานรกร้างหมานกู่หนนี้ ญาติผู้ใหญ่ในตระกูลข้าไม่มีทางส่งสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ให้ข้าแน่นอน” ลั่วฉ่าวหนงอธิบายเสียงเรียบ เจือด้วยรอยยิ้มบางที่มุมปากเมื่อเห็นสายตาตกตะลึงและริษยาจากรอบข้าง

นี่คือสินทรัพย์และพื้นภูมิจากตระกูลลั่ว!

มันคือความภาคภูมิ! แม้คนอื่น ๆ ทั่วทิศก็มาจากตระกูลนิกายสูงสุดในเอกภพจักรวรรดิ แต่พวกเขาก็ไม่อาจเทียบชั้นตระกูลลั่วได้ในด้านนี้

ลั่วฉ่าวหนงแย้มยิ้มพลางเชิดหน้าอย่างภาคภูมิ ชี้ภูเขาศักดิ์สิทธิ์โบราณอันลอยบนฟ้าอยู่ไกล ๆ “จิตศึกของเหล่าเทพผู้แข็งแกร่งที่ผู้นำยุคหม่านกู่กำจัดไว้ตลอดมาถูกสะกดไว้ที่นี่ แม้จะถูกจองจำเกินนับปี แต่พวกเขาล้วนมีอำนาจแข็งแกร่งยิ่งกว่าบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล ถึงขนาดที่ไม่ขาดตัวตนน่าสะพรึงเทียบขอบเขตมหาราชเทวาได้ด้วยซ้ำไป”

ทุกคนต่างผงะ ตะลึงตกใจ ไร้ผู้ใดคาดคิดว่าจิตสังหารเช่นนี้จะมีอยู่บนภูเขานี่

กระทั่งแข็งแกร่งกว่าบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล ไม่ขาดตัวตนเทียบขอบเขตมหาราชเทวา!

เพียงคำพูดเหล่านี้ลำพังก็เพียงพอให้รู้สึกไร้กำลังสิ้นหวังแล้ว

“แต่เมื่อเรามีป้ายคำสั่งนี้ ก็เพียงพอสลายอันตรายที่จะเผชิญยามขึ้นเขาไปกว่าครึ่ง ขอเพียงทุกท่านร่วมมือกับข้า เราจะไปถึงยอดเขาโดยสวัสดิภาพกันได้แน่นอน!” ดวงตาของลั่วฉ่าวหนงแผดผลาญด้วยความปรารถนา ใบหน้าหล่อเหลาเปี่ยมความทะนง

ไร้ผู้ใดทราบว่าเขาตรากตรำเตรียมการมาชิงรากเต๋าวิภูจักรวรรดินี้เช่นไร

เช่นการหว่านล้อมกลุ่มของกงเหย่เจ๋อฟูมาช่วยเหลือ

เช่นการไปขอหนอนวิญญาณรากบรรพชนและระฆังวิเวกโลหิตศักดิ์สิทธิ์จากคุนอู๋ชิงและเป่ยเหวินเพื่อนำทาง

เช่นภาพเหมือนของปราชญ์และป้ายคำสั่งกระดูกสัตว์ที่เขามี

ทั้งหมดนี้ดูเหมือนได้มาง่ายดาย แต่ใครจะทราบว่าเขาต้องบากบั่นและสูญเสียไปเพียงไรเพื่อให้ได้สิ่งเหล่านี้มา?

ยามนี้เมื่อความสำเร็จอยู่ตรงหน้า หัวใจของลั่วฉ่าวหนงจึงเต้นรัวด้วยความภาคภูมิและตื่นเต้นอย่างช่วยไม่ได้ ในที่สุดข้าก็จะทำสำเร็จ เมื่อได้รากเต๋าวิภูจักรวรรดินั่นมาแล้วบรรลุสู่ขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล จะยังมีผู้ใดเทียบชั้นข้าได้อีกบ้าง?

อวี๋จิ่วเยว่ อันดับสองบนเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณ?

ไม่ได้!

แม้เจ้านั่นจะร้ายกาจ แต่ก็เป็นเพียงคนมุทะลุไม่คิดหน้าคิดหลัง

เย่เฉินซึ่งอยู่ในอันดับหนึ่ง?

อาจสามารถสยบข้าในยามนี้ได้ แต่ก็ไม่เสมอไปหากข้าบรรลุสู่ขอบเขตบรรพเทวารู้แจ้งจักรวาล!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ลั่วฉ่าวหนงก็สูดหายใจลึก ๆ “ทุกท่าน ไปกันเถอะ”

ว่าแล้ว ก็เดินนำขึ้นภูเขาไปก่อน

คนอื่น ๆ จึงตามหายไปในทางเดินสูงชันอันแทบจะไร้ขอบเขตอย่างรวดเร็ว

…

หนึ่งจิบชาผันผ่าน บงกชหยกขาวมากมายพลันเบ่งบานที่อีกฟากฝั่ง แพร่ขยายจนมาถึงตีนเขา

แม้เขาจะเข้ามาในประตูแห่งมหาเต๋าตามหลังคนอื่น ๆ สิบกว่าวัน แต่กลับไล่ตามหลังมาติด ๆ!

ทั้งหมดนี้เหมือนดั่งปาฏิหาริย์ เหลือเชื่อยิ่งนัก

อาภรณ์ส่ายสะบัด ขณะที่สีหน้าของเจียหนานสงบนิ่งหนักแน่น สำรวมไม่เปลี่ยนแปลง

เขาเงยหน้ามองภูเขาทองอันสูงตระหง่านสุดตาอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะค้อมหัวลงประนมมือ สรรเสริญพุทธคุณอย่างเงียบ ๆ

ดูราวกับไม่กล้าเอะอะให้เหล่าผู้อยู่เหนือนภาตื่นตัว

หลังจากนั้น สีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นจริงใจ นำประทีปดวงหนึ่ง เสื่อวิปัสสนา บาตรพระ ลูกประคำ และพุทธสูตรออกมา

เขาจุดประทีป นั่งขัดสมาธิบนเสื่อวิปัสสนา วางบาตรไว้ตรงหน้า ประนมมือขณะขยับประคำด้วยนิ้วมือ

หลังทำเรื่องทั้งหมดนี้เสร็จสิ้น สีหน้าของเจียหนานก็ยิ่งเคร่งขรึม ทั่วร่างเปล่งชั้นรัศมีศักดิ์สิทธิ์ฟุ้งจาง สมบูรณ์และโปร่งใสดุจมหาเต๋า

พุทธสูตรลอยขึ้นตรงหน้า ก่อนที่จะพลิกหน้าเปิดพลางเปล่งรัศมีเรืองรองฉาบเก้าชั้นฟ้า!

หลังจากนั้น เสียงสวดบริกรรมก็ลอยไปในโลกหล้า….

“สรรพสิ่งในโลกหล้าไร้จีรัง สิ่งใดเกินรับรู้มักนำมาซึ่งความเจ็บปวด ชะตาอยู่เหนือสรรพสิ่ง มีเพียงการรู้แจ้งอย่างแท้จริงเท่านั้นที่นำมาซึ่งความเข้าใจ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน