บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1693

1693 /1697

บทที่ 1693 เหตุขัดแย้งปะทุ

………………..

บทที่ 1693 เหตุขัดแย้งปะทุ

ไร้ผู้ใดคาดคิดออกว่าเฉินซีผ่านชั้นอุปสรรคขึ้นบันไดหยกขาวสู่ตำหนักเต๋านภาม่วงมาได้อย่างไร

พวกเขาทุกคนต่างไม่อาจวาดฝันว่าเฉินซีได้ความกล้าเข้ามาในประตูแห่งมหาเต๋าตามลำพังจากที่ใด

ยิ่งกว่านั้น ยังไร้ผู้ใดคาดคิดว่า ไม่เพียงจะเลี่ยงอันตรายถึงตายในประตูแห่งมหาเต๋ามาได้ แต่กระทั่งขึ้นสู่ยอดภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของปรมาจารย์เซวียนก่อนพวกตนอีก!

ทั้งหมดนี้ไม่อาจเชื่อลง ดังนั้นเมื่อเห็นเฉินซี ไม่เพียงหัวใจจะไม่อาจสงบ ยังรู้สึกตกตะลึงเหลือเชื่อกันอีกด้วย

เพราะเหตุใด?

เหตุใดยามพวกเขาฝ่าฟันสารพัดอุปสรรคตลอดทาง ตรากตรำผ่านจิตสังหารความยากลำบากสารพัด ใช้วิชากลยุทธ์จนมาถึงที่นี่ได้อย่างยากลำบาก เฉินซีลำพังจึงมาตัดหน้าก่อนได้?

สิ่งนี้ทำให้หัวใจทุกดวงไม่อาจสงบ

โดยเฉพาะสมาชิกกลุ่มของลั่วฉ่าวหนงส่วนใหญ่เคยมีความแค้น กระทบกระทั่งกับเฉินซีมาในอดีต ขณะนี้ทั้งความแค้นและครั่นคร้ามในอกต่างพลุ่งพล่าน ทำให้สีหน้าแตกต่างซับซ้อนอย่างยิ่ง

ขณะเดียวกัน สายตาซึ่งเดิมเยือกเย็นสงบเงียบของเฉินซีต่อกลุ่มคนตรงหน้าก็เริ่มค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเฉยชา

…

อีกาทองคำทั้งสิบสยายปีก เรืองรัศมีเฉิดฉันปกคลุมทั่วยอดเขา ทั้งทะเลเมฆา ชั้นนภาล้วนถูกย้อมเรืองรอง

ที่กลางยอดเขา วิหารศักดิ์สิทธิ์ของปรมาจารย์เซวียนอันเก่าแก่ตั้งตระหง่าน เผยบรรยากาศเคร่งขรึมยิ่งใหญ่ ขณะที่กลิ่นหอมหวานและละอองแสงพร่างพรมออกมาจากภายใน

เดิมทีบรรยากาศที่นี่สงบเงียบศักดิ์สิทธิ์ ทว่าขณะนี้มันวังเวงอันตราย ให้บรรยากาศตึงเครียดของการเผชิญหน้า

ลั่วฉ่าวหนงเลิกคิ้ว ก่อนจะแย้มยิ้มกล่าวอย่างไม่รีบร้อน “เฮอะ! ไม่คาดเลยว่าเจ้าจะออกมาจากซากโบราณเทวาล่วงลับได้”

ตี้จวินเลียริมฝีปากแดงสด กล่าวด้วยน้ำเสียงเสียดแหลม “ในที่สุดเราก็ได้พบกันอีก เจ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ดีแล้ว เพราะข้าคิดอยากเล่นกับเจ้าอยู่เสมอเลย!”

กงเหย่เจ๋อฟูกล่าวเสียงเย็น “เจ้าอีกแล้วหรือ? หลอกหลอนเป็นผีเลยนะ!”

คุนอู๋ชิงพูดอย่างประหลาดใจ “สหายเต๋า เราพบกันหนที่สี่แล้วใช่หรือไม่? บังเอิญจริงแท้”

เป่ยเหวินเผยสีหน้าเคียดแค้น เค้นเสียงสองคำลอดไรฟัน “เฉินซี!”

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนขมวดคิ้ว หากไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่อำนวย พวกเขาก็เกือบยั้งตนไม่ให้ถามกันเองไม่อยู่แล้ว ว่าไปกระทบกระทั่งกับเฉินซีได้อย่างไร

แต่สิ่งนี้ทำให้เข้าใจทันทีว่า เฉินซี คนผู้นี้ไม่ใช่แค่ล่วงเกินพวกเขา แต่คนอื่น ๆ ก็ถูกเฉินซีล่วงเกินมาถ้วนหน้า เจ้านี่… กล้าดีจริง ๆ!

ในหมู่คนทั้งหลายที่นี่ มีเพียงเยว่หรูฮวา จินชิงหยาง และเจิ้นหลิวชิงที่ไม่พูดจา ทว่าทั้งเยว่หรูฮวาและจินชิงหยางต่างมีสีหน้าดำคล้ำยิ่ง ความแค้นในสายตาชัดแจ้งดุจแสงตะวัน

ส่วนเจิ้นหลิวชิงนั้น สีหน้าของนางเผยเพียงความตกตะลึงเล็กน้อยในทีแรก ก่อนจะคืนความสำรวมและสงวนคำเงียบเชียบ เหมือนความคิดว้าวุ่นเลื่อนลอย

เมื่อได้ยินคำพูดโอหัง สังเกตเห็นความมาดร้ายบนใบหน้าของอีกฝ่าย สีหน้าของเฉินซีก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก ดวงตาเพียงหรี่ลงอย่างแทบสังเกตไม่ได้ยามมาหยุดที่เจิ้นหลิวชิง ก่อนจะละสายตาจากไป

เขาไม่พูดอะไรมาตั้งแต่ต้น แต่ก็ไม่เผยเค้าความกลัวความขลาดเช่นกัน สีหน้ายิ่งทวีความเรียบเฉย

“เจ้ามีลำพัง แต่ยังกล้าสร้างศัตรูไปทั่ว ข้าควรบอกว่าความกล้าของเจ้าคู่ควรชื่นชม หรือบอกว่าเจ้าโอหังไม่รู้เรื่องดีหนอ?” ลั่วฉ่าวหนงพูดช้า ๆ ดูเหมือนชัยชนะอยู่ในกำมือ “วันก่อน เจ้าชิงรากเต๋าบรรพชนระดับแปดหนึ่งชิ้น ระดับเจ็ดสี่ชิ้นไปจากข้า หรือเจ้าจะฝันหวานคิดแย่งรากเต๋าวิภูจักรวรรดิไปอีก?”

พวกเขาหลายคนผงะประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าเฉินซีจะเหิมเกริมและเคยแย่งรากเต๋าบรรพชนหายากมากมายไปจากลั่วฉ่าวหนง

ลั่วฉ่าวหนงแย้มยิ้ม ทว่าสายตาของเขาเย็นเยียบ “ในความคิดข้า เจ้าแย่งของของข้าไป เจ้าไม่เชื่อ? แล้วเช่นไร? เจ้าคิดว่าสวะไร้หัวนอนปลายเท้าอย่างเจ้ามีสิทธิ์มาเถียงกับข้าหรือ?”

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก กระทั่งเจือความเหยียดหยามเดียดฉันท์สถานะของเฉินซี

ทันทีที่คำพูดถูกกล่าว คนอื่น ๆ ก็อดยิ้มกันไม่ได้ แล้วมองเฉินซีด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง เย็นชา และสารพัดความดูแคลน

พวกเขามาจากเอกภพจักรวรรดิ แต่ละคนล้วนมาจากตระกูลระดับสูงสุด มีที่มาไม่ธรรมดา สถานะสูงส่ง ยิ่งกว่านั้น ยังมีศักยภาพของมหาเทวาวิญญาณ แค่นี้ก็เพียงพอให้หมางเมินชนรุ่นเยาว์ส่วนใหญ่ไปได้แล้ว

ในสายตาพวกเขาขณะนี้ เฉินซีเป็นเหมือนมดที่จะเหยียบยามใดก็ได้ ทั้งยังมีตัวคนเดียว น่าสงสารและน่าขันนัก

จริงอยู่ที่อำนาจต่อสู้ของเฉินซีไม่ธรรมดา ถึงกระทั่งเอาชนะเยว่หรูฮวาและจินชิงหยางได้ แต่แล้วเช่นไร?

เพราะถึงอย่างไร พวกเขาก็ยังมีคนอย่างลั่วฉ่าวหนงและกงเหย่เจ๋อฟูอยู่ข้างเดียวกัน! ประกอบกับเมื่อมหาเทวาวิญญาณอย่างพวกเขาทั้งหมดร่วมมือกัน กระทั่งเย่เฉินผู้อยู่ในอันดับหนึ่งบนเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณยังน่าจะไม่มีทางเลือกนอกจากเลี่ยงพวกเขาไปชั่วคราว แล้วนับประสาอะไรกับเฉินซี?