บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 476

บทที่ 476 ผู้เยี่ยมยุทธ์บุกล้อม

บทที่ 476 ผู้เยี่ยมยุทธ์บุกล้อม

ตอนนี้ทุกคนบนเกาะสมบัติที่ร่วงหล่นรู้แล้วว่าเฉินซีบาดเจ็บหนัก พลังชีวิตเหือดแห้งจนแทบเอาชีวิตไม่รอด ถึงขนาดที่อสูรธรรมดายังสามารถสังหารเขาได้ หากพวกเขาไม่สามารถทำได้ ก็นับว่าน่าอับอายเป็นอย่างมาก

คนกลุ่มหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วอยู่ภายในหนองน้ำที่ดูรกร้างว่างเปล่า เป็นผู้เยี่ยมยุทธ์อัจฉริยะจากกลุ่มอำนาจสามแห่ง คือราชวงศ์ต้าฉิน ราชวงศ์ต้าจิ้น และราชวงศ์ไป่เจ๋อ

แม้ชุยซิวหง เว่ยมู่อวิ๋น และเหลิ่งเชี่ยนชิวจะตายอย่างอนาถด้วยเงื้อมมือของเฉินซี และเหลือเพียงแค่เผยอวี่ ในเวลาครึ่งเดือนนี้ เขาส่งข้อความออกไปนอกเกาะสมบัติที่ร่วงหล่น รวบรวมผู้เยี่ยมยุทธ์จากราชวงศ์ต้าจิ้นมาได้อีกสี่คน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ตัวคนเดียว

แท้จริงแล้วไม่ใช่เพียงเผยอวี่ กระทั่งฉินเซียวกับปี้หลิงอวิ้นก็เรียกคนจากราชวงศ์ตนเองมาเช่นกัน ตอนนี้ทุกคนรวมตัวกัน เหมือนกับกองกำลังชั้นยอด ซึ่งมีความแข็งแกร่งมหาศาล

“หลังจากสังหารเฉินซีในครั้งนี้ได้ สมบัติกึ่งอมตะอย่างพัดนกยูงเพลิงก็จะเป็นของข้า พวกเจ้าสองคนเอาอย่างอื่นไปได้เลย” ปี้หลิงอวิ้นส่งสายตาหาคนอื่น ๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ เหมือนจะมีเพียงพัดนกยูงเพลิงที่ต้องตานาง

“ได้เลย! ข้าอยากได้กระบี่ของเขา คนอื่นคงไม่แย้งอะไรใช่หรือไม่?” ฉินเซียวตอบตกลงรวดเร็ว พร้อมกันนั้นก็บอกว่าอยากได้ยันต์ศัสตราของเฉินซี

“กระบี่นั่นนับเป็นสมบัติล้ำค่าทีเดียว” ปี้หลิงอวิ้นเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ นางย่อมรู้ว่ายันต์ศัสตราเล่มนั้นมีความพิเศษแค่ไหนเมื่อเผชิญหน้ากับเฉินซีครั้งก่อน

“น้องเผยคิดว่าอย่างไร?” ฉินเซียวเหลือบมองพลางเอ่ยถามเผยอวี่ที่เงียบมาโดยตลอด น้ำเสียงเหมือนกดดันอยู่กลาย ๆ

ในตอนนี้กองกำลังของเผยอวี่เป็นกลุ่มที่อ่อนแอที่สุด อีกทั้งไพ่ตายประกาศิตเซียนสวรรค์ของเขายังถูกทำลายไปแล้ว ฉินเซียวจึงไม่คิดไว้หน้าอีกฝ่ายเท่าไร

“ย่อมไม่เป็นปัญหา แต่ในเมื่อทั้งสองคนได้เลือกสมบัติแล้ว ของที่เหลือต้องเป็นของข้า” เผยอวี่ครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะตอบออกมา ทำท่าเหมือนยอมให้ทั้งสอง แต่ในใจกำลังหัวเราะเสียงเย็น เพราะเท่าที่เขารู้ เฉินซีมีสมบัติที่ล้ำค่ายิ่งกว่านั้นคือ จารึกหินศักดิ์สิทธิ์จากวานรวารีเพลิงคลั่ง ซึ่งมีมูลค่าไม่น้อยกว่าสมบัติกึ่งอมตะทีเดียว!

แต่แน่นอนว่าเขาย่อมไม่บอกคนอื่น

“ก็ได้ เมื่อเราพบเฉินซีแล้ว พัดนกยูงเพลิงตกเป็นของแม่นางปี้ กระบี่เป็นของข้า ส่วนที่เหลือเป็นของน้องเผย” ฉินเซียวหัวเราะเสียงเย็น

จากที่เขารู้มา เฉินซีเป็นเหมือนหมูรอเชือด ซึ่งไม่อาจหลีกเลี่ยงความตายได้อีก อีกฝ่ายคงไม่รอดเป็นแน่

ที่อีกด้านหนึ่ง ผู้เยี่ยมยุทธ์จากราชวงศ์ต้าเสวียนและราชวงศ์ต้าเฉียนก็กำลังรุดหน้ามาเช่นกัน พวกเขามีความแค้นกับราชวงศ์ซ่ง กอปรกับการที่เฉินซีสังหารพวกพ้องตนไปมากมาย ทำให้พวกเขาอับอายเป็นอย่างมาก จึงหมายจะไปทรมานชายหนุ่มให้ถึงตาย ไม่เช่นนั้นความอับอายก็คงไม่อาจลบล้างไปได้

ผู้เยี่ยมยุทธ์จากราชวงศ์ระดับสูงไม่สามารถเอาชนะมดปลวกจากราชวงศ์ระดับกลางได้ มีอะไรน่าขายหน้าไปมากกว่านี้ไหมเล่า?

“หวังว่ามันจะยังรอด และไม่ตายไปโดยง่ายนะ!” คนจากราชวงศ์ต้าเสวียนกับราชวงศ์ต้าเฉียนมีสีหน้านิ่งสงบ ขณะจิตสังหารปกคลุมทั่วร่าง

“เร่งฝีเท้าหน่อย! เราจะปล่อยให้คนอื่นไปถึงตัวเขาก่อนไม่ได้!” ที่ไกล ๆ ยังมีผู้เยี่ยมยุทธ์อีกกลุ่มหนึ่งจากแคว้นเยว่หลุนที่กำลังเร่งฝีเท้าเข้ามา น่าแปลกนักที่ซวีเหลิ่งเยี่ยเป็นคนนำกลุ่มมา

สีหน้าของเขาเคร่งขรึมนัก เห็นได้ชัดว่ารู้แล้วว่าผู้ที่ชิงพัดนกยูงเพลิงไปคือเฉินซี ดังนั้นจึงเขานำกลุ่มคนเข้าไล่ล่าชายหนุ่ม

นอกจากนี้ยังมีคนกลุ่มใหญ่จากหลากหลายราชวงศ์ที่เข้ามาเพราะต้องการสังหารเฉินซีเท่านั้น แต่ก็มีความเป็นปฏิปักษ์ต่อราชวงศ์ซ่งเช่นกัน พวกเขาจึงไม่อาจทนได้หากยอดอัจฉริยะอย่างเฉินซีรอดพ้นไปได้ ไม่เช่นนั้นหากอีกฝ่ายก้าวหน้าขึ้นอีก ก็คงเป็นภัยพิบัติต่อพวกเขาแน่

…

“ดูนั่น คนจากหลายราชวงศ์กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ทั้งยังเร่งฝีเท้าเข้ามาด้วย เราต้องรีบแล้ว! ไม่เพียงแต่ต้องฆ่าเฉินซีในครั้งนี้ให้ได้ ยังต้องชิงสมบัติที่เขาครอบครองมาให้หมด!” หลานสวินแห่งราชวงศ์เทียนหลางมีสีหน้าสุขุมพลางเอ่ยเสียงทุ้มต่ำออกมา

กลิ่นอายของคนจากราชวงศ์อื่นที่อยู่ภายในหนองน้ำแห่งนี้ไม่ใช่สัญญาณที่ดี ทุกคนรู้ดีว่าเฉินซีมีสมบัติกึ่งอมตะพัดนกยูงเพลิงอยู่ อีกทั้งยังมีความแข็งแกร่งดั่งปีศาจนั่นอีก ฉะนั้นเขาต้องมีสมบัติหายากชิ้นอื่นอีกเป็นแน่ ทำให้คนทั้งหลายอยากได้พวกมันมาครอบครอง

“หืม? ตรงนั้นก็มีคนเช่นกัน สถานการณ์ไม่สู้ดีแล้วสิ” ฉินเซียวและคนอื่น ๆ ชะงักไปเมื่อเห็นกลุ่มของหลานสวิน นอกจากนี้ยังเห็นคนจากราชวงศ์ต้าเสวียนกับราชวงศ์ต้าเฉียนที่กำลังเร่งรุดมาทางนี้ด้วย

ทันใดนั้น ผู้เยี่ยมยุทธ์จากราชวงศ์ทั้งหลายก็พากันพุ่งเข้ามาภายในหนองน้ำแห่งนั้นกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า เส้นแสงหลากสีสันกระจายออกมายามเหินร่างเหนือพื้นที่ ทำให้หนองน้ำเกิดเสียงอึกทึกครึกโครมขึ้นมา

หลายคนเผยร่องรอยยามรุดหน้าเข้าไปภายในหนองน้ำ หมายจะเป็นคนแรกที่เข้าสังหารเฉินซี และชิงเอาสมบัติทั้งหมดมาให้ได้

“ดูเหมือนว่าเฉินซีจะอยู่ในหนองน้ำนี่ รีบส่งข่าวแจ้งคนของเราให้รีบมาที่นี่เสีย!” มีหลายคนเช่นกันที่ไม่ได้เข้ามาทันที แต่หันจากไปแทน แล้วพุ่งตัวออกไปหลากหลายทิศรอบเกาะสมบัติที่ร่วงหล่น เพื่อหมายจะพาพวกของตนให้เข้ามาร่วมด้วย

เส้นแสงส่องระยิบระยับขึ้นสู่ฟ้า เหมือนดาวตกมากมายที่วาดผ่าน คล้ายเป็นลางบอกว่าภัยพิบัติกำลังจะปะทุขึ้นในหนองน้ำอันเงียบสงบแห่งนี้

ทุกคนชะงักไป หรือว่าอีกฝ่ายเสียสติไปแล้ว? จึงได้กล้าสงสัยเต๋าแห่งสวรรค์ หรือไม่ก็คงหมดหนทางแล้วจริง ๆ ไม่เช่นนั้นก็คงไม่สิ้นสติจนถึงกับตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งเช่นนี้…

“ระวังด้วย! ระวังเล่ห์กลเขาไว้ให้ดี เด็กคนนี้เจ้าเล่ห์นัก ทั้งยังโหดเหี้ยม ไม่ว่าอย่างไร ในครั้งนี้ก็จะปล่อยให้เขาหนีไปไม่ได้!” เผยอวี่เอ่ยเสียงเย็น เขาอุตส่าห์ดั้นด้นมาจากทะเลบรรพกาลเพื่อมายังเกาะสมบัติที่ร่วงหล่นกับเฉินซี อาจกล่าวได้ว่าเป็นคนที่เข้าใจชายหนุ่มมากที่สุด รู้ดีว่าสหายผู้นี้จะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ จนกว่าจะถึงจังหวะสุดท้าย การกระทำของเฉินซีต้องเป็นแผนหลอกแน่

หากไม่เช่นนั้น เขาคงรุดเข้าไปสังหารเฉินซีตั้งแต่จังหวะแรกแล้ว

“เจ้าโง่! กล่าวหาว่าเต๋าแห่งสวรรค์ไม่ยุติธรรมทั้งที่ตัวเองจะตายอยู่แล้วน่ะหรือ? เต๋าแห่งสวรรค์ไม่อาจทนคนนอกรีตอย่างเจ้าได้อย่างไรเล่า! เชือดคอตัวเองแล้วตายไปพร้อมกับความเสียใจให้จบ ๆ ไปเถอะ!” หลานสวินแห่งราชวงศ์เทียนหลางหัวร่อเสียงเย็นยะเยือก

ว่าจบเขาก็ส่งสัญญาณให้ทุกคนที่อยู่รอบกายลงมือพร้อมกัน เมื่อเขาเริ่ม จะต้องไม่เปิดโอกาสให้คนอื่นฉวยโอกาสไปได้

เฉินซีเคลื่อนสายตาลงมองด้านล่าง ราวกับเพิ่งสังเกตเห็นคนจำนวนมากที่กำลังบุกเข้ามา มุมปากอดยกยิ้มเย็นไม่ได้ แววตาเจือความขบขัน

นี่มันสายตาอะไรกัน!?

คนทั้งหลายโกรธเคืองนัก กำลังจะตายแล้วยังกล้าทำเช่นนี้อีกหรือ? กล้ามาเยาะเย้ยกันเช่นนี้!

หลานสวินกับคนอื่น ๆ กำลังจะลงมือ แต่สุดท้ายก็ถูกกลุ่มของฉินเซียวหยุดเอาไว้ จนเกิดข้อพิพาทขึ้นเพราะทุกคนหมายจะสังหารเฉินซีและชิงสมบัติที่เขามี

“ทุกคน พวกข้าเห็นเจ้านี่ก่อน มาก่อนก็ต้องได้ก่อนไม่ใช่หรือ?” หลานสวินกวาดสายตามองฉินเซียวและพวก แม้จะรู้ว่าคนพวกนี้มาจากราชวงศ์ระดับสูง หรือไม่ก็มีพละกำลังแข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่กลัว

เพราะคนจากราชวงศ์เสวี่ยหงและราชวงศ์ตงเซี่ยล้วนอยู่ฝั่งเดียวกับเขากลาย ๆ อีกทั้งจำนวนยังมากกว่าเกือบคนของฉินเซียวถึงสองเท่า

“หึ! จะพูดกับข้าหรือ? ตี๋ว่านโหลวแห่งราชวงศ์เทียนหลางและคนอื่น ๆ ยังได้รับความคุ้มครองจากองค์รัชทายาท เจ้าเป็นใครคิดจะมาท้าทายข้า? รีบถอยไปเสีย เฉินซีต้องตายด้วยน้ำมือพวกเราในวันนี้ หากไม่ซาบซึ้งถึงความเมตตาที่มีให้ ก็อย่าหาว่าพวกข้าลงมือหนักก็แล้วกัน!” ฉินเซียวคำรามเสียงเย็น ขณะกวาดสายตามองคนดั่งสายฟ้าฟาด ดูเอาแต่ใจเป็นอย่างยิ่ง

ในจังหวะนั้นคนทั้งสองกลุ่มยังไม่ลงมือสังหารเฉินซีทันที กลับหันมาเผชิญหน้ากันเอง แทบจะขย้ำคอกันอยู่แล้ว

ทั้งหมดเหมือนจะคิดว่าเฉินซีหมดสิ้นเรี่ยวแรง เป็นเหมือนเนื้อนุ่มไร้พิษภัยนอนรอบนจานก็มิปาน ดังนั้นจึงเริ่มกระโจนเข้าต่อสู้กันอย่างไม่เกรงกลัวอะไร