บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 477

บทที่ 477 อำนาจไร้เทียมทาน

บทที่ 477 อำนาจไร้เทียมทาน

กลุ่มของหลานสวินกับฉินเซียวเข้าเผชิญหน้ากัน บรรยากาศพลันกดดันขึ้นทันใด

“อย่างนี้เป็นไร? เราร่วมมือกันฆ่าเฉินซีก่อน แล้วค่อยมาคุยกันว่าจะแบ่งสมบัติกันอย่างไรดีหรือไม่?” ในที่สุดเผยอวี่ก็ถามขึ้นมา เพราะเกรงว่าจะเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นหากยืดเยื้อนานกว่านี้

เพราะอย่างไรตอนนี้ก็มีแค่กลุ่มของพวกเขาสองคน พวกคนอื่นก็กำลังเร่งรุดตามมาเช่นกัน หากผ่านไปสักระยะแล้วกลุ่มอื่นมาถึงที่ พวกนั้นก็คงเข้ามาแบ่งส่วนสมบัติไปอีก เช่นนั้นก็ยิ่งเกิดเหตุคาดเดาไม่ได้มากขึ้นเรื่อย ๆ

“เอาล่ะ เช่นนั้นเราก็สังหารเฉินซีก่อน แล้วค่อยคุยเรื่องแบ่งสมบัติก็แล้วกัน” ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมสีเงินข้างกายหลานสวินพยักหน้าให้

“เช่นนั้นก็ดี” เผยอวี่ยิ้มตอบ แต่ในใจกลับยิ้มเยาะ เพราะเขาได้ส่งกระแสปราณไปหาฉินเซียวกับปี้หลิงอวิ้นแล้ว “คนจากราชวงศ์ระดับกลางกล้ามาแข่งขันกับพวกเรา นับว่ารนหาที่ตาย เราจะอดทนไว้ก่อน แล้วค่อยจัดการพวกมันภายหลัง!”

ฉินเซียวกับปี้หลิงอวิ้นเองก็รู้สึกโกรธอยู่ในใจเช่นกัน จึงเห็นด้วยกับแผนการของเผยอวี่ทันที

“ไม่ต้องห่วง เมื่อปล้นของเสร็จ เราจะรีบหนีทันที สมรภูมิบรรพกาลกว้างใหญ่นัก พวกนั้นคงไล่ล่าเราไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มชุดสีเงินเองก็มีประสบการณ์มาก เขาได้ส่งกระแสปราณไปหาหลานสวินและคนอื่น ๆ เช่นกัน

แล้วทั้งสองกลุ่มที่มีความคิดแอบแฝงจึงเข้าล้อมเขาไว้ ขณะมุ่งหน้าเข้าไปด้วยจิตสังหารที่ลุกโชน

ทว่าเฉินซีกลับยังคงดูสงบนิ่ง ขณะจ้องมองมาด้วยความขบขันเยาะเย้ย ทำให้เหล่านักล่ายิ่งโกรธเคือง

มองอะไรของมัน!?

ไม่ว่าจะดูอย่างไร ก็เหมือนสายตาสมเพชที่มองหนอนแมลง ไม่มีความกังวลอยู่สักนิด หรือจะคิดว่าตนสามารถหนีไปได้เหมือนคราวก่อน? รนหาที่ตายจริง!

ทุกคนกัดฟันแน่น เผยสีหน้ามืดมนออกมา

“อะไรกัน? รู้ว่าตนถึงคราวซวยแล้ว ก็เลยทำกล้า ทำเย่อหยิ่งขึ้นมาอย่างนั้นหรือ? ข้าจะบอกอะไรให้! ครั้งนี้เจ้าคงตายยากแม้อยากสิ้นใจ เพราะข้าจะทำให้เจ้ารู้ซึ้งถึงผลลัพธ์ของการท้าทายราชวงศ์เทียนหลางนั้นว่าน่ากลัวขนาดไหนเอง!” คนจากราชวงศ์เทียนหลางคำรามด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม

“น่ากลัวขนาดไหนหรือ?” เฉินซีถามกลับ

“ยิ่งกว่าอะไรดี!” คนผู้นั้นชี้ไปทางชายหนุ่มพลางเผยยิ้มสยอง

“อ้อ? ดูท่าครั้งนี้ข้าคงจะหลบภัยพิบัติไม่พ้นแล้วสินะ?” เฉินซีพลันยกมือขึ้น ทำท่าตบอากาศตรงหน้า

ตู้ม!

คนจากราชวงศ์เทียนหลางผู้นั้นพลันระเบิดเป็นชิ้น ถูกตบจนเหลือแต่กองเนื้อ

“อะไรกัน!?” ทุกคนตื่นตะลึง สะบัดมือคราวเดียวก็พรากชีวิตได้แล้วหรือ? นั่นคือผู้เยี่ยมยุทธ์แห่งราชวงศ์เทียนหลางเชียวนะ

“ทุกคนอย่าได้ตกใจไป! คนบัดซบผู้นี้ก็เหมือนศรยามใกล้จบศึก ไม่อาจรั้งอยู่ได้นานอีกต่อไปแล้ว ไม่เห็นสภาพเขาในการต่อสู้ครั้งล่าสุดหรือ? พลังชีวิตของเขาเหือดแห้งหมดแล้ว คงอยู่ได้อีกไม่นานหรอก” มีคนตะโกนขึ้นเสียงดัง

“อ้อ รู้ถึงขนาดนั้นเลยหรือ? เช่นนั้นอยากลองดูหรือไม่เล่า?” เฉินซียังคงถามต่อ

“หึ! คิดจะเล่นเล่ห์หรือ? หยุดฝืนได้แล้ว พลังชีวิตในร่างเจ้าได้ถูกทำลายย่อยยับ ยาเซียนก็ยังช่วยอะไรไม่ได้! หากยังแสดงท่าทีเช่นนี้ต่อมีแต่จะทำให้พวกข้าดูถูกเจ้า สายฟ้าลงทัณฑ์ยังไม่สลายไปด้วยซ้ำ ถึงข้าจะไม่ฆ่าเจ้า เจ้าก็คงอยู่ได้อีกไม่นานกระมัง?” เผยอวี่เอ่ยเยาะขึ้นจากด้านข้าง

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนจึงมีกำลังใจขึ้นมา ใช่แล้ว สายฟ้าลงทัณฑ์ยังลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้า คนผู้นี้ทำทีว่าแข็งแกร่งไปอย่างนั้น ไม่แน่ว่าการโจมตีเมื่อครู่อาจใช้กำลังไปทั้งหมดแล้วก็เป็นได้

“ข้าไม่อยากทำให้เจ้าต้องลำบาก ส่งพัดนกยูงเพลิงมา แล้วข้าจะให้เจ้าได้ตายสบาย เช่นนี้ฟังดูเป็นอย่างไร?” นัยน์ตาใสกระจ่างของปี้หลิงอวิ้นส่องประกาย ก่อนจะจ้องมองเฉินซี และเอ่ยเสียงเรียบขึ้นมา

แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะคิดเช่นนี้

หลานสวินหันมองชายหนุ่มในชุดสีเงินที่อยู่ข้างกายแล้วถามว่า “หานไป๋ เดิมพันของเรายังมีผลหรือไม่?”

“ย่อมมีอยู่ ใครฆ่าได้ก็เอาสมบัติไป” ชายหนุ่มในชุดสีเงินที่มีนามว่าหานไป๋ตอบอย่างไม่ลังเล นัยน์ตาลุกโชนด้วยจิตสังหาร แล้วเริ่มลงมือบ้าง

แต่เพื่อเป็นการป้องกันเหตุไม่คาดฝัน เขาจึงไม่ลงมือเอง ปล่อยให้คนอื่นโจมตีไปก่อน จากนั้นค่อยหาจังหวะสังหารเฉินซี

พร้อมกันนั้น ฉินเซียว เผยอวี่ และคนอื่น ๆ ก็ลงมือ เก็บสมบัติและใช้เคล็ดวิชาที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาเพื่อจัดการชายหนุ่มในคราวเดียว

“ทนรอไม่ได้แล้วหรือ? แต่เช่นนี้ก็ดี พอได้เห็นความน่ารังเกียจของพวกเจ้าแล้ว ข้าจะเป็นคนส่งพวกเจ้าไปเอง!” จังหวะนั้นเอง เฉินซีพลันเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง นัยน์ตาสว่างกระจ่างแจ้งดั่งสายฟ้า กงล้อศักดิ์สิทธิ์สว่างเหมือนดวงตะวันค่อย ๆ ปรากฏขึ้นเบื้องหลัง ปลดปล่อยแสงสีแดงออกมา ทั้งยังมีกลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวที่ทำเอาใจคนสะดุ้ง

ทุกคนรู้สึกหายใจไม่ออก ใจสั่นสะท้านไปหมด เรากำลังเผชิญหน้ากับขุนเขาสูงขนาดมหึมาที่ไม่อาจข้ามผ่านไปได้

“เกิดอะไรขึ้น!? เขาเอาชนะทัณฑ์สวรรค์ได้แล้วหรือ?” มีคนร้องขึ้นด้วยความหวาดกลัว สายฟ้าลงทัณฑ์ยังคงลอยเด่นอยู่บนฟ้าเห็น ๆ แล้วเหตุใดอีกฝ่ายถึงปลดปล่อยกลิ่นอายที่มีแต่ผู้บ่มเพาะขอบเขตจุติเท่านั้นที่ทำได้ออกมากัน?

ตู้ม!

รอบกายของเฉินซีพลันเกิดพลังลุกโชนขึ้นมา ปราณดาราจักรพุ่งกระจายจนสะเทือนฟ้าดิน

ฟิ้ว!

เมื่อกระบี่ถูกเฉินซีซัดออกมา มันก็แกร่งขึ้นมากกว่าสองเท่า ถึงขนาดที่ตัวกระบี่ไม่สามารถทนแรงจากชายหนุ่มได้ จนเปลี่ยนเป็นสีแดงคล้ายกำลังจะหลอมละลาย

ฉึก!

มันทะลวงอกหานไป๋ ตำแหน่งหัวใจเกิดเป็นรูขนาดใหญ่เท่าหมัดหนึ่ง เลือดสาดกระเซ็นออกมาพร้อมกับเขาที่ร้องลั่นแล้วล้มลงไป

ทุกคนใจสั่นสะท้านวิญญาณแทบออกจากร่าง นี่มันพลังอันใดกัน? แค่พลิกฝ่ามือซัดกระบี่ออกมาคราเดียวกลับสามารถไล่ล่าและสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ได้!

“อ๊าก!!” ทุกคนขวัญผวาและร้องลั่นออกมาด้วยความหวาดกลัว ขณะที่พากันหนีออกไปรอบทิศ หมายจะแยกกันหนี คราวนี้พวกเขากลัวจากใจจริง ทั่วร่างรู้สึกเย็นเยียบเพราะพลังอันน่าตกตะลึงของเฉินซี ซึ่งไม่อาจต้านทานได้ และไม่อาจต่อกรได้เลย

“ไหน ๆ มาแล้วก็รั้งอยู่กันสักหน่อยสิ!” เฉินซีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยสบายอารมณ์ ทว่ากลับให้ความรู้สึกถึงความสูงสง่าอันน่าหวาดกลัว เหมือนเซียนปีศาจกำลังอ่านประกาศิต

ตู้ม!

เกิดกระแสพลังนับไม่ถ้วนระเบิดออกมาโดยมีตัวเขาเป็นจุดศูนย์กลาง พวกมันช่างงดงาม แพรวพราว และเจิดจ้า ปกคลุมฟ้าดินเหมือนคลื่นสมุทร กวาดล้างออกไปโดยรอบ และกักขังทุกคนในระยะพันลี้เอาไว้ด้านใน

แรงดันขนาดใหญ่ของพลังนี้ทำเอาทุกคนคิดว่าสายฟ้าลงทัณฑ์บนฟากฟ้าพลันฟาดลงมา แม้แต่มวลอากาศก็ยังเฉื่อยช้าลง

เมื่อถูกพายุพลังกักขังไว้เช่นนี้ ทุกคนก็รู้สึกเหมือนย่ำอยู่ในหนองโคลน ถูกแรงดูดฉุดรั้งร่างเอาไว้ ทำท่าเหมือนจะล้มคว่ำ จากนั้นจึงลดความเร็วลงทันที

“พลังอิทธิฤทธิ์บัดซบอะไรกัน!? ทำไมถึงมีแรงดึงดูดที่น่าเกรงกลัวเช่นนี้ได้!?” ทุกคนหวาดกลัวกันสุดขีด ขณะร้องโหยหวนออกมาด้วยความตกใจ และพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง

แต่ทั้งหมดถูกลิขิตไว้แล้วว่ามันไร้ประโยชน์ เพราะในพริบตาต่อมานั้น…

ตู้ม!

พายุพลังจำนวนมากก็กวาดลงมา บดขยี้ร่างพวกเขาจนเหลือเพียงเศษเนื้อ จากนั้นก็ระเบิดออกส่งโลหิตสาดทั่วทิศ กลิ่นเหม็นคาวของเลือดกำจายไปทั่ว

เพียงกระบวนท่าเดียว นอกจากคนไม่กี่คนที่ใช้วิชาลับเพื่อหลบหนีไปได้แล้ว คนอื่น ๆ ก็ถูกทำลายสิ้น!

ทว่าเฉินซีกลับไม่มองภาพนองเลือดนั้นสักนิด ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย เขาเหินร่างออกไปนอกหนองน้ำในขณะที่แสงสีแดงจ้าติดตามเขาไป เขาอยากแก้แค้น ส่วนสายฟ้าลงทัณฑ์บนฟ้านั่น… ให้มันตามข้าไปก็แล้วกัน ข้าจะไปสนมันทำบ้าอะไร?