บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 548

บทที่ 548 ราชวงศ์ซ่งตกตะลึง

บทที่ 548 ราชวงศ์ซ่งตกตะลึง

ราชวงศ์ซ่ง นครหลวงธารสายไหม

ในฐานะเมืองหลวง นครหลวงธารสายไหมยังคงรุ่งเรืองและเฟื่องฟูเช่นที่ผ่านมา ผู้เยี่ยมยุทธ์นับไม่ถ้วนจากทั่วทุกสารทิศที่มารวมตัวกันที่นี่ ทำให้มันคลาคล่ำไปด้วยผู้คน หยาดเหงื่อ เสียงจอแจ และความอึกทึกครึกโครม

เมืองหลวงกินพื้นที่ขนาดใหญ่มากและเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่ ถนนภายในเมืองทอดยาวออกไปทั้งทางตรงและทางขวาง ซึ่งกว้างและเรียบเสมอกัน นำไปสู่ทุกทิศทางและมากพอให้รถม้าล้ำค่าจำนวนมากได้เคลื่อนที่ขนาบเคียงข้างกัน

ขณะที่พวกสัตว์อสูรลากรถม้าอันล้ำค่าที่ดูเก่าแก่ไม่ธรรมดาเหล่านั้น พวกมันก็ส่งเสียงร้องคำรามตามท้องถนนไปด้วยบ่อยครั้ง

ทุกคนล้วนคุ้นเคยกับสิ่งนี้นานแล้ว การเหาะเหินภายในนครหลวงธารสายไหมนับเป็นสิ่งต้องห้าม ดังนั้นเมื่อเหล่าคนจากตระกูลชั้นสูงหรือผู้เยี่ยมยุทธ์ที่มีตัวตนเป็นที่เคารพนับถือต้องการเดินทางไปไหนมาไหน พวกเขาก็จะเปิดทางถนนด้วยรถม้าอันล้ำค่าที่อบอวลไปด้วยปราณวิญญาณ ประดับประดาด้วยแสงหลากสีและงดงาม

ถึงขนาดที่มีการถกเถียงกันด้วยเหตุนี้เลยทีเดียว อาทิเช่น รถม้าสมบัติของใครมีรูปลักษณ์ที่ดีกว่า หรือรถม้าสมบัติของใครมีสัตว์อสูรที่ดุร้ายกว่ากัน จนมันกลายเป็นหัวข้อที่ทุกคนพูดถึงด้วยความยินดี

วันนี้ทั้งเมืองต่างดูคึกคักเป็นพิเศษ

ล้อของรถม้าสมบัติล้ำค่าหลายคันที่ดูหรูหราอย่างยิ่ง ส่งเสียงดังก้องขณะแล่นผ่านไปอย่างรวดเร็วบนถนนอันกว้างขวาง มุ่งหน้าตรงไปยังพระราชวังธารสายไหม ทำให้ผู้เดินถนนตกใจจนต้องหลบเลี่ยงอย่างรวดเร็ว เนื่องจากกลัวว่าจะทำให้คนเหล่านี้ขุ่นเคือง

“ดูนั่นสิ นั่นคือราชรถทองคำของตำหนักจ้าวขุนศึกนี่! ที่นั่งอยู่ข้างในคงจะไม่ใช่ท่านขุนศึกหรอกหรือ?”

“สวรรค์! รถสมบัติของราชาทั้งสี่เองก็เคลื่อนตัวแล้ว หรือจะมีเรื่องสำคัญบางอย่างเกิดขึ้นกัน!”

“เดี๋ยวก่อน พวกเจ้าทุกคนดูสิ รถม้าสมบัติเหล่านั้นไม่ได้มีแค่ที่มาจากนครหลวงธารสายไหมเท่านั้น แต่ยังมีรถม้าสมบัติจากแดนเถื่อนทางตอนเหนือ ทะเลตะวันออกกับดินแดนทางใต้ด้วย คงไม่ใช่ว่าคนสำคัญทั้งหมดของราชวงศ์ซ่งกำลังมารวมตัวที่นี่กันหรอกนะ?”

“รถม้าสมบัติเหล่านี้ตามปกติแล้วไม่ค่อยมีใครได้พบเห็นนักหรอก ทว่าการที่พวกเขาพากันมุ่งหน้าไปยังพระราชวังธารสายไหมเช่นนี้ มันจะต้องมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นอย่างแน่นอน!”

ขณะที่ผู้คนบนท้องถนนพูดคุยกันอย่างมีชีวิตชีวาและโกลาหลอยู่ในที ใจของพวกเขาก็มีความสงสัยใคร่รู้ยิ่ง

…

ณ พระราชวังธารสายไหม

กลุ่มคนมากมายรวมตัวกันอยู่ภายในห้องโถงที่กว้างขวาง ทางด้านซ้ายมีนักรบชุดเกราะสีดำเรียงต่อกันเป็นแถวยาว ส่วนทางด้านขวาก็เป็นแถวของเจ้าหน้าที่ในชุดคลุมหรูหรา พวกเขาทั้งหมดยืนนิ่งอยู่อย่างสงบและเคร่งขรึม

ที่ตำแหน่งหน้าสุดของแถวเป็นชายวัยกลางคนสองคน คนหนึ่งสวมชุดเกราะสีดำ เขามีสีหน้าเยือกเย็นและเฉยเมย ในขณะที่อีกคนสวมเสื้อคลุมบัณฑิตและมีท่าทางสง่างามดุจได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี พวกเขาคือแม่ทัพใหญ่หลัวหุนและมหาเสนาบดีเจียงฉง

ด้านข้างพวกเขายังมีพระญาติของจักรพรรดิ อย่างราชันผู้ปรีชาหวงฝู่จิ่งเทียน จ้าวขุนศึกหวงฝู่ไท่อู่ จ้าวปกครองหวงฝู่ไท่ไหล จ้าวทรงธรรมหวงฝู่เจิ้งหง

ถัดลงไปอีกคือเหล่าผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีที่เดินทางมาจากทั่วทั้งแผ่นดินซ่ง

ตัวตนที่น่าตกใจกว่าคือกลุ่มของนักพรตเต๋าหลงเหอ ผู้ไร้ขอบเขตชงซวี่ จ้าวจื๋อเหม่ย โม่หลานไห่ ประมุขหลิวเสี่ยว และผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีคนอื่น ๆ จากที่ราบตอนกลาง แดนเถื่อนทางตอนเหนือ และทะเลตะวันออกก็รวมอยู่ด้วย

ส่วนผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีที่เป็นตัวแทนของดินแดนทางใต้ยังคงมีเพียงเป่ยเหิงเท่านั้น

หากมองจากระยะไกลจะเห็นว่าภายในโถงแห่งนี้ได้รวมผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพี ขุนนาง นักรบ และเหล่าพระญาติที่ชิดเชื้อของจักรพรรดิ กองกำลังหลักของราชวงศ์ซ่งทั้งเอาไว้แล้ว จำนวนเพียงเท่านี้ก็เกินพอแล้วที่จะทำให้ใครต่อใครหวาดกลัว

ตอนนี้สายตาของทุกคนในห้องโถงกำลังจับจ้องไปยังบัลลังก์ตรงกลางที่มีมังกรเก้าตัวแกะสลักเอาไว้

ร่างกายแข็งแรงนั่งหลังตรงอย่างสง่างามอยู่บนนั้น ผมสีดำสนิทของอีกฝ่ายปลิวสยายไปด้านหลัง ใบหน้าดูเรียบง่ายและหล่อเหลา ดวงตาลึกล้ำและน่าเกรงขามอย่างยิ่ง ด้วยมีตะวันและจันทราโคจรสลับกันอยู่ภายในพร้อมสายฟ้าที่วาบผ่านไปมา เผยให้เห็นรัศมีอันยิ่งใหญ่อย่างไม่มีใครเทียบได้

แต่ในขณะนี้ ใบหน้าที่งดงามอย่างยิ่งของเขากำลังปรากฏร่องรอยความสับสน ตัวคนจ้องมองไปยังเบื้องหน้าอย่างว่างเปล่าและนิ่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่

“ฝ่าบาท” เมื่อเห็นองค์จักรพรรดิในสภาพเช่นนี้ ในฐานะที่เป็นหนึ่งในมือขวาของจักรพรรดิ มหาเสนาบดีเจียงฉงจึงเอ่ยเตือนพระองค์ด้วยเสียงแผ่วเบา

อันที่จริง จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงสับสนและไม่เข้าใจว่า เหตุใดจักรพรรดิซ่งผู้อยู่ในระหว่างการปิดประตูฝึกตนจึงปรากฏตัวออกมาก่อนเวลา และออกคำสั่งให้ขุนนางและนักรบทั้งหมดของวัง เหล่าพระญาติ ผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนปฐพีจากทั่วทุกมุมของแผ่นดินมารวมตัวกันที่นี่เช่นนี้

อย่างไรเสีย ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา คำสั่งรวมพลจากทั่วแผ่นดินซ่งเช่นนี้จะมีก็ต่อเมื่อชุมนุมดาวรุ่งถูกจัดขึ้นเท่านั้น ปกติแล้วจักรพรรดิจะไม่เรียกระดมคนจำนวนมากบ่อยนัก

เป็นไปได้หรือไม่ว่าโลกแห่งการบ่มเพาะของราชวงศ์ซ่ง จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่และเหตุที่คาดไม่ถึงขึ้น?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้สีหน้าของทุกคนในห้องโถงก็เคร่งขรึมขึ้นในทันที

เรื่องสำคัญที่กำลังจะเกิดขึ้นคือเรื่องใดกัน? มันคงไม่ใช่เรื่องการกลับมาของนิกายอสูรจันทร์เสี้ยวโลหิตใช่หรือไม่?

หลังจากได้รับการเตือนจากมหาเสนาบดี จักรพรรดิซ่งก็ได้สติจากอาการงุนงงในทันที สายตาของเขากวาดสายตาไปยังทุกคนที่อยู่รอบ ๆ อย่างช้า ๆ ทำให้ทุกคนต่างกลั้นหายใจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จนบรรยากาศดูเงียบสนิทมากยิ่ง

“ฮ่า ๆ!” ทันใดนั้น รอยยิ้มเล็กน้อยก็ถูกระบายขึ้นที่มุมปากของจักรพรรดิซ่ง จากนั้นเสียงหัวเราะของเขาก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ จนดังสนั่นราวกับเสียงฟ้าฟาดที่ลงมาจากสวรรค์ทั้งเก้า ดังก้องและสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งภายในและนอกห้องโถง

ความสุขและความปีติยินดียิ่งของจิตวิญญาณวีรบุรุษ แฝงอยู่ภายในเสียงหัวเราะนี้

ทุกคนในห้องโถงตะลึง เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น แต่เป็นเหตุการณ์ที่สำคัญและน่ายินดี?

แต่ไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร เสียงหัวเราะของจักรพรรดิซ่งก็ส่งผลต่อทุกคนที่นี่ และทำให้พวกเขาถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เพราะอย่างน้อยมันก็เป็นข้อบ่งชี้ว่าไม่ได้มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น

ในไม่ช้า เสียงหัวเราะของจักรพรรดิซ่งก็ค่อย ๆ หยุดลง สายตาที่ลึกล้ำของเขาจ้องมองไปรอบ ๆ ขณะที่พูดด้วยท่าทางภาคภูมิใจ “ทุกท่าน ที่ข้าเรียกทุกคนมาที่นี่เพราะมีเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่งจะประกาศให้ได้รับรู้กัน! ข้าต้องการจัดงานเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่ทั่วทั้งดินแดนราชวงศ์ซ่งเป็นเวลาร้อยวัน!”

“เอ๊ะ?” หัวใจของทุกคนในห้องโถงสั่นไหวและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

จัดงานฉลองยิ่งใหญ่ทั่วทั้งดินแดนราชวงศ์ซ่งร้อยวัน!? เหตุการณ์น่ายินดีอะไรกันแน่ที่ทำให้ฝ่าบาททรงตัดสินใจอย่างกล้าหาญเช่นนี้ได้?

มหาปราชญ์ย่ำสวรรค์จากแดนไร้นาม!

หวงเหมยเวิงจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขนนก!

หลวงจีนฉผัสสะจากวัดป่าธยานะ!

ฟางจ่านเหมยจากนิกายอสูรสวรรค์แรกกำเนิด!

นามเหล่านี้ล้วนสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งแดนภวังค์ทมิฬ และนิกายที่ตั้งอยู่ที่จุดสูงสุดของแดนภวังค์ทมิฬได้เลือกรับศิษย์ทั้งหมดของราชวงศ์ซ่งของพวกเขาไป!

ลมหายใจของทุกคนหนักหน่วงขึ้น สีหน้าของพวกเขาแข็งทื่อและสับสนมึนงงอย่างมาก บางคนก็ถึงกับตื่นเต้นจนร่างกายเริ่มสั่นสะท้าน

เกินคาด!

นี่มันน่าตกใจเกินไปแล้ว!

มีใครบ้างที่จะกล้าจินตนาการว่าโชคลาภมหาศาลเช่นนี้จะตกอยู่กับราชวงศ์ซ่งทั้งหมด?

หลังจากผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่มีใครทราบ ราวกับว่าพวกเขาได้ตื่นจากความฝันและค่อย ๆ ฟื้นจากอาการตกใจ แต่หัวใจของพวกเขายังคงบีบตัวถี่ด้วยความตื่นเต้นที่ไม่สามารถสลัดออกได้ในระยะเวลาสั้น ๆ

เวลานี้ พวกเขาทั้งหมดก็เข้าใจในที่สุดว่าเหตุใดจักรพรรดิซ่งจึงต้องการจัดงานฉลองยิ่งใหญ่ทั่วทั้งดินแดนซ่งเป็นเวลาร้อยวัน!

“น่าเสียดาย ด้วยพรสวรรค์ของเฉินซี เขาทำได้เพียงเข้าสู่นิกายกระบี่เก้าเรืองรองเช่นนี้ แม้ว่าจะเป็นหนึ่งในนิกายเซียนสิบอันดับแรก แต่ก็ยังนับว่าต่ำกว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับนิกายที่เหล่าศิษย์คนอื่น ๆ ได้เข้าร่วม” หวงฝู่จิ่งเทียนถอนหายใจแล้วกล่าวขึ้นมาในทันใด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของทุกคนก็เริ่มแปลกไป พวกเขาทุกคนรู้ดีว่า ราชันผู้ปรีชานั้นเรียกได้ว่าเกลียดเฉินซีเข้ากระดูกดำ คำพูดเหล่านี้อาจมองดูเหมือนว่ารู้สึกสงสารอีกฝ่าย ทว่าไม่ใช่ว่ามีเจตนาเยาะเย้ยแฝงอยู่หรอกหรือ?

จักรพรรดิซ่งกวาดสายตาไปทางคนพูด เขาส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะกล่าวขึ้น “เจ้ากล่าวผิดแล้วราชันผู้ปรีชา ทรัพยากรและสมบัติสำรองที่ซ่อนอยู่ของนิกายเซียนสิบอันดับแรกนั้น ไม่อาจได้คำนวณได้ง่ายอย่างที่เห็นตรงหน้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าความแข็งแกร่งของนิกาย ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่จะตัดสินความก้าวหน้าในเส้นทางการบ่มเพาะมหาเต๋าของแต่ละคน หากไม่พยายามอย่างหนัก แม้ว่าใครจะถูกส่งไปยังภพเซียน คนผู้นั้นก็จะเป็นได้เพียงแค่ขยะอยู่ดี”

เมื่อกล่าวถึงจุดนี้ ความปรารถนาแห่งอารมณ์ท่วมท้นฉายวาบในดวงตาของพระองค์ ขณะพูดต่อด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “นอกจากนั้น ไม่ต้องพูดถึงพวกเจ้าทั้งหมด แม้แต่ข้าเองก็ไม่เคยเข้าใจอย่างแท้จริงว่าศักยภาพของเฉินซีนั้นยอดเยี่ยมมากเพียงใด”

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบในทันใด

ใช่แล้ว เฉินซีนั้นมาจากสถานที่ห่างไกลของดินแดนทางใต้ เส้นทางของเขาถูกปกคลุมด้วยขวากหนาม แต่ชายหนุ่มก็ยังก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญมาตลอด มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นรอบตัวเขามากมายเพียงใดกัน? อาจไม่มีใครสามารถนับปาฏิหาริย์ที่ว่าได้ทั้งหมดด้วยซ้ำ!

“ท่านพี่ แล้วลูกของข้าล่ะ? เขาได้รับเลือกจากนิกายใดกัน?” หลังจากที่เขาได้ยินชื่อของเฉินซีและคนอื่น ๆ แต่ยังไม่ได้ยินข่าวใด ๆ เกี่ยวกับลูกของตนเอง หวงฝู่จิ่งเทียนก็ลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ไม่สามารถทนต่อความอยากรู้อยากเห็นในหัวใจได้ และถามเรื่องนี้ออกไป

ทุกคนชะงักและเริ่มนึกขึ้นได้ ใช่แล้ว ชื่อของหวงฝู่ฉางเทียนไม่ได้อยู่ในชื่อที่พระองค์ตรัสถึงเลย แม้แต่ชื่อของอวี๋เซวียนเฉินกับเสวียนซวิ่นเองก็ไม่ได้ถูกกล่าวถึงเช่นกัน

ทันใดนั้น สายตาของจักรพรรดิซ่งย้ายไปหาราชันผู้ปรีชาอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงที่พระองค์กล่าวตอบเผยให้เห็นเพียงความเย็นชาและจิตสังหาร… “ตาย!”