บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1029

นกเค้าแมวกำลังกระพือปีกอยู่บนพื้น พยายามอยากจะบินขึ้น

ทว่าปีกของมันถูกตัดขาดไปนานแล้ว ต่อให้พยายามมากแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์หรอก

“น่าเกลียด ถึงกับทำร้ายสัตว์เลี้ยงของฉัน ! รนหาที่ตาย !”

เสียงตะโกนดังขึ้นฉับพลัน

พูดไม่ทันขาดคำ ก็มีเข็มพิษที่แสงเย็นยะเยือก มาที่หมวกคลุมหัวของหม่าหงเทา !

พ่อหม่าหงเทาคนเก่ง เผชิญหน้ากับอันตรายโดยไม่สะทกสะท้านเลย !

เขาไม่หลบไม่เลี่ยง มือจับมีดม้ง ยกแสงเย็นยะเยือกขึ้น

“ตึ๊ง ! ตึ๊ง ! ตึ๊ง !”

เข็มพิษมาด้วยพลังร้ายกาจมาก ถูกมีดม้งของหม่าหงเทาฟันกระเด็นไปหมดแล้ว

บางเล่มตอกอยู่บนลำต้นข้าง ๆ ปลายเข็มเหลือเพียงไม่ถึงสองเซนติเมตร

ยังมีอีกสองเล่ม ถูกหม่าหงเทากวัดแกว่งให้บินกลับไปทางเดิม บีบจนคนคนนั้นที่อยู่บนต้นไม้จำเป็นต้องกระโดดลงมาหลบ

“มีน้ำยาอยู่นะเนี่ย ฉันดูถูกนายไป”

คนคนนั้นลงพื้นอย่างสง่างาม ไฟสั่งการด้วยเสียงในลานสว่าง ส่องใบหน้าของเขาให้ชัดเจน

นั่นก็คือฉีเฟย ศิษย์คนรองของฉีกง !

มีดม้งของหม่าหงเทาชี้ไปทางฉีเฟย “ไอ้สาวกบ้าช่างบังอาจนัก แจ้งชื่อแซ่มา มีดม้งของฉันไม่ฟันพวกที่ไม่มีชื่อ !”

“หึ !” ฉีเฟยเค้นเสียงหึ “นายยังไม่คู่ควรที่จะถามชื่อฉันเลยด้วยซ้ำ เรียกฉินเทียนออกมา”

“บอกเขา ให้เตรียมตัวเตรียมใจไว้ วันนี้ฉันอยากได้หัวบนคอของเขา”

ฉีเฟยที่อวดดีเช่นนี้ ทำให้หม่าหงเทาโกรธจนหัวเราะเลย

เขาเงยหน้าหัวเราะ จับมีดม้งไม่นิ่งเท่าไหร่นัก

“คนที่กล้าเอ่ยปากให้พี่เทียนเตรียมตัวเตรียมใจไว้ นายเป็นคนแรกเลย”

“ไอ้หนู ฟ้าคลั่งต้องเกิดฝน คนคลั่งต้องเกิดเคราะห์”

“คืนนี้ นายอย่าได้คิดหนีเลย !”

“งั้นเหรอ ?” ฉีเฟยยิ้มเย็นชา “งั้นก็ต้องดูว่า นายมีน้ำยาไหม !”

ว่าแล้ว เข็มพิษในมือของฉีเฟยสั่นระริก พุ่งไปโจมตีหม่าหงเทาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว !

“ใช้วิธีเดิมอีกครั้ง ? หึ เปลี่ยนเป็นอุบายอื่นไม่ได้หรือไง !”

หม่าหงเทาส่งเสียงหัวเราะเสียงดังอย่างตรงไปตรงมา โบกมีดม้งในมืออย่างห้าวหาญ

เพียงแค่ระหว่างชั่วประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น เข็มพิษที่แข็งแรงจนยากที่จะทำลายพวกนั้น ก็ถูกฟันออกเป็นสองท่อน หล่นลงบนพื้น

“ฝีมือระดับจิ๊บจ๊อย ก็กล้ามาสอนจระเข้ว่ายน้ำต่อหน้าคุณปู่มีดม้งของนายด้วย ?”

“ไอ้หนู อยู่เป็นละก็คุกเข่ายอมจำนนซะ ฉันจะพิจารณาเหลือแกไวเป็นศพทั้งตัว !”

ว่าแล้ว มือขวาของหม่าหงเทาก็ยกมีดม้งออกมา แล้วคำรามฟันไปยังฉีเฟย

สีหน้าดุร้ายสร้างแรงกดดัน บุกรุกรวดเร็วมากจนไม่สามารถต้านทานได้ !

ปีศาจร้ายฉีเฟยหลบเลี่ยง มือขวาผิวปากแหลมคม

ในชั่วพริบตานั้น โดยรอบมีเสียงฉ่า ๆ ที่ชวนให้ตกใจกลัวดังขึ้น

เหมือนมีกรงเล็บแหลมคมของหลายร้อยตัว กำลังข่วนแผ่นเหล็กอย่างไรอย่างนั้น แสบแก้วหูและชวนให้หวาดกลัว

ซูเหวินเฉิงอุดหูเลย “นี่คือเสียงอะไร ไม่น่าฟังเลยสักนิด !”

“พี่หม่า จัดการไอ้หนูนี่เลย !”

ช่วงเวลาล่อแหลม ซูเหวินเฉิงได้เปลี่ยนคำพูดใหม่อย่างรื่นหู เรียกพี่หม่าหงเทา

ฉินเทียนเหลือบมองซูเหวินเฉิงแวบหนึ่ง “พวกนั้นน่าจะเป็นตะขาบ หากว่านายกลัว ก็มายืนอยู่ข้างหลังฉัน”

“ตะขาบ ?”

จิตใจที่ตื่นตระหนกของซูเหวินเฉิงได้นิ่งลง “ผมยังนึกว่าเป็นของผี ๆ อะไร ตะขาบมีอะไรให้น่ากลัวกัน”

“แม้ว่าผมกลับมาที่เหิงหลิ่งน้อยมาก แต่ตะขาบที่เคยเจอก็มีไม่น้อยเลย”

“หากว่าพวกมันกล้ามา กูจะเหยียบพวกมัน ให้แหลกละเอียดทีละตัวเลย !”

ฉินเทียนพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่กลัวก็ดีแล้ว ต่อให้แมลงพิษอยู่ทุกแห่ง ก็ไม่น่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร”

เขาพูดไม่ทันขาดคำ ก็เห็นคลื่นดำมืดทะลัก อยู่บนกำแพงของในลานเล็ก

เสียงฉ่า ๆ ที่น่ากลัว ก็ยิ่งเริ่มแสบแก้วหู ตามการเข้าใกล้ของคลื่นดำนั่น

เท้านี้ทรงพลังมาก ถีบได้แม่นยำอย่างน่าประหลาด ถีบอาหนูกระเด็นออกห่างออกไปสามเมตร แล้วหล่นอยู่ในฝูงตะขาบ

อาหนูโซเซแล้วหล่นลงพื้น ล้มจนเลือดกบปากและจมูก

ที่น่าแปลกคือ ตะขาบพวกนั้นที่โดนตัวเขา พากันล้มตาย

จะเห็นได้ว่าบนตัวอาหนู ล้วนเป็นพิษร้ายแรง ไม่สามารถสัมผัสได้เลย

“อั๊ก !”

อาหนูกระอักเลือดออกจากปาก ลุกขึ้นมาอย่างโซเซ แล้วชี้ไปที่ฉินเทียนอย่างจนตรอก

“ไอ้หนู นายนึกว่าได้เปรียบงั้นเหรอ ? หึหึ ลองมองเท้าขวาของนายเองดูสิ !”

“ถีบคุณปู่อาหนูของนายเข้า วันนี้ฉันจะให้นายตายโดยไม่ให้มีซากกระดูกไว้เก็บเลย”

ฉินเทียนแสยะยิ้มเย็นชา “สายตาของฉันไม่ค่อยดี รบกวนนายช่วยเดินมา แล้วช่วยฉันดูให้ชัดเจนที”

“โง่เขลาจนยากที่จะเทียบติด !”

อาหนูเงยหน้าอย่างลำพองใจ แล้วเดินไปข้างหน้าฉินเทียน “หากว่าฉันเดาไม่ผิดละก็ ในตอนนี้เท้าขวาของนายได้โดนแทงเข้าจนเจ็บปวดยากที่จะทนแล้ว”

“ไม่เกินสามนาที ก็จะลุกลามไปทั่วขาขวาของนาย ต่อให้นายตัดขาขวาของนายทิ้ง ก็ไม่สามารถควบคุมการลุกลามของพิษกู่ได้อยู่ดี”

“ไม่นานนัก หนอนพิษกู่พวกนั้นก็จะกระจายไปที่มือเท้าทั้งสี่ของนาย แล้วรุกล้ำเข้าไปในหัวใจของนาย ทำให้นายเจ็บเจียนตายทั้งเป็นเลย”

“อยากจะตายอย่างไม่น่าสมเพชขนาดนี้ก็ง่ายมาก คุกเข่าตอนนี้ แล้วขอร้องฉัน บางทีฉันอาจจะพิจารณา ให้วิธีการตายที่สบาย ๆ แก่นาย”

เสียงอวดดีของอาหนูดังขึ้นในลาน ซูเหวินเฉิงที่อยู่ในห้องรู้สึกคุ้นหูคุ้นตาอยู่หน่อย

เขาแอบผลักซอกประตู เลยมองเห็นหน้าตาของอาหนูได้อย่างชัดเจน จึงส่งเสียงอุทาน “พี่เทียน คราวก่อนที่เมืองไพ่ ก็คือเขาที่ทำร้ายผม !”

นึกถึงความอัปยศอดสูคราวก่อนที่ได้ประสบที่เมืองไพ่ ซูเหวินเฉิงได้ลืมความกลัว หยิบไม้เท้าของซูเป่ยซานที่อยู่ข้างเตียงขึ้นมา แล้ววิ่งพุ่งออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ไอ้จัญไร ! ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร วันนี้กล้ามาก่อเรื่องที่ตระกูลซูฉัน ต้องหามออกไป !”

อาหนูเห็นซูเหวินเฉิง ก็ยิ่งยิ้มอย่างลำพองใจ “งั้นเหรอ ? งั้นวันนี้ก็ลองดู ว่าชัยชนะจะตกอยู่ในมือใคร ”

“แม่ง อย่ามาปะทะริมฝีปากอยู่ที่นี่ นายเก่งไม่ใช่หรือไง ! มีน้ำยาก็มาล้มฉันก่อน แล้วค่อยแตะพี่เทียนฉัน !”

ซูเหวินเฉิงตะโกนเสียงดัง เขามั่นใจว่ามีฉินเทียนอยู่ ไม่จำเป็นต้องให้เขาออกมือหรอก

และตัวเองปกป้องฉินเทียนเช่นนี้ จะต้องทำให้เขาให้ความสำคัญกับตัวเองยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน