บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 1031

แววตาของซูเหวินเฉิงดูเลื่อนลอย ราวกับร่างอันไร้ซึ่งวิญญาณ

เขาหยิบไม้เท้าจันทน์ที่หักเป็นท่อนเล็กท่อนน้อยเหล่านั้นอย่างซึมกะทือ และจู่โจมเข้าหาฉินเทียนอีกครั้ง

เสียงเหวี่ยงจากไม้เท้าดังขึ้น ฉินเทียนเอี้ยวตัวหลบไปทางขวา

“ก๊อก!”

ไม้เท้าร่วงลงอย่างตรงเผงบนหัวของอาหนู

การจู่โจมครั้งนี้ ทำให้อาหนูหัวแตกจนเลือดไหล!

“ไอ้สารเลว ไม่ใช่ให้จัดการฉัน ให้ไปฆ่าฉินเทียน ไปฆ่าฉินเทียนซะ!”

อาหนูไม่ได้สนใจใบหน้าอันเขียวช้ำ เขายื่นมือไปกุมศีรษะที่มีเลือดไหลไม่หยุดเอาไว้

จากนั้นแรงลมต่างพัดไล่ฝูงตะขาบเหล่านั้นไป  “ไอ้พวกขยะที่ไร้ค่า ไปสิ! ไปเลย! ไปกัดเขาให้ไส้ขาด ให้มันตายทั้งเป็นไปเลย!”

ฝูงตะขาบกรูกันไปข้างหน้า ชั่วพริบตาเดียวก็ล้อมฉินเทียนเอาไว้ได้

แต่อย่างไรซะ พวกมันเข้าใกล้ฉินเทียนได้เพียงครึ่งก้าวเท่านั้น มันไม่สามารถเข้าใกล้ไปได้มากกว่านี้แล้ว

รอบตัวของฉินเทียน ราวกับมีกำแพงอากาศที่มองไม่เห็น ทำให้ฝูงตะขาบไม่สามารถเล็ดลอดเข้าไปได้

บรรดาตะขาบยั้วเยี้ยพวกนั้นยังคงพยายามปีนขึ้นไปอย่างไม่คิดชีวิต ซ้อนขึ้นไปทีละตัวทีละตัว สูงขึ้นเรื่อยๆ จนราวกับภูเขาอันพะเนินเทินทึก

เมื่อเห็นแมลงพิษพวกนี้แล้วฉินเทียนหัวเราะเย้ยหยัน และเดินลมปราณด้วยมือขวา จากนั้นปล่อยพลังไปทางอาหนูทันที

ฝูงตะขาบยั้วเยี้ยที่กรูเข้ามาเมื่อครู่นี้ บ้างก็หลุดลอยละลิ่วไปตามแรงของฉินเทียน และพุ่งเข้าหาอาหนู!

ฝูงตะขาบส่งเสียงดังแกร๊กๆ ชั่วพริบตาเดียวพวกมันก็กระเด็นกระดอนไปอยู่บนหัวของอาหนูกระจายติดเต็มทั่วตัวไปหมด

ตะขาบส่วนใหญ่เมื่อได้สัมผัสกับผิวหนังของอาหนูยมทูตพวกมันกลับได้รับพิษจากตัวเขา จนหงายท้องตายกันไปเสียด้วยซ้ำ

บางตัวที่หล่นอยู่บนบาดแผลบนหัวของอาหนูพอดี พวกมันราวกับผีหิวโซตะกละตะกลาม เจาะทะลวงบริเวณบาดแผลนั้นกันอย่างไม่คิดชีวิต

“ฟ่อ——”

อาหนูสูบเอาไอเย็นเข้าไปหนึ่งเฮือก และยื่นมือไปจับตะขาบเหล่านั้น และฉีกมันออกดอย่างโหดเหี้ยม!

ตะขาบที่ถูกทำให้โมโหพวกนั้นต่างแยกเขี้ยวยิงฟัน ส่งเสียงขู่ดังฟืดฟืด

มีอยู่สองตัวที่ไม่ทันได้ระวังจนถูกจับได้ มันกัดลงที่มือของอาหนูด้วยความดุร้าย!

อาหนูถูกยั่วโมโหจนโกรธจัด เขาอ้าปากกว้างและจับตะขาบพวกนั้นยัดเข้าปากไปทันที

เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดดังอยู่สักพัก พวกมันถูกเคี้ยวกลืนลงท้องไปอย่างโหดเหี้ยม

ฉินเทียนดูด้วยความรู้สึกสยดสยอง

เมื่อก่อนตอนปฏิบัติภารกิจ เขาเคยถูกขังอยู่ในภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ เพื่อความอยู่รอด เขาจำเป็นที่จะต้องจับพวกงูแมลงหนูมดมากินเป็นอาหารประทังชีวิต

ตอนนั้นเพื่อให้มีชีวิตรอด มันบีบบังคับให้เป็นเช่นนั้น

ส่วนอาหนูชัดเจนว่ามันคือความโหดร้ายทารุณที่กลายเป็นนิสัย!

เมื่อรวมกับพิษทั่วร่างของอาหนูแล้วฉินเทียนมีท่าทางเคร่งเครียดขึ้นมา จนเกิดความคิดสังหารไปชั่วขณะ

คนพันธุ์นี้ ยังไงก็ไม่ควรมีชีวิตอยู่บนโลกนี้!

หลังจากตัดสินใจแล้วฉินเทียนมองไปทางหม่าหงเทาที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก

เห็นหม่าหงเทากำลังกวัดแกว่งมีดม้งจนเกิดเสียงวี๊ดวี๊ด ฟาดฟันจนฉีเฟยล่าถอยอย่างต่อเนื่อง

“จัดการพวกมันให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว!”

ฉินเทียนสั่งการด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา ส่วนเขาพุ่งทะยานขึ้นไปกลางอากาศแล้ว ราวกับพญาวิหคที่กำลังสยายปีก!

ซูเหวินเฉิงผู้เสียสติยังคงตามไล่ฆ่าฉินเทียนอย่างไม่หยุด เมื่อเห็นเขาทะยานตัวขึ้นไปแล้ว เขาก็คิดที่จะตามขึ้นไปด้วย

แต่ด้วยกำลังขาที่ไม่แข็งแรง ทำให้เขาร่วงตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง

ไม้เท้าครึ่งท่อนในมือของเขาที่มีหนามไม้อยู่ แทงเข้าบริเวณสะบ้าเข่าของเขา จนมีเลือดไหลซึมออกมา

ถึงกระนั้น ซูเหวินเฉิงก็ยังคงไม่ได้สติอยู่ดี

เขาลุกขึ้นจากพื้นด้วยสายตาอันเลื่อนลอย คิดที่จะลากฉินเทียนลงมาอย่างบ้าคลั่ง

ส่วนฉินเทียนฉวยโอกาสนี้เหยียบบนไหล่ของเขา และใช้ขาเตะเพียงนิดเดียว ก็ทำเอาซูเหวินเฉิงล้มลงไปกองกับพื้นได้แล้ว

จากนั้นตัวของเขาเปรียบเสมือนนกกระเรียนขาว พุ่งตรงเข้าหาอาหนูทันที!

อาหนูกำลังกลืนกินตะขาบที่อยู่ในปากอยู่ บาดแผลบนหัวที่มีเลือดไหลลงมานั้น เปื้อนไปทั่วครึ่งใบหน้าของเขาหมดแล้ว

มองผ่านๆ เหมือนกับปีศาจแวมไพร์ที่หลุดออกมาจากขุมนรกอย่างไรอย่างนั้นเลย!

ส่วนฉินเทียน ลอยขึ้นไปกลางอากาศแล้ว เขาใช้ขาขวาเตะไปที่บริเวณลูกกระเดือกของอาหนูอย่างแรง!

ลูกเตะนี้รุนแรงและรวดเร็ว จนไม่สามารถกันเอาไว้ได้!

“แคร๊ก!”

หลังจากเกิดเสียงชัดเจนนั้นแล้ว ลูกกระเดือกของอาหนูถูกเตะจนแตกเป็นจุณ!

ฉินเทียนปวดหัวมาก จึงใช้มือขวาสับลงไปที่บริเวณต้นคอของซูเหวินเฉิง

“ผ๊วะ!”

เป็นไปอย่างที่ฉินเทียนคิดเอาไว้ ซูเหวินเฉิงล้มลงไปอยู่บนพื้นจริงๆ

แต่ผ่านไปไม่ถึงสองนาที เขาก็ลุกขึ้นยืนและกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก

แววตาเขายังคงเลื่อนลอยเหมือนเคย จำได้แค่เพียงว่าต้องฆ่าฉินเทียนให้ตายเท่านั้น!

ส่วนอีกฟากหนึ่ง ความคมของมีดม้งหม่าหงเทานั้นหาใครเทียบได้ เขาฟาดฟันจนฉีเฟยมีบาดแผลเต็มตัวไปหมด

ฉีเฟยไม่ทันระวังได้หลบเลี่ยง ในใจยังแอบคิดเสียดายอยู่เลยว่า ไม่น่าประมาทอาสานำทัพมาฆ่าฉินเทียนในงานเลี้ยงแบบนี้เลย

ตอนนี้ฉินเทียนไม่ถูกฆ่า แต่กลับเป็นตนที่กำลังตกอยู่ในอันตรายและพร้อมที่จะถูกฆ่าได้ทุกเมื่อ

อาหนูที่น่ารังเกียจ ไหนหล่ะทางหนีทีไล่!

เขาบอกเองไม่ใช่หรือว่าเขาวางยาพิษกู่ให้ซูเหวินเฉิงไว้นานแล้ว พอถึงเวลาก็จะหักหลังฉินเทียน และช่วยพวกเขาทำภารกิจให้สำเร็จอย่างราบรื่นไม่ใช่หรือ?

“อาหนู! ไอ้สารเลว มัวทำอะไรอยู่? รีบทำอะไรสักอย่างกับพิษกู่ของแกเร็วเข้า และให้ซูอะไรนั่นลงมือจัดการได้แล้ว!”

ฉีเฟยตะโกนเสียงดัง ผ่านไปอยู่นาน ก็ยังไม่มีเสียงใครตอบกลับ

เขาโกรธจัด และหันไปมองหาอาหนู“ไอ้สารเลว กูบอกให้มึงลงมือได้แล้วไง!”

ทันทีที่เขาด่าจบ จู่ๆฉีเฟยก็ชะงักไปทันที

เขาเห็นอาหนูแล้วอาหนูที่นอนอยู่บนพื้น

และคืออาหนูที่ตายไปแล้วจริงๆ!

อาหนูหัวแดงที่ปกติชอบวางท่าโอ้อวดคนอื่นไปทั่ว กลับนอนตัวงอ สองตาเบิกโพลนอยู่บนพื้น เขานอนตายตาไม่หลับ!

สองมือของเขาจับที่คอไว้จนแน่น ลำคอนั้นถูกฉีกขาดเป็นแนวยาวไปจนถึงบริเวณหน้าอก ผิวขาวๆ นองไปด้วยเลือด จนคนที่เห็นต่างรู้สึกสยดสยองกันไปหมด

อาหนูตายแล้ว?

“เขาตายได้ยังไง?”

“แล้วใครฆ่าเขา?”

มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในใจของฉีเฟย

หม่าหงเทาฉวยโอกาสในช่วงที่เขาตะลึงงันอยู่นั้น  ใช้มีดม้งฟันเขาเข้าอย่างจัง!