บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 114

ยามรัตติกาล

ชุยหมิงอยู่คนเดียวตามถนนบนภูเขาที่ขรุขระไปจนถึงกลางภูเขา

เมื่อมองดูปราสาทที่สร้างด้วยหินตรงหน้าเขา ซึ่งมีอักขระสี่ตัวของ “สวนสัตว์ร้าย” อยู่ด้วย เขาก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ฉินเทียนเจ้านั่น ทำไมถึงต้องนัดตัวเองมาที่นี่ ?

เมื่อได้ยินเสียงคำรามของสิงโต และหมาป่าจากข้างใน เจตนาฆ่า ก็แวบเข้ามาในดวงตาของเขา

ต้องบอกว่า มันเป็นสถานที่ที่ดีในการจะฆ่าคน

เขาเป็นนักฆ่า เขามาที่นี่เพื่อฆ่า ไม่ใช่นักต่อสู้ ไม่ได้มาที่นี่เพื่อเปิดรับความท้าทายของผู้คน

มีเพียงการฆ่าอีกฝ่ายเท่านั้น ที่เป็นจุดประสงค์เดียวของเขา

ดังนั้น เพื่อป้องกันการโกง เขาจึงไม่ได้เข้าทางประตูใหญ่

เดินอ้อมไปให้ไกลที่สุด ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ แล้วกระโดดจากต้นไม้ขึ้นไปบนกำแพง แล้วแอบเข้ามาอย่างเงียบ ๆ

หลังจากเห็นอาการบาดเจ็บของเซวเหริน เขารู้ว่าศัตรูไม่ง่ายที่จะรับมือ อีกทั้ง ขณะนี้อีกฝ่ายหนึ่งได้เปรียบทางภูมิศาสตร์

ดังนั้น เขาจะต้องฉวยโอกาสจู่โจม

“หลังจากที่ซุ่มอยู่บนพื้นหญ้าไปสักพัก ก็พบว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ

เขาค่อย ๆ โผล่หัวออกมา เมื่อเห็นไฟในห้องควบคุมที่อยู่ไกล ๆ เขาจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้

ฉินเทียน จะต้องซ่อนตัวอยู่ในห้องนั้น

ทันใดนั้น ก็มีลมเมฆพัดมาข้างกายเขา

ชุยหมิงตกตะลึง และเห็นดวงตาสีเหลืองคู่หนึ่ง จ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ อยู่ในหญ้า

นี่คือ……สิงโต !

เขาตกใจมาก จึงรีบหันหลังวิ่งไป

สิงโตคำรามเสียงต่ำ และไล่ตามเขาไป

ชุยหมิงใช้ประโยชน์จากภูมิประเทศที่ซับซ้อน เพื่อจัดการกับสิงโต สุดท้ายวิ่งไปที่ขอบลวดหนาม

ขนะนื้ ไกลออกไปมีสิงโตเข้ามามากยิ่งขึ้น

นี่มันพิเศษมาก สิงโตทั้งฝูงเลย！

ใบหน้าของชุยหมิงเปลี่ยนเป็นสีเขียว ในช่วงเวลาวิกฤติ เขาหยิบของบางอย่างจากแขนของเขา และโยนไปยังฝูงสิงโต

จากนั้น ก็ราวกับลิง เขาปีนขึ้นไปบนลวดหนาม แล้วพลิกตัวออกไป

สิงโตถูกบังคับให้ถอยโดยผงกำมะถัน คำรามสองสามครั้ง แล้วถอยกลับอย่างไม่เต็มใจ ราวกับพวกมันอิ่มแล้ว และไม่ค่อยสนใจชุยหมิงมากนัก

ชุยหมิงนอนอยู่บนพื้น เมื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบดังมาจากระยะไกล

เขาพลิกตัวพลิกตัวและปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ ตัวเขาด้วยความตกใจ

เมื่อมองลงไป ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

นี่มันพิเศษมาก เพิ่งออกจากปากสิงโต ก็ตกลงไปในถ้ำหมาป่า !

หมาป่าสีฟ้าสิบกว่าตัววิ่งเข้ามา เดินเตร่อยู่ใต้ต้นไม้

มีตัวหนึ่งไม่รู้ว่าหิวจนจะเป็นลมแล้วหรือเปล่า และเมื่อเห็นอาหารตรงหน้า ก็อยากจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้

ชุยหมิงแอบบ่น เขาพบว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว ติดกับฉินเทียนเข้าแล้ว

ฉินเทียนต้องการใช้มือของสัตว์ร้ายเหล่านี้ เพื่อมาฆ่าตัวเขาเอง

“คุณฉิน ฉันจะไม่จบไม่สิ้นกับคุณแน่ ! ”

เขากระโดดลงจากต้นไม้ และต่อสู้กับหมาป่า ด้วยความรำคาญ

ในท้ายที่สุด แม้ว่าหมาป่าจะถูกฆ่า แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บด้วย แต่ในที่สุดเขาก็วิ่งออกมาได้ และเข้าใกล้ห้องควบคุม

เขาเปิดประตูอย่างระมัดระวัง โดยคิดว่าจะต้องมีการซุ่มโจมตี อย่างไรก็ตามภายใต้แสงสว่างจ้า กลับมีชายหนุ่มกำลังนั่งดื่มชาอยู่

เมื่อเห็นเขา ชายหนุ่มก็พูดอย่างเป็นกันเองว่า “มาเถอะ”

ราวกับว่า กำลังรอเพื่อนเก่าอยู่

ชุยหมิงตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นตอบสนอง และพูดอย่างระแวดระวังทันที “คุณก็คือฉินเทียน ? ”

ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “ลำบากแล้ว มาดื่มชาเถอะ”

ชุยหมิงหัวเราะเยาะ “ขอบคุณมาก”

เขาเดินช้า ๆ ไปที่หน้าโต๊ะน้ำชา หยิบแก้วชาขึ้นมา แกล้งดื่มชาและเดินเข้ามาใกล้ฉินเทียน ในมืออีกข้างหนึ่งถือมีดบิน กำลังจะแทงออกไป

“ผีเร่งชีวิต ถ้าคุณกล้าที่จะจัดการกับเจ้าสำนัก ฉันจะฆ่าคุณซะ”

ณ ขณะนี้ ทันใดนั้น ก็มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้นมา

“ใครกัน? “ชุยหมิงตกใจ และรีบกระโดดออกไป

เห็นประตูข้าง ๆ เปิดออก และชายวัยกลางคนที่มีไม้ค้ำ และหน้าดำเหมือนเหล็ก เดินออกมา

เมื่อเห็นบุคคลนี้ ดวงตาของชุยหมิงแสดงความตกตะลึงอย่างยิ่ง

“เจ้าสำนัก ด้านนอกมีรถขับเข้ามาครับ”

“และไม่ใช่แค่คันเดียว” หูของฉานเจี้ยนกระตุก แล้วกระซิบ

ฉินเทียนพยักหน้า และพูดว่า “พอดีเลย ฉันสามารถนั่งรถของพวกเขากลับไปได้ ”

“ลุงฉาน ที่เหลือฝากคุณด้วยนะ”

“ใช่แล้วหนิงซวง บูซานทางนั้นคุณชักชวนอีกครั้งหนึ่งนะ”

“วันนี้ก็มีอีกตัวหนึ่งถูกฆ่าแล้ว และหมาป่าที่เรามีอยู่ในมือ ก็เริ่มไม่เพียงพอมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว! ”

หลังจากฟังที่เขาพูด ทุกคนก็หัวเราะออกมา

“พี่เทียน คุณสงสารแค่หมาป่า ไม่สงสารเพื่อพวกเราเหรอ ”

“ถ้ามีวันหนึ่งเราถูกหมาป่ากินแล้ว มาดูกันว่าพี่จะทำอย่างไร” เถียหนิงซวงพูดเบา ๆ

เธอมองไปที่ดวงตาที่เปียกโชกของฉินเทียน ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย

ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “พวกคุณกินหมาป่า หมาป่าก็สามารถกินคุณได้เช่นกัน นี่คือโลกที่คนอ่อนแอกินคนที่แข็งแกร่ง และผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดก็จะอยู่รอด ”

“ตกลง เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองการกลับมาของสหายชุยหมิง ไปทำสตูว์หมาป่าที่ตายแล้วเถอะ”

“ข้าจะลอกหนัง ! “

“ข้าจะหั่นเนื้อ ! “

ถงชวนและเถียปี้รีบออกไป สองคนนี้มาอยู่ที่นี่ไม่นาน และพวกเขาก็ติดการกินเนื้อหมาป่าเข้าแล้ว

ฉินเทียนออกจากสวนสัตว์ร้าย และมาถึงที่เชิงเขา พอดีกับที่เจอพวกเฉียงหลงจอดรถ และรีบขนอาวุธมา

“พี่เทียน คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ผีเร่งชีวิตล่ะ ? ”เมื่อเห็นฉินเทียนยิ้ม เฉียงหลงก็มีสีหน้าตกตะลึง

เมื่อเห็นว่าพวกเขาภักดีขนาดนี้ ฉินเทียนก็ดีใจมาก

ในตอนนั้นเขาสามารถฆ่าเฉียงหลงได้อย่างสมบูรณ์ แต่ถ้าทำแบบนั้น โลกใต้ดินของหลงเจียงก็จะไม่มีผู้นำ และเกรงว่ามันจะยิ่งวุ่นวายมากขึ้นไปอีก

“ทุกคนแยกย้ายกันเถอะ”

“ชุยหมิง เขาไปในที่ที่ควรอยู่แล้ว ”

“พี่เทียนฆ่าชุยหมิงแล้ว ? ”

“พี่เทียนผู้ทรงพลัง ! ”

เฉียงหลงและคนอื่น ๆ ต่างพากันส่งเสียงเชียร์ แม้แต่ชุยหมิงก็สามารถฆ่าได้ และตอนนี้พวกเขามั่นใจมากขึ้นว่า พวกเขาได้ติดตามถูกคนแล้ว