บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 143

บทที่ 143 กองกำลังผสม

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เสียงจอแจด้านนอกประตูก็เงียบไปนานแล้ว

กู้อ้าวเวยรู้สึกราวกับมีไฟร้อนลวกอยู่ในลำคอ ทั้งร่างกายก็หนักอึ้ง แค่จะเปิดเปลือกหนังตายังสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงของนางเป็นอย่างมาก นางมองเห็นลางๆว่าที่ข้างเตียงมีชายชราชุดเทาคนหนึ่ง

จูเซยืนอยู่ข้างๆ จู่ๆก็เข้ามากระทืบเท้า “พี่ ข้าเคยบอกแล้วว่าร่างกายนางอ่อนแอ! ท่านยังจะลงมือหนักเช่นนี้อีก!”

จูเย่นนั่งประจำที่ นวดขมับด้วยความปวดหัว

เขามาที่นี่ เดิมคิดว่าก่อนที่จะนำคนกลับไป จะค่อยๆทรมานให้อัปยศเสีย ทว่าร่างกายกู้อ้าวเวยไม่ใช่แค่อ่อนแอ เลือดลมไม่พอก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่ง นอกจากนี้นางยังอ่อนเพลียและเหนื่อยล้า อาหารที่ทานลงไปไม่ได้ถูกดูดซึม หลังจากที่ถูกวางยาพิษเมื่อในอดีตร่างกายไม่เคยได้รับการดูแลที่ดี-----เมื่อสะสมนานวันเข้าร่างกายก็ไม่สามารถจัดการได้อีก

ชายชราชุดเทาลุกขึ้นยืนด้วยอาการตัวสั่นเทา “เป็นการดีที่สุดถ้าพักฟื้นสักสิบวันแล้วเสริมด้วยน้ำแกงยาชูกำลัง มิฉะนั้นเกรงว่านางจะรับความสั่นสะเทือนจากการรีบเร่งเดินทางทั้งวันทั้งคืนไว้ไม่ไหว”

จูเย่นลุกขึ้นถลึงตามองอย่างดุร้าย เข้าบีบลำคอของชายชราชุดเทา “สิบวันรึ!”

ชายชราชุดเทาหน้าขึ้สี จูเซจึงรีบเข้ามาขวาง พร้อมกับหันมาตะคอกชายชราชุดเทา “ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเจ้าต้องรักษานางให้เร็วที่สุด สามวันให้หลังจะต้องไปจากที่นี่!”

ยามนั้นหมอไม่กล้าปฏิเสธจึงได้แต่ยอมรับ จากไปคล้ายกับรีบหลบหนี

ไม่ง่ายเลยที่จูเซจะปลอบให้จูเย่นสงบลงได้ กู้อ้าวเวยที่อยู่บนเตียงกลับเข้าใจมากยิ่งขึ้น หลังจากนั้นดวงตาค่อยๆหรี่แคบลง

หากสามวันนี้ผ่านไป นางก็ไม่รู้จริงๆว่าต้องไกลห่างเมืองเทียนเหยียนอีกมากเท่าไร

อีกอย่าง ทำไมนางจะไม่รู้ว่าอาการป่วยของตนสาหัสถึงขนาดไหน? เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็อดตำหนิตนไม่ได้ว่าทำไมไม่ใส่ใจตัวเองบ้าง

“เจ้าฟื้นแล้วรึ?” จูเซนั่งอยู่ที่กราบเตียงป้อนน้ำแก่นาง “เจ้านี่เหมือนพระชายาจิ้งตรงไหนกัน แม้แต่คนรับใช้ในจวนยังสุขภาพดีกว่าเจ้าเสียอีก”

กู้อ้าวเวยทำได้แค่ส่งเสียงหัวเราะ ดิ้นรนลุกขึ้นพิงเตียง “ข้าจะบอกรายชื่อสมุนไพรให้ ส่วนเจ้าไปหามา”

“ห๊ะ?” จูเซตะลึงงัน ส่วนกู้อ้าวเวยกลับไล่เรียงรายชื่อสมุนไพรออกมา หลังจากนั้นจึงค่อยหลับตา “อีกอย่าง ข้าหิวแล้ว”

จูเซรีบดึงหมึกพู่กันออกมาอย่างลนลาน โดยให้นางบอกอีกรอบถึงได้จากไปแบบมึนๆ

จูเย่นเอาแต่มองกู้อ้าวเวยอยู่ตลอดเวลา ยังคงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เจ้ากลับไม่สะทกสะท้านเลยนะ”

“หากเผชิญหน้าด้วยความหวาดหวั่น หรือหลังจากที่ข้าวิงวอนร้องไห้ออกมาแล้วจะทำให้พวกเจ้าปล่อยข้างั้นสิ? หรือต้องถอดเสื้อผ้าโบกสะบัดอาภรณ์เสพสมอยู่ใต้ร่างเจ้ากันล่ะ?” กู้อ้าวเวยส่งเสียงจากลำคอหลายพยางค์อย่างยากลำบาก ถึงได้พบว่าโซ่ตรวนบนข้อมือตนนั้นหายไป บนข้อมือยังถูกพันไว้ด้วยผ้าโปร่ง คงจะได้รับการรักษาแล้ว

เห็นได้ชัดว่าจูเย่นถูกยั่วโทสะอีกครั้ง เขาเดินมาดึงสาบเสื้อแล้วคว้าร่างนางขึ้นมา

ขณะที่นึกอยากจะทำอะไรสักอย่าง กลับรู้สึกน้ำหนักอันเบาหวิวที่อยู่ในมือ แล้วยังมีคำพูดของหมอเมื่อสักครู่อีก จึงได้แต่ข่มโทสะวางร่างคนลง แล้วปล่อยหมัดไปที่กำแพงด้วยสีหน้าอันมืดครึ้ม

กู้อ้าวเวยตกใจผงะ ได้แต่มองกำแพงที่อยู่เหนือศีรษะ “ทุกอย่างล้วนไร้ประโยชน์ แต่ข้าสามารถแสดงคุณค่าของข้าให้พวกเจ้าได้เห็น ด้วยวิธีนี้เจ้าจะไว้ชีวิตข้าด้วยความเต็มใจ”

จูเย่นหันมองนางขวับด้วยความตกตะลึง

นังผู้หญิงคนนี้! เหตุใดจึงยั่วยุขีดความอดทนเขาได้ตลอดเวลาอย่างหน้าตาเฉย!

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าใด จูเซได้นำอาหารเข้ามาแล้วหลังจากนั้นกู้อ้าวเวยก็ไม่พูดอะไรอีก ไม่ว่าจูเซจะถามอย่างไรนางก็ไม่เอ่ยปาก สองพี่น้องหมดหนทางจึงถอยกลับออกไปทั้งคู่

อีกห้องหนึ่ง คนชุดดำหลายคนได้คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของจูเย่น

“เรียนนายน้อย จวนอ๋องจิ้งไม่มีใครทราบข่าว แต่แม่นางแห่งทิงเฟิงโหลวนำเรื่องที่พระชายาจิ้งหายตัวไปแจ้งให้ทราบ”

ทิงเฟิงโหลวงั้นรึ?

สีหน้าจูเย่นเปลี่ยนเป็นพิลึกยิ่ง เขาสูดลมหายใจลึกๆอยู่หลายครา จนในที่สุดก็ออกจากห้องไป

จูเซส่งคนทั้งหมดออกไป เมื่อมองที่เงาแผ่นหลังอันเดียวดายของจูเย่นก็ทอดถอนใจ “เหตุใดพี่ชายจึงดื้อดึงโง่งมไม่ยอมเปลี่ยนเช่นนี้เล่า”

……

ป่าทึบเขียวชอุ่ม ม้าสีดำขลับเดินวนรอบต้นไม้ที่ด้านหลัง

ส่วนซ่านจินจื๋อและซูพ่านเอ๋อร์นั่งบนพื้น ซูพ่านเอ๋อร์ส่งเสียงไอเบาๆอยู่หลายครั้ง ยิ้มร่าขณะที่ตบแปะๆที่ก้อนหินที่ใต้ร่างตน “พี่จื๋อ ที่แท้ท่านยังนำก้อนหินที่อาจารย์ชอบนั่งเป็นประจำก้อนนั้นส่งกลับมาด้วย ข้าไม่เห็นรู้เลย”

ก้อนหินที่อยู่ใต้ร่างนี้ ซ่านจินจื๋อนำกลับพร้อมกับวันที่ซูพ่านเอ๋อร์กลับมา เป็นคำสั่ง

แรกที่ถ่ายทอดลงไป

แต่เขากลับไม่ได้นำก้อนหินไปไว้ที่จวนอ๋อง อีกทั้งยังเอาไว้ที่บนภูเขานอกเมืองเทียนเหยียน หินก้อนหินใหญ่โตมโหฬารปานนี้เดิมก็ไม่มีใครสามารถขยับได้ เขาจึงไม่จำเป็นต้องกังวลใจ

อาจารย์ไม่ยินยอมเหยียบย่างเมืองเทียนเหยียนตลอดชีวิต แต่เพื่อจักรพรรดิพระองค์ก่อนจึงยินยอมชี้แนะเขา อบรมเขาจนเติบใหญ่

“แต่ว่า พ่านเอ๋อร์ไม่ได้ออกมาข้างนอกด้วยกันกับพี่จื๋อมานานแล้ว พี่จื๋อยังจำได้ไหมว่าข้าและท่านเคยเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นหิมะด้วยกัน ทั้งปีนภูเขาอยู่ค่อนคืนเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น?” ซูพ่านเอ๋อร์เริ่มร้ายทีละอย่างๆ

ซ่านจินจื๋อมองไปยังที่ไกลๆ ยกยิ้มมุมปากบางๆ

ซูพ่านเอ๋อร์ยังคงไร้เดียงสาใสซื่อ เขาได้ตบลงบนที่ก้อนหินเบาๆด้วยอดที่จะนึกถึงวันเก่าไม่ได้

บัดนี้ท่านอาจารย์จากไป สมควรที่จะสบายใจแล้ว