บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 218

บทที่ 218 หยั่งเชิงดูสักตั้ง

เมิ่งซู่ที่ถูกมองทะลุปรุโปร่งทำเพียงนั่งลงข้างกายของนาง และรินน้ำอุ่นให้นางหนึ่งแก้ว

“ท่านก็ยังคงฉลาดอยู่ปานนั้น แต่สิ่งที่ข้าอยากพูดอาจจะทำร้ายท่านก็ได้” เมิ่งซู่เอาแก้วน้ำยืนให้ถึงมือนางอย่างจนปัญญา “ข้าอยากรู้ว่าท่านประสบอะไรมาบ้าง อยากรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายในจวนอ๋องจิ้ง ข้าอยากรู้ว่าควรเลือกคนที่ข้าสนับสนุนอย่างไรดีถึงจะถูกต้อง”

การย้อนรำลึกถึงอดีต มันจะทำให้บาดแผลที่เคยประสบมาฉีกทึ้งเป็นเสี่ยงๆ

แต่ปากแผลของนางแต่เดิมก็ยังไม่ได้หายดี ดังนั้นนางทำเพียงปริปาก และบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่นางรู้กับเมิ่งซู่โดยละเอียด รวมถึงเรื่องการเมืองเหล่านั้นที่นางเคยได้ยินในห้องหนังสือ และสถานการณ์ของแคว้นที่นางเคยเห็นมาก่อนด้วย

ขณะเดียวกันก็รวมถึงหิมะแรกในคืนหน้าหนาว กอปรกับเสียงที่ตกลงมาว่ามันลุ่มลึกมากเพียงใด

ขณะที่เล่าทุกสิ่งเสร็จสิ้น น้ำอุ่นในแก้วของนางก็เย็นเยียบไปตั้งนานแล้ว “สิ่งเหล่านี้ไม่ได้สลักสำคัญเลย ในเมื่อวันนี้ได้บังเอิญพบกัน ข้าก็เชื่อมั่นว่าพระเจ้าอยากให้โอกาสข้าอีกครั้งหนึ่ง”

“ท่านคิดจะทำอะไร”

“ผ่านไปอีกสักพัก ข้าจะคิดหาวิธีทางหนีไปจากเขา ข้าก็จะกลายเป็นศัตรูของเขา” กู้อ้าวเวยวางน้ำที่เย็นตัวลง ขณะเดียวกันก็มองไปทางเมิ่งซู่ “ข้าไม่ต้องการให้ท่านได้รับผลกระทบจากความเกลียดชังของข้า ดังนั้นข้าจะให้ความช่วยเหลือท่านในฐานะเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น ท่านไม่จำเป็นต้องปกป้องข้า ขอเพียงปกป้องตระกูลหยุนของข้าก็พอ ข้าจะตอบแทนแน่”

กล่าวพลาง กู้อ้าวเวยก็ก้มหน้าลงอย่างจริงจัง

เมิ่งซู่เป็นทองหนึ่งแท่งในโคลนตม ขอเพียงความคิดเหล่านั้นของเขาได้รับการยอมรับจากผู้อื่น ขอเพียงนางสามารถติดต่อและนำปัจจัยสำคัญเหล่านั้นไปประยุกต์ใช้ได้ เช่นนั้นโลกของแคว้นชางหลางก็จะเปลี่ยนไป

“ท่านก็เชื่อข้าทั้งอย่างนี้ เชื่อมั่นในพลังแบบนี้ของข้า?”

“เชื่อมั่นไร้ข้อกังขา” กู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง “อย่าได้ประเมินตนต่ำไป ท่านเกิดมาก็มีพรสวรรค์ในการเปลี่ยนแปลงโลก แต่คนมากความสามารถในราชสำนักล้วนฉลาดวางอุบายแยบยลเหนือท่าน หากจะนำความคิดของท่านไปปฏิบัติ สิ่งที่ท่านต้องทำคือขจัดขวากหนาม และโบยบินให้สูงขึ้นไป”

บุคคลที่ได้รับการยกย่องมุ่นคิ้ว จากนั้นจึงกระตุกมุมปากขึ้น “ขอบคุณในคำสรรเสริญของท่าน ข้าขอรับปากท่าน”

“ถ้าอย่างนั้นข้าก็วางใจแล้ว” กู้อ้าวเวยยังคงพูดอย่างราบเรียบเฉื่อยชา คล้ายกับสิ่งที่ตีแผ่ออกมาเมื่อครู่ไม่ใช่รอยแผลเป็นของนางเลยสักนิด

นางรอซาลาเปาเนื้อที่ยัยไง่หงทำด้วยหัวใจเปี่ยมสุข แล้วไหนจะมีอาหารที่ถูกปากพวกนั้นอีกต่างหาก

หลังจากรับประทานอาหารหนึ่งมื้อเสร็จ นางก็สวมผ้าคลุมหน้าไว้ตามเดิม และเอาตะกร้ายาที่มีสมุนไพรจำนวนไม่น้อยขึ้นสะพายไว้บนหัวไหล่ซูบผอม ก่อนอำลาเมิ่งซู่และยัยไง่หง “ข้ากลับไปก่อนล่ะ ไม่เช่นนั้นชิงต้ายจะเป็นห่วงข้า”

“ข้าไปส่งท่านออกไปดีกว่า” ยัยไง่หงอาสาติดตาม

กู้อ้าวเวยพยักหน้าอย่างเข้าใจ ลำพังนางตัวคนเดียวออกมาเก็บเกี่ยวสมุนไพรยังเดินหลงได้ กลับไปก็ไม่แน่ว่ายังจะเดินหลงอีกครั้งก็ได้

เดินลัดเลาะตามยัยไง่หงท่ามกลางป่าเขา นางเองก็ทำแค่เอ่ยรับคำสองสามประโยคเป็นครั้งคราวเท่านั้น

รอจนกลับมาถึงข้างประตูเมืองเทียนเหยียนแล้วจึงแยกจากกัน นางมองประตูเมืองขนาดใหญ่ของเมืองเทียนเหยียน และปั้นหน้านิ่ง แน่นอนว่านางคงไม่อาจเอาเบี้ยทั้งหมดไปวางไว้ที่เมิ่งซู่ได้

นางเดินเข้าไปในประตูเมือง ทันใดนั้นเหล่าทหารก็คุกเข่าลงต่อหน้านาง ขวางทางเดินของนางเอาไว้ “ตามบัญชาของท่านอ๋อง ข้าน้อยจะพาพระชายากลับไปที่เรือนอย่างไร้อันตราย”

“ดี แต่ว่าข้ายังต้องไปสั่งสมุนไพรบางอย่างที่จี้ซื่อถางก่อนสักรอบ” กู้อ้าวเวยพยักหน้าอย่างรู้งาน ยังคงสวมผ้าคลุมหน้าตามเดิม และนำนายทหารสองคนลัดเลาะไประหว่างตลาดภายใต้สายตาประหลาดใจเล็กน้อยของผู้คน

กลับมาถึงร้านยาเหย้า ในที่สุดนายทหารทั้งสองก็จากไป

เด็กรับใช้เสี่ยวเอ้อหลายคนที่อยู่ข้างๆ พากันหัวเราะขึ้นมา เถ้าแก่เนี้ยคนนั้นจ้องพวกเขาด้วยสายตาหลากหลาย ก่อนจะเอ่ยคำต่อไป “ติ่มซ่ำอร่อยๆ พวกนั้นล้วนอยู่ในแถวถนนซ่องชื่อเสียงอื้อฉาวกันทั้งนั้น กลัวพวกเจ้าไม่รู้ เมืองเย่น แห่งนี้ เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า เมืองเย่(เมืองราตรี)”

กู้อ้าวเวยทอดถอนใจอย่างจนปัญญา แต่ก็ยังคงเอาเงินจำนวนหนึ่งให้กับเด็กรับใช้เสี่ยวเอ้อคนนั้น ขอให้เขาไปซื้อขนมอบกลับมา

กลับมาถึงห้อง เสี่ยวเหยียง ฟุบลงกับโต๊ะพลางถอนหายใจหนึ่งเฮือก “ดูท่าจะเป็นการมาแบบเปล่าประโยชน์จริงๆ สินะ”

กู้อ้าวเวยปราดมองนางแวบหนึ่งอย่างจนปัญญา ทำเพียงนั่งบนเตียงพลางเปิดบานหน้าต่างออกกว้าง

นี่ไม่ใช่การมาอย่างเปล่าประโยชน์หรอก และดูเหมือนชิงต้ายที่อยู่ข้างกายจะตระหนักถึงจุดมุ่งหมายในการมาครั้งนี้ของนางแล้ว ทำเพียงจัดข้าวของให้เป็นระเบียบเท่านั้น “คุณหนูนับว่าเริ่มเคลื่อนไหวแล้วหรือยังเจ้าคะ”

“แค่อยากหยั่งเชิงดูสักหน่อยเท่านั้นเอง” กู้อ้าวเวยกระตุกมุมปาก

ในเมื่อนางกลับมาจากด้านนอก ซ่านจินจื๋อก็จะให้คนส่งนางกลับไปที่ร้านยาเหย้า ถ้าอย่างนั้นหากนางมาถึงเมืองเย่น เช่นนั้นซ่านจินจื๋อจะทำอะไรได้เล่า

หากว่าซ่านจินจื๋อไม่ทำอะไรเลย เช่นนั้นนางก็จะไปร่วมมือกับองค์ชายสามได้อย่างไม่ปันใจ

แต่ถ้าหากซ่านจินจื๋อทำอะไรขึ้นมาจริงๆ เช่นนั้นนางย่อมสอดแนมรอบบริเวณอย่างระแวดระวังว่ามีคนสะกดรอยตามมาหรือไม่ จากนั้นจึงหลอกใช้ความรักครั้งนี้มาทำสิ่งต่างๆ มากขึ้นกว่าเก่า

ยกตัวอย่างเช่น แย่งเอาวันเวลาที่ซ่านจินจื๋ออยู่เคียงข้างซูพ่านเอ๋อมาให้หมด

รอจนกระทั่งช่วงเวลาที่เงียบสงัดผู้คนน้อยแล้ว เป็นครั้งแรกที่กู้อ้าวเวยไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้าย หากแต่เป็นเพราะถูกเสียงโหกเหวกที่บานประตูถูกเปิดออกปลุกให้ตื่นขึ้นมา ชิงต้ายและเสี่ยวเหยียง หลับสนิทมาก และเสียงอันคุ้นเคยซึ่งไม่ได้ยินมาเนิ่นนานก็ดังขึ้นข้างใบหูของนาง “ข้าเคยอนุญาตให้เจ้าจากไปได้ด้วยหรือ”