บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 28

บทที่28 โชคดี

“จริงหรอเนี้ย!”ฉีหลินรีบโยนยาในมือออกไปไกลๆ

กุ้อ้าวเวยก็รีบรับไว้ทันที มองเขาตาขวางและพูดว่า: “ยาพิษนี้ต้องผสมกับน้ำถึงจะใช้การได้ เจ้ากลัวอะไรเนี้ย?”

“แต่ก็เป็นยาพิษนี้”ฉีหลินรีบล้างมือในน้ำสะอาด

กุ้อ้าวเวยก็วางของลงไปที่เก่า จากนั้นก็จัดการปริมาณ ต้มยามาสองครั้งก็ยังแตกต่างกัน นางกำลังเครียดกับเรื่องนี้อยู่ ฉีหลินที่อยู่ข้างๆกลับมองดูจนฟ้าใกล้สว่าง เขาห่าวง่วงอยู่ตลอดทั้งวัน ก็เลยฟุบนอนลงไปเลย

นางตั้งใจต้มยา กุ้อ้าวเวยกลับรู้สึกว่าสูตรยาขาดอะไรไป หันกลับไปหาก็ได้ยินเสียงตกใจจากด้านหลัง

รีบหันกลับไปดู กุ้อ้าวเวยเห็นสมุนไพรที่เก็บมาจากบนดอยหายไป และฉีหลินก็พึ่งตื่นและพูดว่า: “เมื่อกี้ข้าง่วงนอนก็เลยแตะโดนยาพวกนั้นไป……”

“ไม่เป็นไร ก็ถือเสียว่าลองแล้วกัน”กุ้อ้าวเวยรีบคิดว่ายานั้นวางไว้ไหน ลังเลสักพักก็เอาที่เหลือโยนลงไปในหม้อยาเลย จากนั้นก็เต็มสมุนไพรลงไปอีก ต้มช้าๆ เห็นฉีหลินทำหน้ารู้สึกผิดยืนข้างๆ ยิ้มให้เขาและพูดว่า: “ครั้งหน้าถ้าง่วงก็หลับห้องไปนอนได้นะ ข้าทำนเดียวจนชินแล้วล่ะ”

“ปกติเจ้าก็ทดลองยาที่นี้ทั้งวันเลยเหรอ?”ฉีหลินไม่ไป เอาเก้าอี้มานั่งข้างๆ

“อืม ข้าชอบมากเลยนะ”

“เช่นนั้นเจ้าก็เก่งจัง ดูท่าทางเจ้าเหมือนคนไม่ชอบออกจากบ้าน เหมือนกับคุณหนู แต่ข้าไม่คิดว่าคุณหนูจะไม่หลับไม่นอนมาต้มยาทดลองยาเช่นนี้ เอาเป็นว่าเดี๋ยวข้าพาเจ้าออกไปเล่นไหม?”ฉีหลินไม่ง่วงนอนแล้วก็เลยพูดเรื่องออกไปเล่นเลย

กุ้อ้าวเวยฟังอย่างตั้งใจ รีบตอบตกลงไปเลยว่า: “ได้สิ ถึงเวลาก็พาหยินเชี่ยวกับชิงต้ายไปด้วยแล้วกัน”

“ได้!”ฉีหลินยิ้มดีใจเหมือนเด็ก

ตะวันขึ้นสาดส่องมาทางหน้าต่าง ฉีหลินนอนที่เก้าอี้ยาวไปแล้ว เฉิงยีเฉิงเอ้อเห็นนางไม่หลับตลอดทั้งคืนก็ไม่กล้าเตือน ก็เลยต้องเข้าไปช่วย

กุ้อ้าวเวยรู้สึกร่างกายดีขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่กล้าทำอีก ทำได้แค่เอาเลือดทดลองยา เอายาหยดลงไปบนเลือดนาง และเอาเข็มเงินทดลอง ตาสว่างขึ้นมากะทันหัน

ไม่มีพิษ!

นางไม่สนใจเฉิงยีเฉิงเอ้อห้าม ดื่มยานั้นลงไปทันที

ร่างกายก็สบายขึ้นมาเยอะมาก นางก็เอายาเม็ดที่ตัวเองทำกินเข้าไป ตาสว่างขึ้นมาทันที อารมณ์ดีแต่กลับไม่พูดอะไร ทำยาสมุนไพรต่อไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งผ่านไปสามชั่วยาม นางก็ทำยาเสร็จใส่ลงในขวดแก้วไว้ในกระเป๋าตัวเอง เอาไว้เผื่อเหตุฉุกเฉิน

ฉีหลินก็ขยี้ตาตื่นขึ้นมา พอลงมา กุ้อ้าวเวยก็รีบเดินไปหาเขา ทำหน้าดีใจและยื่นยาต้มไปให้เขา: “ข้าทำสำเร็จแล้ว เพราะความผิดพลาดของเจ้า ข้าจะตอบแทนโดยการเลี้ยงข้าวเจ้าแล้วกัน”

ฟังจบ กุ้อ้าวเวยก็เปลี่ยนสีหน้า ตอนนี้พอออกมาจากพวกยาสมุนไพร นางถึงนึกขึ้นว่าเฉิงยีเฉิงเอ้อเป็นคนที่ซ่านจินจื๋อส่งมา ถึงว่าข่าวถึงได้เร็วเช่นนี้ แต่ทั้งสองทำท่าชำนาญการมาก นางก็ไม่พูดอะไรมาก ก็เลยสั่งเหล้ามาและพูดว่า: “เจอศัตรูแล้วอย่างไร ยังไงก็เจ้าก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย”

ฉีหลินนิ่ง: “เมื่อก่อนข้ากับพวกเขา……”

“เจ้าก็บอกแล้วว่าเป็นเมื่อก่อน ต่อไปช่วยข้าทดลองยา ข้าจะสอนเจ้าเรื่องแพทย์ เจ้าก็จะได้ช่วยผู้คนเป็นการไถ่โทษ ไม่รู้ว่าเทียบกับพวกเขาที่ไม่พยายามแก้ตัวอะไรเลยดีแค่ไหน”กุ้อ้าวเวยรินเหล้าให้เขา: “ในโลกนี้มีคนชั่วยังสามารถกลับตัวกลับใจได้ มีคนยอมวางดาบเพื่อจบการฆ่าคน แต่เจ้าเป็นประการแรก”

ฉีหลินเถียงไม่ออก ก็เลยไม่พูดเลย

“ไม่คิดว่าเจ้าจะไม่มีความกล้าเช่นนี้”หยินเชี่ยวยิ้มดูถูก

“เจ้าไม่ต้องมาสนหรอก”ฉีหลินมองตาขวาง ยังไงสุดท้ายเขาก็ยังกลัว

กุ้อ้าวเวยส่ายหัว หันไปก็เห็นท่านชายใส่ชุดสง่างามหรูหราเดินมา คนที่เป็นหัวหน้าก็คือกว่างเสียน ตาเขาเล็กตี่ แต่มองไปแล้วก็รู้สึกอนาถใจมาก

“ฉีหลินไม่ใช่เหรอเนี้ย?วันนี้กลับไปที่จวนอีกแล้วเหรอ จะไปอยู่บ้านขี้เกียจสันหลังยาวหรือไง?”กว่างเสียนเดินเข้ามาใกล้ มองไปที่กุ้อ้าวเวย

กุ้อ้าวเวยเกิดมาสวย ผิวขาวอมชมพู ตากลมโต จมูกเป็นสันได้รูป ปากกระจับได้ทรง ใบหน้าเรียวยาว กลับเป็นหน้ายิ้ม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนรินเหล้า มือขาวอมชมพูที่ออกมา เป็นนิ้วมือเรียวยาวที่ดูดีมาก

กว่างเสียนเห็นแล้วก็ตาเป็นประกาย เดินเข้าไป เชยคางนางขึ้นมา มองลงไปเรื่อยๆ: “สาวงาม กลับจวนกับข้าไหม”