บทที่ 432
ด้านนอกของตำหนักอ๋องจิ้ง ฉีหลินและหยินเชี่ยวได้เตรียมรถม้าพร้อมแล้ว
ก่อนที่กู้อ้าวเวยจะขึ้นไปบนรถม้านางยังคงส่งสายตาไปมองตำหนักอ๋องจิ้งอีกครั้ง ความรุ่งเรืองในวันนั้นตอนนี้ได้หายไปทั้งสิ้น แต่อ๋องจิ้งยังคงเข้มแข็งมั่นคงมาก ดูเหมือนว่าซ่านจินจื๋อจะถอนตัวออกจากศาล แต่ในความเป็นจริงไม่ว่าจะเป็นอย่างไร นางกลับต้องปกป้อง โดยเฉพาะข่าวคราวพลพรรคของเขาที่มีอยู่เกือบจะทั่วแคว้นชางหลาน
“คุณหนู!” เสียงประหลาดใจของหยินเชี่ยวดังขึ้น
กู้อ้าวเวยรีบยกม่านขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นฉีหลินกำลังเอามือข้างหนึ่งปากปากหยินเชี่ยวไว้ ทั้งยังส่งสายตามองมายังนาง พูดขึ้นด้านหลังพร้อมรอยยิ้มจางๆ “ข้าพบได้ง่ายดาย พวกเจ้าคงจะจำข้าได้”
“ถ้าไม่ใช่กุ่ยเม่ยบอกเอาไว้ ก็คงจะนึกไม่ออก” ฉีหลินเห็นหยินเชี่ยวดิ้นอยู่ในอ้อนแขน จึงรีบปล่อยนางออก ถูกสายตาผู้หญิงจ้องมอง แต่ก็ได้แต่ถูกจมูก “นี่ไม่ใช่สิ่งดีต้องระวังที่สุดหรือ อย่าเรียกว่าคุณหนู”
หยินเชี่ยวสงบลง ในขณะที่เข้ามาแสดงความภักดี ก็ยังไม่ลืมที่จะพูดถึงเรื่องที่ตนเองได้ไปคารวะที่หลุมฝังศพของชิงต้าย กู้อ้าวเวยได้ยินเสียงจ๊อกแจ๊กบนรถม้า ในใจยิ่งรู้สึกมีความสุข เพียงทิ้งเรื่องเหล่านั้นไว้เบื้องหลัง”
“อ้อใช่สิ คุณหนู ตอนนี้พวกเราต้องการกลับไปอินโจว เจ้าพาข้าไปเที่ยวด้วยได้ไหม” หยินเชี่ยวกอดแขนของกู้อ้าวเวยไม่ยอมปล่อย “เจ้าคงจะยังไม่รู้ ฉีหลินกับพี่สาวต้องทำงานทุกวัน ในวันปกติมีเพียงสาวใช้ไม่กี่คนที่อยู่ในตำหนักอ๋องจงผิง แต่ยังไม่กล้าไม่เชื่อฟังข้า มันเป็นชีวิตที่แสนลำบากเลย”
ฉีหลินพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “นี่ก็เป็นวันที่ดี”
หยินเชี่ยวยกคิ้วขึ้น ฉีหลินหยุดไปชั่วครู่ไม่โอหังอีก มองอย่างจดจ่อไปยังกู้อ้าวเวย หวังว่านางจะจัดการกับมันได้
“ไม่ใช่เพราะเจ้าตามใจเหรอนางถึงเป็นแบบนี้” กู้อ้าวเวยอยู่ฝั่งเดียวกับหยินเชี่ยวตามปกติ หวังจะกระตุ้นให้หยินเชี่ยวยิ้มออก “อินโจวก็ต้องไป แต่ข้านัดกับใครสักคนไว้แล้ว ต้องไปพาพวกเขาไปเที่ยวอินโจวด้วยกันสักวันสองวัน ถึงเวลานั้นก็คงต้องรบกวนพวกเจ้าแล้วล่ะ”
“ใครเหรอ” หยินเชี่ยวแปลกใจ
“ชิงจือกับเด็ก ๆตระกูลหยุน พวกเขามักไม่ได้ออกไปไหน คงจะดีไม่เลวที่จะให้พวกเจ้าคอยดูแลพาไปอินโจสเพื่อเปิดหูเปิดตา” กู้อ้าวเวยเอนตัวในรถม้า ลูบหน้าผาก “แต่ไปที่นี่ ข้ายังหวังว่าอ๋องจงผิงคงจะไม่ออกจากศาล มิเช่นนั้นแผ่นดินของอินโจวคงโดนตกอยู่ในมือคนโลภ”
ฉีหลินและหยินเชี่ยวมองหน้ากันและกัน แต่ก็ยังไม่เข้าใจ
กุ่ยเม่ยชินหูชินตาแล้ว ตอบสนองขึ้นมาทันที เพียงแต่พยักหน้า “ข้ากับองค์ชายสามได้พูดกันเรื่องจะออกไปแล้ว แต่พูดแต่เพียงเรื่องกลับตระกูลหยุน เจ้าไปกระตุ้นอ๋องจงผิงอีกสักครั้ง วันหลังก็ไม่กลัวว่าองค์ชายสามไม่วางใจเจ้า”
“ไม่วางใจจะดีกว่า เจ้าไม่เห็นสายตาที่เขามองข้าหรือ” กูอ้าวเวยอธิบายพลางกลอกตาของนาง
กุ่ยเม่ยนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนระเบิดคำสองคำออกมา “จิ้งจอก”
กู้อ้าวเวยมองกลับไปอย่างไม่ยอมน้อยหน้า “รู้ไว้ด้วยว่าข้าเป็นคนที่ไม่ได้ทำอะไรเรื่องพวกนั้นเลย ความร่วมมือระหว่างข้ากับองค์ชายสามตั้งแต่ต้นเพียงเพื่อล้างแค้นเท่านั้น”
“อย่างนั้นทำไมตอนนี้เจ้าต้องให้ความร่วมมือกับคนหลายคนขนาดนี้ กลัวว่าจะมีใครมาติดตามเพื่อเปิดเผยเจ้า หลังจากนั้นเจ้าก็จะกลายเป็นหยุนหว่านคนที่สอง เจ้าตายมาแล้วหนึ่งครั้ง แต่จะเข้าประตูผีเป็นครั้งที่สองไม่ได้” กุ่ยเม่ยก็ได้ทำตามคำพูดอย่างเข้มงวด
เรื่องเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นในวันเดียว แต่แทรกซึมมานานนับสิบปี ทำลายขีดจำกัดของเมืองชางหลานไปนานแล้ว ถ้าไม่ใช่ซ่านจินจื๋อเป็นผู้นำไปทำสงครามตอนนั้น แคว้นเจียงเยี่ยนและแคว้นเอ่อตานคงจะไม่ต้องหยุดนิ่งแบบนี้”
แต่ตอนนี้ ซ่านจินจื๋อถูกลดขั้น อย่างนั้นทั้งสองประเทศก็คงจะทวีความรุนแรงมากขึ้นแน่นอน
ภายใต้ความสงบสุขของราษฎร ยิ่งไม่มีใครสังเกตเห็นเรื่องนี้แน่นอน
“เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ว่าฮูหยินสืบไปหมดแล้วเหรอ” กุ่ยเม่ยก็เพิ่งจะรู้เป็นครั้งแรก ปกติเขาเป็นเพียงผู้ช่วยของกู้อ้าวเวยเท่านั้น โดยธรรมชาติแล้วเป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นเรื่องนี้ที่ละเรื่อง ”
“ข้าเองที่ให้ท่านแม่สอบสวน” กู้อ้าวเวยพูดถึงตรงนี้ คิดขึ้นมาได้ถึงช่วงเวลาที่อยู่ในห้องหนังสือของซ่านจินจื๋อ “เพราะข้าเคยอยู่ข้างกายของซ่านจินจื๋อ พบว่าเขาจะคอยฟังข่าวคราวประเภทนี้อยู่ตลอด ข้ายิ่งคิดว่า มีปัญหาอะไรกับสิ่งเหล่านี้หรือไม่”
ในรถม้าสงบเงียบลง ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยไปเท่าใด ฉีหลินดึงหยินเชี่ยวกลับมา “เรื่องใหญ่แบบนี้ไม่ใช่เรื่องกังวลใจของคนธรรมดาสามัญอย่างข้า เรื่องด้วนที่ต้องทำทันที พวกเราต้องนำเรื่องนี้ไปบอกกับอ๋องจงผิงถึงจะถูก”
ความโกรธในรถม้านั้นสงบลงบ้างแล้ว ทั้งสองคนดูจะสงบลงเล็กน้อย กู้อ้าวเวยเงยหน้าขึ้นมองกุ่ยเม่ย ก็รู้ได้ว่ากุ่ยเม่ยกำลังกังวลเรื่องของตนเอง กลัวว่าเรื่องที่ตนเองไปทำร่วมกับคนมากมายนั้นจะถูกเปิดเผย เพียงแต่เอนกายและผูกเชือกถักให้เขา “ความผิดข้าเอง”
กุ่ยเม่ยมองไปยังนาง และนำเชือกถัดลงมา ถอนหายใจ “อย่างนั้นก็ซ่อนความลับนี้ไว้ดีๆ”
กู้อ้าวเวยหรี่ตายิ้ม กุ่ยเม่ยยิ้มออกอย่างหายโกรธ เพียงแค่ช่วยนางปกปิดความลับไว้ให้ดี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุบผาร้อยเสน่ห์
นางเอกเหมือนจะเก่งแต่ก็ยอมให้ผัวทำร้ายร่างกายตลอด...
บางคำแปลแบบ งงๆ อ่านแล้วเหนื่อยเรื่องนี้ พักก่อน...
สรุปแล้วใครคือพระเอก อ๋องจิ้งไม่เหมาะเลย ขอเป็นคนอื่นแทนได้ไหม...