บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 538

บทที่ 538 เรื่องราวเปิดเผย

ซ่านจินจื๋อโมโหอย่างมาก แต่เขากลับไม่สามารถแสดงอารมณ์ออกมาได้แม้แต่นิดเดียว

เพียงเพราะว่าเขายังจำได้ว่ากู้อ้าวเวยลงโทษเขามาตั้งแต่แรกแล้ว สถานการณ์ ณ ตอนนี้เทียบไม่ได้กับเมื่อก่อนที่ไม่เชื่อใจซึ่งกันและกันมานานมากแล้ว กู้อ้าวเวยมีเหตุผลเพียงพอที่จะจากไปหลังจากที่เขาทำเกินกว่าเหตุมากเกินไป

เขาไม่สามารถแยกจากกู้อ้าวเวยได้

ซ่านจินจื๋อสงบลงภายนอกการคาดไม่ถึง แม้กระทั่งวางชิงจือลงบนพื้น พูดกับกู้อ้าวเวยว่า “ข้าพาเขาไปทานอาหารเช้า”

กู้อ้าวเวยหรี่ตาลงชั่วครู่ โบกมือกับเขา “ดูไปแล้วเจ้าจะเสพสุขกับบทลงโทษเหล่านี้อย่างมากทีเดียว”

“ใครเรียกให้ข้าถูกเจ้ากินจนทะลุปรุโปร่ง อย่าให้ข้าพบว่าคุยกับหลานนานไปในขณะที่ท้องว่างอยู่” ซ่านจินจื๋ออ้อมไปด้านหลังของเวยเวยจูงมือน้อยๆ ของชิงจือ อีกทั้งยังพูดคำว่าหลานสองพยางค์นี้อย่างชัดๆ

กู้อ้าวเวยได้แค่กระแอมไปหนึ่งเสียงต่อสิ่งนี้ หันหน้าไปมองซ่านเซิ่งหาน “เจ้าเห็นแล้วหรือยัง”

“ระหว่างเจ้ากับเขามักจะข่มขู่กันไปมาเช่นนี้หรือ” ตอนนี้เป็นเยว่ที่ถามขึ้นอย่างทนไม่ได้

“ที่เยอะก็คือเกี้ยวกันไปมา แต่ในความจริง เขาอยู่ข้างกายข้าก็จำเป็นต้องยอมรับการทรมานจากข้า ในเมื่อเขายินยอมที่จะเปลี่ยนแปลงปรับปรุงตัวเองใหม่ และเมื่อก่อนข้าก็เคยรับปากเขาไว้ แน่นอนว่าจะไม่รำลึกถึงคนอื่นเด็ดขาด” กู้อ้าวเวยพูดออกมาอย่างเรียบง่าย แล้วก็ลุกยืนขึ้น

ณ ตอนนี้ ซ่านเซิ่งหานก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน มองข้อมือที่เล็กๆ ของกู้อ้าวเวย ค่อยๆ พูดว่า “ข้าไม่มีโอกาสแม้แต่น้อยแล้วใช่ไหม”

“น่าเสียดายที่ตอนนั้นเจ้าไม่ได้รับโอกาสนี้” กู้อ้าวเวยยกมุมปากขึ้นด้วยความน่าเสียดาย พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าอยู่ด้วยกันกับซ่านจินจื๋อ ให้เขายอมรับเอาชิงจือเป็นท่านอ๋องน้อย วันข้างหน้าเจ้าก็ไม่ต้องกังวลกับตำแหน่งฮ่องเต้อีก”

กู้อ้าวเวยเพียงแค่สาธยายถึงความเป็นจริงเท่านั้น

แต่ซ่านเซิ่งหานกลับหลบตาต่ำลง ใช้สายตาที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมที่กู้อ้าวเวยไม่เคยเห็นมาก่อนมองไปที่นาง

“เจ้าหวังว่าข้าจะได้สืบทอดราชบัลลังก์หรือ”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการหรือ” กู้อ้าวเวยมองเขาอย่างแปลกใจ

นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ซ่านเซิ่งหานกลับหัวเราะออกมา “แต่ข้ารู้สึกเสียใจในภายหลังแล้ว”

“ทำไม” กู้อ้าวเวยอึดอัดไปทั้งตัว นางกลัวที่สุดคือซ่านเซิ่งหานหลังจากได้สืบทอดราชบัลลังก์ก็ปล่อยวางไป หากเป็นเช่นนี้ คนที่นางคิดว่าสำคัญมากเหล่านั้นก็ควรจะต้องตกอยู่ในอันตรายอีก

“วันเวลาเหล่านั้นในตอนนั้นที่อยู่ด้วยกันกับเจ้า เป็นช่วงที่ข้ามีความสุขมากที่สุด” ซ่านเซิ่งหานขยับขึ้นมาดด้านหน้า สังเกตดูหน้าของกู้อ้าวเวย ใบหน้าใบนี้ไม่ได้แตกต่างอะไรกับนางเมื่อปีก่อนนั้นเลย อีกทั้งยังดูผ่อนคลายมากขึ้นด้วย

กู้อ้าวเวยไม่เข้าใจมากขึ้น “พวกเราก็แค่ตรวจดูรายชื่อเท่านั้น”

“นอกจากเจ้า ข้าไม่เคยให้ใครคนใดคนหนึ่งไปอยู่ในห้องบรรทมของข้านานขนาดนั้นเลย” ซ่านเซิ่งหานแค่รู้สึกหายใจไม่ค่อยออก ความซับซ้อนในใจของเขาดุเหมือนว่าจะไม่เคยทำให้กู้อ้าวเวยได้ใส่ใจถึงเลย แต่เขาไม่อยากปล่อยทิ้งไปแต่แรกอยู่แล้ว “ข้าชอบเจ้าจริงๆ”

สีหน้าของกู้อ้าวเวยดูแปลกไปนิดหน่อย สุดท้ายกลับได้แต่ถอยหลังไปหนึ่งก้าว มองเขาอย่างระวัง “ข้าไม่สามารถตอบคำถามตามความปรารถนาของเจ้าได้”

นางเคยลองที่จะยอมรับความปรารถนาดีทั้งหมดขององค์ชายหกที่มีต่อตนเองอย่างตั้งอกตั้งใจแล้ว

แต่ผลลัพธ์ก็คือการทดลองครั้งนี้ทำให้เขากลายเป็นหมากตัวหนึ่งของซ่านจินจื๋อ บัดนี้ได้กลายเป็นคนแปลกหน้ากันกับนางไปแล้ว

ตอนที่ควรปฏิเสธ ก็ควรพูดให้ชัดเจน

“บัดนี้เจ้าเป็นองค์หญิงของแคว้นเอ่อตาน แน่นอนว่าข้าจะไม่ลงมือตามใจชอบ” ซ่านจินจื๋อทอดถอนใจออกมายาวหนึ่งเฮือก “ข้าควรคิดได้ว่าเจ้าเป็นไปตามความจริงที่ควรจะเป็นเช่นนี้นานแล้ว”

“ไม่มีใครลบความเจ็บปวดในอดีตได้ง่ายๆ ยิ่งไปกว่านั้นข้าแค่ปวดขึ้นมาก็อยากจะชกเจ้า แต่ก็แค่เอาชนะเจ้าไม่ได้.....” กู้อ้าวเวยยังบ่นไม่จบ ดวงตางดงามนั้นค่อยๆ ยกขึ้น “หากข้าวรยุทธ์เป็นเลิศ บนโลกนี้ก็ไม่ต้องมีเรื่องอะไรให้เจ้าต้องทำแล้วล่ะ”

ซ่านจินจื๋อถูกคำพูดพวกนี้จนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก บนใบหน้ากลับได้แค่ฝืนยิ้มออกมา “เจ้านี่ช่างคุยโวโอ้อวดอย่างไม่อายเลยนะ”

“มีเจ้าเป็นคนคอยหนุนหลัง โอ้อวดอย่างไม่อายจะเป็นเช่นไรได้” กู้อ้าวเวยราวกับเป็นแมวที่ยิ่งผยองตัวหนึ่ง ค่อยๆ ยกคางขึ้น “ค่าตอบแทนเมื่อก่อนของซูพ่านเอ๋อ อยู่กับข้าที่นี่จะต้องดีขึ้นเท่านั้น ไม่ใช่แย่ลง”

“เงินที่ได้จากการรบในสงครามน่าจะไม่พอให้เจ้าใช้จ่าย” ซ่านจินจื๋อมองท่าทางที่น่ารักของนางอย่างมีความสุข

“แม้ว่าเป็นเช่นนี้ งั้นก็เอาเงินมาให้หมด ให้ข้าเอาเงินไปต่อเงิน” กระทั่งกู้อ้าวเวยยังเคาะโต๊ะเบาไปอยู่ครู่หนึ่ง

แต่ก็เป็นแค่คำพูดล้อเล่น ซ่านจินจื๋อแต่กลับยังดึงข้อมือของนางไว้แน่น ยิ้มเบาๆ “ข้าเอาสิ่งที่ข้ามีทั้งหมดบนตัวข้าส่งมอบให้เจ้า จะสามารถลดโทษลงได้กี่ปี”

ถูกคนจับมือไว้เบาๆ เช่นนี้ แม้แต่กู้อ้าวเวยก็มีความรู้สึกอย่างกับว่ากระเบื้องเคลือบที่แตกได้ง่ายแบบนั้น แต่ก็แค่สติหลุดไปเล็กน้อย ต่อจากนั้นก็เลยคิดไปมาอย่างจริงจังสักครู่ “แน่นอนว่าลดไม่ได้แม้แต่ครึ่งส่วน วันข้างหน้าข้ายังต้องหาเงินได้อีกมาก นอกจากวันข้างหน้าเจ้าแค่ยอมที่จะใส่เสื้อผ้าเรียบง่าย ไม่แสวงหาความหรูหรา งั้นก็สามารถลดหย่อนทาได้สักสองปี”

“มีหัวสมองของเจ้าเช่นนี้ ข้าก็ไม่กลัวว่าเงินเหล่านั้นจะจ่ายออกไปอย่างเสียเปล่า” ซ่านจินจื๋อไม่รู้ว่าจะพูดอะไร สุดท้ายจึงบีปวดข้อมือของนางอย่างเบาๆ “เรียกเจ้ามา ก็แค่อยากจะหารือเรื่องของกู้จี้เหยาสักหน่อย”

“หารืออย่างไร” กู้อ้าวเวยไม่เข้าใจเป็นอย่างยิ่ง

“กู้จี้เหยาเคยสูญเสียลูกไป เป็นข้าที่ผิดต่อนาง แต่ตอนนี้นางเป็นลูกสาวของขุนนางกังฉิน ยังไงก็คงอีกนานกว่าจะหาคนดีๆได้ เจ้าคิดว่าควรทำเช่นไร”

กู้อ้าวเวยกลับนิ่งแข็งอยู่ที่เดิม จู่ๆ ก็ยากที่จะพูดออกมาได้