บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 561

บทที่ 561 ความแปลกประหลาด

คมดาบถูกชักออกจากร่างอย่างฉับพลัน เลือดพุ่งกระฉูดเต็มร่างกายทั้งสองคน

คนด้านหลังซ่านจินจื๋อจัดการโดยรอบเรียบร้อยแล้ว ทหารเอ่อตานก็รีบมาตามคำสั่งของกุ่ยเม่ย ชุดสีดำของซ่านจินจื๋อเต็มไปด้วยเลือดของศัตรู

เอาร่างของอ้ายซู่จือโยนไว้อีกด้าน เขานั่งกึ่งคุกเข่าในกองเลือด สายตาที่ยังไม่หมดสิ้นซึ่งการฆ่ามองมายังกู้อ้าวเวย แล้วมือที่ยังเปื้อนเลือดก็มาจูงมือของนางไว้

กู้อ้าวเวยส่งเสียงแปลกๆออกมา

ซ่านจินจื๋อก็ค่อยๆดึงมือกลับมา แล้วก็ช่วยจัดชุดให้นาง พูดเบาๆว่า “ไม่เป็นอะไรแล้วนะ”

กู้อ้าวเวยเหม่อไปสักพัก แล้วก็ค่อยๆมองซ่านจินจื๋อ แล้วก็ค่อยๆเอาแขนเสื้อที่สะอาดๆฉีกออกมา แล้วมาปิดมือที่ถูกแทง

“ข้าทำเอง ” ซ่านจินจื๋อค่อยๆยื่นมือไปให้นาง ครั้งนี้กู้อ้าวเวยไม่ได้ปฏิเสธ แล้วก็ยอมให้เขาทำแผลให้ มีคนเอาน้ำสะอาดมาให้นาง กู้ก็พยุงต้นไม้ลุกขึ้น “ข้าจะไปล้างเสียหน่อย”

ซ่านจินจื๋อใช้สายตาห้ามคนข้างๆไม่ให้เข้าใกล้นาง แล้วให้ตามหลังกู้ก็พอ แล้วค่อยๆตามไปลำธาร

เท้าของนางบาดเจ็บ เดิมทีไม่ควรให้นางทนเดินไป

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ซ่านจินจื๋อรู้สึกว่า ถ้าไปสัมผัสนางจะเกิดอะไรแปลกๆ

น้ำในลำธารเย็นเริ่มท่วมข้อเท้านาง

ความเจ็บปวดทะลุเข้ากระดูก กู้อ้าวเวยปวดจนกัดปากตนเอง แล้วเดินต่อไปไม่ได้ ก็เลยนั่งลงในลำธาร แล้วเอาเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดซักในน้ำเบาๆ

“เดี๋ยวข้าช่วย” ซ่านจินจื๋อนั่งข้างๆนาง แล้วยื่นมือให้นาง

“ไม่ต้อง ” เสียงของกู้อ้าวเวยมีความโหดอยู่ แล้วก็ซักชายเสื้อของตนเองต่อไป

พอชายเสื้อผ้าไม่มีรอยเลือดแล้ว นางก็ยังไม่หยุดมือ

ฝ่ามือที่ถูกแทงก็ยังคงเลือดไหลออกมาไม่หยุด แล้วหยดใส่ชายผ้าที่นางซัก

“มันจบแล้วนะ เอามาให้ข้าเถอะ” รอยเลือดบนตัวซ่านจินจื๋อก็ถูกทำความสะอาดเกือบหมดแล้ว แต่ความรู้สึกที่จะเข่นฆ่าศัตรูยังไม่หมดไป แล้วเขาก็คว้ามือกู้อ้าวเวย แล้วก็ถูกกู้อ้าวเวยกัดที่ข้อมือ

เลือดไหลออกมา

ซ่านจินจื๋อเจ็บ เลยหัวเสียออกมาเล็กน้อย แล้วก็ลากนางลุกขึ้นจากน้ำ แม้นางจะดิ้นออกแต่เขาก็ไม่สนใจ แล้วก็ได้ยินกู้อ้าวเวยร้องไห้ออกมา แล้วก็เอามือมากอดเอวนาง แล้วอีกมือก็จับมือนางที่บาดเจ็บ แล้วก็ตะโกนเรียกลูกน้องว่า “ถอดเสื้อคลุมมาให้ข้า”

ลูกน้องทั้งสองคนก็รีบจัดการ ซ่านจินจื๋อก็ค่อยๆปล่อยมือที่กำมือนางไว้ แล้วก็เอามือช้อนขาของนาง อุ้มนางขึ้น แล้วก็กอดไหล่และขาของนางไว้แน่น ไม่ให้นางดิ้นออก

พอทหารแคว้นเอ่อตานมาถึง ชายผู้ที่ถูกเรียกว่าจอมทัพแห่งแคว้นชางหลานก็กำลังสู้รบ พอเอาเสื้อผ้าห่มตัวกู้อ้าวเวยแล้ว แล้วใช้หัวเข่าหนีบขอของนางไว้ แขนก็เอานางกดไว้กับต้นไม้ แล้วก็เอาผ้าสะอาดมาพันมือนางที่บาดเจ็บไว้

ด้านหลังก็เต็มไปด้วยกองศพ และมีดดาบที่เกลื่อนพื้น

“แต่ที่นี่มันอยู่ในป่าเลย ถ้ามีคนมา.........”

“นางร่างกายไม่แข็งแรง อย่าให้นางเดินทาง รถม้าก็ไม่ได้ ทำตามข้าสั่ง ” เสียงของซ่านจินจื๋อพูดเบาๆ แล้วก็มองลูกน้องของตนเอง “ส่งคนไปบอกองค์ชายสาม ว่าข้าจะตั้งค่ายที่นี่ ให้เข้าส่งคนมาดูแลความปลอดภัยทั้งสี่ด้าน”

“รับทราบ ” ทหารพวกนั้นก็รีบจัดการ

ส่วนทหารที่เหลือก็รีบหาพื้นที่ตั้งค่าย อีกส่วนก็จัดการศพทหาร

กว่าจะเสร็จสรรพก็ถึงช่วงกลางวันพอดี

ซ่านจินจื๋อไม่ให้กู้อ้าวเวยออกไปจากอ้อมกอดตนเอง แม้แต่หมอที่เชิญมาก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ทำแผลของนางให้เรียบร้อยตามที่ซ่านจินจื๋อสั่ง

ซ่านจินจื๋อเอานางไปวางไว้บนเตียง ตอนแรกอยากจะออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ก็มาช่วยนางเช็ดตัวอีกรอบ แล้วก็ขึ้นไปกอดนางบนเตียงอีกครั้ง

เฉิงซานเข้ามา “ท่านอ๋อง อ้ายซู่จือยังไม่ตาย”

“ช่วยเขาให้ฟื้น แล้วลากตัวไปทรมานในคุก ให้คนของเมืองเยว่ซานออกเดินทางได้ ตีเอาเมืองรอบๆแคว้นเจียงเยี่ยนเอามาให้หมด”

เฉิงซานตกใจอยู่ด้านหลัง ดูเหมือนจะลืมว่ากู้อ้าวเวยเป็นใคร

ครั้งนี้ซ่านจินจื๋อไม่ได้โกรธเพราะผู้หญิง ที่ทำไปก็เพื่อไม่ให้แคว้นเอ่อตานกับแคว้นชางหลานบุกรุกกันอีก